Κάλαντα

Το εργαλείο της δουλειάς ένα χειροποίητο τρίγωνο από πεταμένες σιδερόβεργες από κάποια οικοδομή. Τα καλύτερα αποτελέσματα τα είχαμε με χοντρά σίδερα και ακόμα καλύτερα με ατσαλένια. Ήταν όμως πολύ δύσκολο να τα επεξεργαστούμε και ψάχναμε κάποια οικοδομή όπου είχαν απέξω εκείνο τον πάγκο με τα δύο κοντά σίδερα ανάμεσα απ’ τα οποία οι οικοδόμοι πέρναγαν τις σιδερόβεργες και τους έδιναν σχήμα. Αν τα καταφέρναμε μ΄αυτόν τον τρόπο το επόμενο δύσκολο πρόβλημα ήταν να κόψουμε το σίδερο που περίσσευε. Εδώ τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα μιάς και αντίστοιχα εργαλεία δεν ήταν διαθέσιμα. Με πέτρες καλέμια και ότι άλλο μπορούσαμε να βρούμε κοπανάγαμε ολημερίς μπας και κοπεί το σίδερο. Γρατσουνιές, μώλωπες, θλάσεις σε χέρια και πόδια, κοψίματα και όλοι οι πιθανοί μικροτραυματισμοί ήταν συνεχόμενοι και ιδιαίτερα οδυνηροί επειδή κατά κανόνα έδιναν την πιο συνηθισμένη αφορμή στις μανάδες να κλείσουν τον κύκλο με τις απαραίτητές σφαλιάρες. Αν καταφέρναμε και κάποιος από τους εργαζόμενους στις οικοδομές προσφερόταν να μας τελειοποιήσει το κατασκεύασμα, τότε ήμασταν ευχαριστημένοι. Για αγορά έτοιμου τρίγωνου απ’ το ψιλικατζίδικο του Παρασκευά ούτε κουβέντα. Όταν αργότερα εγκαταστάθηκε ο πατέρας του Κώστα του Δεμερτζή που ήταν σιδεράς στη γειτονιά μας και μπορούσε να μας φτιάξει ότι επιθυμούσε η ψυχή μας, τότε δυστυχώς είχαμε εγκαταλείψει την συνήθεια αυτή επειδή ως μεγάλοι δεν επιτρεπόταν να βγαίνουμε με τους πιτσιρικάδες. Όσοι βέβαια αγνόησαν την ηλικιακή  διαφοροποίηση και συνέχισαν να λένε τα κάλαντα όντας μεγαλύτεροι είχαν πεδίο ευρύτατο δράσης μπαίνοντας στα λεωφορεία και γυρνώντας μέχρι αργά το απόγευμα στο λεκανοπέδιο. Το δε μεροκάματο ήταν αξιοπρεπέστατο.  

Κάλαντα

Δεκαετία του 60. Ο Νέος Κόσμος μια γειτονιά. Τα σπίτια μικρά χαμηλοτάβανα με την αυλή και τον κήπο, μερικά διώροφα με σκάλα εξωτερική. Προς τη Νέα Σμύρνη οι προσεγμένες μονοκατοικίες με τους περιποιημένους κήπους και τους μεγάλους δρόμους, και κάτω από τη λεωφόρο Συγγρού, η Καλλιθέα με την άψογη ρυμοτομία της και τις μονοκατοικίες που άρχιζαν απ’ τα νταμάρια και κατέβαιναν μέχρι την παραλία στις Τζιτζιφιές. Εκεί που σήμερα είναι η Θησέως ο Ιλισός κατηφόριζε προς τη θάλασσα χωρίζοντας την περιοχή στα δύο. Η δική μας περιοχή που "επιτρεπόταν" να πούμε τα κάλαντα άρχιζε από την πλατεία του ΙΚΑ κατέβαινε στη Νέα Σμύρνη μέχρι το γήπεδο και από την οδό Δαβάκη μέχρι την πλατεία κάτω και επιστροφή ανάμεσα από τους δρόμους της Καλλιθέας μέχρι τη Χαροκόπου και πέρασμα στον Άγιο Σώστη και ολοκλήρωση της διαδρομής στην πλατεία απ’ όπου ξεκινάγαμε. Εκεί ήταν και το σημείο συνάντησης με τις ομάδες από τις άλλες γειτονιές όπου άρχιζαν πολλές και περίεργες διαδικασίες στη διαχείριση των λίγων χρημάτων που ο καθένας είχε κερδίσει.

Στην οδό Σκουρτανιώτη στην νότια άκρη της Αθήνας

Ο Τέρμιγκας

Φίλος και συμπαίκτης στις μικρές ομάδες του Φοίβου και αργότερα στον Θρίαμβο, επώνυμος επιχειρηματίας σήμερα στις γειτονιές του Νέου Κόσμου, αδύνατος με μεγάλο μακρόστενο κεφάλι σε κάποιον θύμιζε κεφάλι μυρμηγκιού κολλημένο σε ένα αδύνατο σχετικά σώμα με γρήγορες και νευρώδεις κινήσεις θα μπορούσε να έχει το παρατσούκλι μέρμηγκας αλλά επειδή ήταν μεγάλος έπρεπε να έχει όνομα από μεγάλο μερμήγκι και το κατάλληλο ήταν ο τερμίτης. Έτσι λοιπόν συνδυάζοντας αυτά τα δύο προέκυψε το παρατσούκλι τέρμιγκας. Ο φίλος μας την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος αποδέχτηκε το όνομα ζητώντας την ευκαιρία να το διαγράψει, την οποία στα «ιστορικά» εκείνα χρόνια δεν την βρήκε. Έτσι έμεινε ευρύτερα γνωστός με αυτό το παρατσούκλι στη γειτονιά και στο γήπεδο, και η ευρηματικότητα της πλέμπας παροιμιώδης.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 1967

Ολη την εβδομάδα περιμέναμε το κυριακάτικο ματς στο γήπεδο Περιστερίου όπου θα αντιμετωπίζαμε την Δάφνη Αθηνών πρωτοπόρο στο πρωτάθλημα της κατηγορίας μας. Φλεβάρης μήνας τρίτη γυμνασίου η μέση της σχολικής χρονιάς για όσους πηγαίναμε στο γυμνάσιο μια αδιάφορη χρονιά για τους υπόλοιπους. Κρύο τσουχτερό που δεν μπορούσε να κόψει η Αθήνα της εποχής εκείνης που της έλλειπαν οι πολυκατοικίες. Ολη την εβδομάδα σχεδιάζαμε τον τρόπο που θα πηγαίναμε στο γήπεδο. Είχαμε δυό επιλογές το αυτοκίνητο του κυρ Νίκου του Καρανδρέα ή με τη συγκοινωνία.

Η Κυριακή ξημέρωσε με ένα βροχερό καιρό που δεν είχε διάθεση να αλλάξει όσο προχώραγε η ημέρα. Το μεσημέρι ο κυρ Νίκος έφυγε με το πούλμαν της ομάδας αφήνοντας μας τη μοναδική επιλογή. Μαζευτήκαμε λοιπόν πέντε όλοι κι όλοι αποφασισμένοι και αψηφώντας τη βροχή μπήκαμε στο λεωφορείο του Αη Γιώργη κατεβήκαμε στη Σίνα και πήραμε τον κατήφορο προς τη Ζήνωνος όπου έφευγαν τα λεωφορεία προς το Περιστέρι. Η βροχή ασταμάτητη και εμείς ούτε ομπρέλα. Κάποτε φτάσαμε στο γήπεδο μπήκαμε μέσα και ανάμεσα στους λιγοστούς φιλάθλους που έβλεπαν τον αγώνα προφυλαγμένοι από τη βροχή εμείς εκτεθειμένοι και μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο πανηγυρίσαμε μια εντυπωσιακή νίκη. Χαλάλι το μουσκίδι. Η επιστροφή δραματική στα καθίσματα το νερό από πάνω μας έτρεχε ρυάκι. Μόλις στραγγίσαμε και μέχρι να ξαναφτάσουμε στο λεωφορείο του Αη Γιώργη ξαναμαζέψαμε νερό και το στραγγίσαμε εκ νέου στο λεωφορείο. Σαν φτάσαμε στο τέρμα κανείς δεν κυκλοφορούσε στο δρόμο. Η ομάδα είχε κι όλας αλλάξει και κάμποσοι είχαν μπει στο σφαιριστήριο του κυρ Θόδωρου που ήταν ασφυκτικά γεμάτο από ανθρώπους και καπνούς. Γυρίσαμε σπίτι με ανάμικτα συναισθήματα. Μπαίνοντας στην πόρτα η μάνα έπαθε σοκ. Βγάλαμε και το τελευταίο ρούχο φορέσαμε ζεστά και μετά από μια δυό ώρες συνήλθαμε. Προσπαθήσαμε να τακτοποιήσουμε στο νου τα γεγονότα της ημέρας που πέρασε χωρίς επιτυχία. Ο ύπνος ήταν λυτρωτικός.

Η δευτέρα ξεκίναγε με πολύ καλή διάθεση και η πρώτη σκέψη ήταν να τρέξουμε στο περίπτερο να διαβάσουμε την Αθλητική και να νιώσουμε την υπερηφάνεια που έδινε η φοβερή εκτός έδρας νίκη και τα πολύ καλά σχόλια που έγραφε η εφημερίδα που παρακολουθούσε στενά την ομάδα μας.    

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 1967

Στο δρόμο προς το σχολείο στην κεντρική στρογγυλή πλατεία του Αη Γιώργη όπου είχαν το τέρμα τους τα λεωφορεία, το 112, στο περίπτερο κρεμασμένες οι πρωινές αθλητικές εφημερίδες. Ήταν το μέρος που μπορούσαμε να τις φυλλομετρήσουμε και να διαβάσουμε όποτε είχε ανταπόκριση για την ομάδα μας τα γεγονότα της προηγούμενης αγωνιστικής, μιάς και ήταν κρεμασμένες ολόκληρες και έδιναν την ευκαιρία σε όλους όσους δεν είχαμε δυό δραχμές να την αγοράσουμε, να πληροφορηθούμε τα γεγονότα.

Όταν διαβάσαμε την ανταπόκριση και είδαμε τη βαθμολογία φύγαμε ευχαριστημένοι για το σχολείο. Την προηγούμενη ημέρα που η ομάδα μας συνέτριψε την πρωτοπόρον Δάφνη Αθηνών ποτέ δεν την ξέχασα από τότε μιάς και είχε τα δικά της χαρακτηριστικά που θα αφηγηθώ στη συνέχεια.

Στη μνήμη του Σταύρου

Ανοιξη του 72. Είχαμε πάει με τον Κάτωνα στη Groovy στη boutique του Σταύρου στην πλατεία Δαβάκη, στην Καλλιθέα, που κάθε Κυριακή τη διαφήμιζε στο γήπεδο του Πανιωνίου, έτσι για βόλτα, και βγήκαμε από κει μέσα με δύο πολύ ωραία κοτλέ παντελόνια, φαρδιές ζώνες της μόδας και από δύο μπλουζάκια μακό ένα μαύρο ανοικτό στο λαιμό και ένα κόκκινο με μαύρα κοντά μανίκια για μένα. Και πως θα τα πάρουμε ρε Σταύρο χωρίς λεφτά τον ρωτήσαμε. Θα τα πληρώσετε όταν έχετε. Μας έδιωξε. Δεν υπάρχει πια. Η προσφορά του ήταν εκείνο που μας έκανε για πρώτη φορά στην ηλικία μας να νοιώσουμε μέσα στα πράγματα, να νοιώσουμε νέοι με κάποια επαφή με τη μόδα των συνομήλικών μας. Φίλε Σταύρο αν μας βλέπεις από κάπου δείξε μας πως θα σε πληρώσουμε τώρα που μπορούμε;

Μιά νύχτα του Γενάρη

Γενάρης του 72, δεύτερο έτος στη σχολή ανάμεσα στην υποχρέωση να διαβάσω και στην κούραση του πρώτου έτους που ήταν συνέχεια της προσπάθειας για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Απόβραδο στου Παπασπύρου στη λεωφόρο Συγγρού στα μεσαία καθίσματα μπροστά στη τζαμαρία. Στα απάνω προς τον άγιο Σώστη καθίσματα ήταν οι θέσεις των αλογομούρηδων και των διάφορων ποδοσφαιρόφιλων με προεξάρχοντες τους Πανιώνιους, στα μέσα καθίσματα στο κυρίως κατάστημα στο σαλόνι οι καθωσπρέπει με τις κυρίες τους, απέξω στις τζαμαρίες οι υπόλοιποι η πλέμπα, οι φοιτητές, τα ζευγάρια μας βόλευε να κατηφορίζουμε το βράδυ γνωρίζαμε τα  γκαρσόνια και κείνοι μας γνώριζαν μπορεί και να μας συμπαθούσαν κι ας ήξεραν πως δεν είχαμε περίσσευμα για φιλοδώρημα. Τα αυτοκίνητα έτρεχαν πάνω κάτω, έτσι γίνεται πάντα, καμιά φορά αλλάζαμε στέκι, κατεβαίναμε στο Διεθνές, είχε και μακαρονάδα εντυπωσιακό γεγονός για την εποχή, μετά τα ξενύχτια κι αν ο ρεφενές έφτανε μπορεί να περνάγαμε απ’ τον Ξενύχτη στη στροφή για πατσά.

A.L.

Φοίβος - Δόξα

Ο Φοίβος με τη Δόξα ήταν κατά κανόνα στην ίδια κατηγορία, Α ή Β Αθηνών, η Αρμενική μια φορά μαζί μια φορά παρακάτω.

 Όλοι οι αγώνες είχαν το ενδιαφέρον τους οι τοπικές όμως αναμετρήσεις ανάμεσα στις τρείς ομάδες και ιδιαίτερα οι αναμετρήσεις ανάμεσα στη Δόξα και το Φοίβο ήταν το τοπικό ισοδύναμο των αγώνων Παναθηναϊκού Ολυμπιακού.

Η προετοιμασία των οπαδών ξεκίναγε από την αρχή της βδομάδας με τους μεγαλύτερους στα καφενεία και τους μικρότερους στο σφαιριστήριο να κάνουν ασκήσεις οπαδικής νομιμότητας και προπόνηση για τον πιθανό ξυλοδαρμό που θα έρχονταν.

Τις Κυριακές εκείνης της εποχής (δεκαετία του 60) μικρά παιδιά τελειώναμε το δημοτικό ή είμαστε στις μικρές τάξεις του Γυμνασίου το ποδοσφαιρικό θέαμα ξεκίναγε από το πρωί από τις 10 με τον πρώτο αγώνα της ημέρας, τις δώδεκα ακολουθούσε ο δεύτερος και τις δύο το μεσημέρι ο τρίτος αγώνας. Ο καλός ήταν πάντα ο τελευταίος που έπαιζε ο Φοίβος όταν ήταν γηπεδούχος, ή η Δόξα όταν ο Φοίβος έπαιζε εκτός έδρας. Την εποχή βέβαια εκείνη δεν είχαμε θερινή ώρα και οι αγώνες ανάλογα με το πότε νύχτωνε ξεκίναγαν από τις εννιά το πρωί ή συνήθως τις δέκα.

Το διάστημα που μεσολαβούσε από το τέλος του προτελευταίου αγώνα με τον τελευταίο ήταν το διάστημα που εμφανίζονταν και έπαιζαν οι μικρές ομάδες του Φοίβου, τα λεγόμενα τσικό ή όπως άρεσε στους περισσότερους να αυτοαποκαλούνται, «τα στυλάκια»….

Περιττό να αναφέρω ότι ο διακαής πόθος όλων των πιτσιρικάδων της ευρύτερης περιοχής ήταν κάποια στιγμή να φορέσουν τη φανέλα της αγαπημένης μας ομάδας.

Το σχολείο όπως όλοι θυμόμαστε τέλειωνε το  μεσημέρι ή το βράδυ του Σαββάτου και ο χρόνος ανάπαυσης και προετοιμασίας ήταν περιορισμένος έως ανύπαρκτος μέχρι το πρωί της Δευτέρας, ή το απόγευμα αν ήμαστε απογευματινοί και είχαμε βέβαια χρόνο τη Δευτέρα το πρωί να προετοιμαστούμε για το σχολείο. Έτσι η προσαρμογή στις υποχρεώσεις της Κυριακής είχε σημείο αναφοράς το ματς της ομαδάρας μας όταν έπαιζε στην έδρα μας ή να μετακινηθούμε σε κάποια έδρα στα εκτός, και φυσικά να δούμε όσο πιο πολλά ματς γίνονταν. Ένα επιπλέον κίνητρο να παίξει κανείς στην εφηβική ομάδα ή στα τσικό ήταν και η αντίστοιχη αναγνωρισιμότητα στην είσοδο του γηπέδου όπου ο έφορος της ομάδας ο περίφημος Ταές μας έβαζε χωρίς εισιτήριο λέγοντας στον εφοριακό αυτός είναι δικός μας. Δεν χρειάζεται να αναφέρω την υπερηφάνεια και καμιά φορά την αλαζονεία των πιτσιρικάδων του τύπου είμαι κάποιος.

Η είσοδος στον κόσμο του αγωνιστικού ποδοσφαίρου την εποχή εκείνη εκτός από συγκυριακός ήταν και η αναγνώριση μιας στοιχειώδους ικανότητας όπως αυτή έβγαινε από το καθημερινό δίτερμα στο γήπεδο που και αυτό είχε την ιεραρχία του. 

Ο ΦΟΙΒΟΣ

Όλες οι γειτονιές την εποχή εκείνη, τέλος δεκαετίας του πενήντα και μετά είχαν τις ομάδες τους. Ο κόσμος μετά τις φοβερές δοκιμασίες της περασμένης δεκαετίας και αφού άρχισε να συνηθίζει στην ειρηνική ζωή ζητούσε διέξοδο όπου θα μπορούσε χωρίς το φόβο να διοχετεύει την ζωτικότητά  του, κάπου που θα μπορούσε να αναδείξει τις όποιες δυνατότητες και δεξιότητες είχε. Έτσι κι αλλιώς το πνεύμα που επικρατούσε διάχυτο, δεν είχε ακόμα ξεπεράσει τις κοινωνικές φοβίες αλλά ούτε και τον ατομικό του φόβο. Η δική μας η γενιά μακριά κάπως από τα δραματικά χρόνια που προηγήθηκαν έψαχνε τις σταθερές της σε όλα εκείνα που επέτρεπε η τότε κατάσταση, και ανάμεσα σ’ αυτά ήταν η ομάδα μας. Η ομάδα μας λοιπόν για πολλά πολλά χρόνια ήταν η σταθερή αξία που έδινε περιεχόμενο σε πάρα πολλά παιδιά που μέσα απ’ αυτή ή γύρω απ’ αυτή φτιάχναμε την μικρή μας κοινωνία με τις δομές της τις ιεραρχίες της τους σκοπούς της τις ιδιαιτερότητές της. Έτσι λοιπόν ένα από τα μεγάλα σχολεία μαζί με τη γειτονιά ήταν η ομάδα μας, ο Φοίβος.

Οι γειτονιές της Αθήνας είχαν όλες τη δική τους ομάδα. Ποιες να πρωτοθυμηθώ..

Η Πλάκα είχε τη Νίκη, τα Εξάρχεια τον Αστέρα, η Νεάπολη την ομώνυμη ομάδα, τα Πετράλωνα την ομώνυμη ομάδα , τα Πατήσια τον Α.Ο. του Γκύζη τον Γκυζιακό, και τελευταίες άφησα τις γειτονικές ομάδες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της δικής μας ομάδας. Η Δόξα από το Κουκάκι, ο Αρίωνας από τη Γούβα και η Αρμενική από τα Αρμένικα. Υπήρχαν βέβαια και πολλές άλλες ομάδες στους άλλους δήμους της Αττικής με τις οποίες παίζαμε και μερικές απ’ αυτές είχαν σημαντική θέση στα αθλητικά δρώμενα της εποχής εκείνης ακόμη και σήμερα. 

Ο ΦΟΙΒΟΣ

Η ομάδα της γειτονιάς μας ήταν ο Φοίβος. Την εποχή εκείνη οι διασκεδάσεις η ψυχαγωγία, όλα όσα θα μπορούσε κάποιος της ηλικίας μας να απολαύσει είχαν όλα ένα όνομα μια συνισταμένη ένα  αντικείμενο. Την ομάδα μας.

Ο Φοίβος λοιπόν ήταν η ομάδα της πλατείας του ΙΚΑ στο Νέο Κόσμο στην νότια άκρη του δήμου της Αθήνας. Ομάδα με εμφάνιση πράσινη και άσπρη (κανείς δεν είναι τέλειος), που κατά καιρούς είχε μια ρίγα στο στήθος διαγώνια, άλλοτε πράσινο παντελονάκι και άσπρη μπλούζα. Άλλοτε καταπράσινη εμφάνιση. Οι παίκτες της παιδιά απ’ τη γειτονιά εκεί τριγύρω ή λίγο παραπάνω. Είχε όμως και λίγους που έμεναν προς τη Δάφνη ή προς τη Λεύκα. Παιδιά του μεροκάματου τα περισσότερα σπαταλούσαν τον ελεύθερο μετά τη δουλειά χρόνο στις προπονήσεις που γινόντουσαν δυό φορές τη βδομάδα Τετάρτη και Παρασκευή, και τις άλλες ημέρες στα στέκια της γειτονιάς τα απογεύματα,  γιά ψυχολογική προετοιμασία για το ματς της Κυριακής  και φυσικά στην ευκαιρία που είχαν να νιώσουν λίγο σπουδαίοι καθώς οι πιτσιρικάδες έρχονταν να θαυμάσουν από κοντά τα είδωλά τους και να νιώσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους μέλη μιάς σπουδαίας παρέας.

Στην απάνω μικρή πλατεία εκεί που ενώνεται η Μπακνανά με την Ακροπόλεως βρισκόταν το καφενείο του Σύλλα. Στη Ρουμπέση απέναντι απ’ το γήπεδο το καφενείο ο Φοίβος και στην πλατεία πιο κάτω που ήταν το τέρμα του λεωφορείου το καφενείο ο Φοίβαρος. Ετσι λοιπόν τα στέκια  ήταν προδιορισμένα και μάζευαν το σύνολο των οπαδών της ομάδας όπου ανάμεσα στο τάβλι και τα χαρτιά γινόντουσαν περισπούδαστες αναλύσεις για τους αγώνες, και αποφασιζόντουσαν οι αποστολές στις άλλες έδρες των ομάδων που έπαιζαν στην ίδια κατηγορία. Η συνηθισμένη κατηγορία που αγωνιζόταν η ομάδα μας ήταν η Β Αθηνών και σπανιότερα η Α.

Ο Ταές

Ο Ταές λοιπόν σε κάθε του κίνηση άνοιγε τα χέρια σαν αγκαλιά και μόλις σταμάταγε τα έκλεινε, αυτό ήταν το κουσούρι του που σε κάποιον θύμιζε το άνοιγμα των φτερών από το παγώνι. Επειδή το παγώνι κάπου άκουσαν ότι λέγεται ταώς και επειδή η κατάληξη -ως δεν πήγαινε στην κουλτούρα του όχλου άλλαξε στην πιο οικεία κατάληξη  –ες κι έτσι ο συμπαθής έφορος υλικού, ούτε που θυμάμαι το όνομά του, από τότε που τον γνώρισα τον φώναζαν Ταέ. Φυσικά είχε αποδεχθεί πλήρως την επωνυμία και καμιά φορά εμάς τους μικρούς μας φοβέριζε όταν τον φωνάζαμε κύριε Ταέ, λέγοντας ότι το όνομά του δεν πάει με το κύριος. Αυτός φρόντιζε να έχουμε ρούχα για το ματς, μπάλες στο γήπεδο. Ενας καλοσυνάτος άνθρωπος στο Νέο Κόσμο της δεκαετίας του 60 και ένα ευρηματικό παρατσούκλι που παρέμεινε διαχρονικά και τον έκανε γνωστό σε όλη την περιοχή σε σημείο τέτοιο που σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό του όνομα.

Ο Βαγγέλης

O Βαγγέλης ο Γκιρντής έμενε στην Ακρωτηρίου κοντά στα όρια της Δάφνης. Ο Βαγγέλης λοιπόν ζούσε στο γήπεδο ανέπνεε  στο γήπεδο κοιμόταν στο γήπεδο. Φίλος και συμπατριώτης του κυρ Νίκου του Καρανδρέα , που ήταν γενικός αρχηγός στην ομαδάρα  μας, ήταν το δεξί του χέρι και ήταν γενικών καθηκόντων. Αγαπητός σε όλους με άποψη σε κάθε ποδοσφαιρικό δρώμενο, της σχολής Αλέφαντου, με πολύ υψηλή ικανότητα ανάλυσης. Στα αποδυτήρια να ακούει προσεκτικά τις οδηγίες του προπονητή και να δίνει στο τέλος και τις δικές του συμβουλές προς πολύ μεγάλη ικανοποίηση του Αριστείδη του Κελεπούρη που είχε μια φοβερή σχέση με τον Βαγγέλη.

Ο Αριστείδης λοιπόν ένα από τα καλύτερα παιδιά της πλατείας του ΙΚΑ δεν άφηνε το Βαγγέλη να ησυχάζει, όταν τον έβλεπε σε συνεννόηση με τους πιτσιρικάδες έβγαζε μια πολεμική κραυγή: «Πόλεμος στο Βαγγέλη το Γκιρντή» και εφορμούσαν όλοι απάνω του και τον έτρεχαν σε διάφορες κατευθύνσεις προκαλώντας ένα ευχάριστο πανικό.  Ο Βαγγέλης απ’ τη μια αντιδρούσε από την άλλη του άρεσε και σχεδόν προκαλούσε τον Αριστείδη.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό στέκι του ήταν το γήπεδο του Πανιωνίου.

Μπλεκόταν κι εκεί με τον ίδιο τρόπο στα αποδυτήρια και αποτελούσε και το σύνδεσμο ανάμεσα σε μας και τον Πανιώνιο.

Ένα μεσημέρι λοιπόν έπαιζε ο Πανιώνιος με κάποια επαρχιακή ομάδα. Το ματς τέλειωνε και χάναμε. Ο Βαγγέλης πίσω απ’ το χτιστό ρολόι στην ανατολική εξέδρα, εκείνο που είχε μια τρύπα δίπλα στο μηχανισμό του απ’ όπου ο Βαγγέλης έβλεπε το ματς, όσο πλησίαζε η λήξη και χάναμε γύριζε το ρολόι πίσω. Ο διαιτητής κάποια φορά σφύριξε τη λήξη και όλο το γήπεδο σηκώθηκε φωνάζοντας ότι δεν έληξε δείχνοντας το παλιό μεγάλο ρολόι της εξέδρας  και το Βαγγέλη που μισοφαινόταν με ένα ύποπτο χαμόγελο . Ο Βαγγέλης είχε βάλει το χέρι του όπως και όταν νικάγαμε, γύριζε το ρολόι πιο μπροστά. Περιβεβλημένος το στεφάνι του ήρωα επέστρεφε στο γήπεδό μας που δεχόταν την καζούρα του Κελεπούρη.

Το γήπεδο μας

Στη αρχή της Ρουμπέση προς την ανηφόρα του Αη Γιώργη ήταν το γήπεδο της αγαπημένης μας ομάδας. Στη θέση του σήμερα βρίσκονται τα σχολεία. Ο χώρος ήταν οριοθετημένος από ξύλινη μάντρα που αποτελούσε το όριο στους τρείς δρόμους και προς τον Αη Γιώργη άφηνε ένα εύλογο άνοιγμα μεταξύ αγωνιστικού χώρου και περίφραξης που υποκαθιστούσε τις κερκίδες και φιλοξενούσε τους θεατές. Φυσικά η κλιμακωτή αυτή μικρή πλαγιά ήταν χωμάτινη και όταν έβρεχε η λάσπη ήταν σε τεράστια ποσότητα διαθέσιμη και η ποιότητά της εξαιρετική. Μπορούσες άνετα να κάνεις λασποδρομίες και όταν άναβε καυγάς ήταν εντυπωσιακές οι τούμπες και οι γλίστρες σε όλο το μήκος της πρωτόγονης αυτής εξέδρας που φυσικά  ήταν εξέδρα ορθίων. Στις δύο άκρες της υπήρχαν μεγαλύτερες λακούβες που κράταγαν νερό και ήταν παγίδες για τους αντιπάλους θεατές που δεν γνώριζαν τα κατατόπια του γηπέδου.

Η πρόσβαση στο γήπεδο γινόταν απ’ την είσοδο που ήταν στην Ασπρογέρακα όπου μαζί με το ταμείο που έβγαζε τας εισιτήρια ήταν κι ο εφοριακός που τα έλεγχε και κάποιος από τα μέλη της ομάδας που ήταν εξουσιοδοτημένος για τον έλεγχο. Την περιζήτητη αυτή θέση διακονούσαν αρκετοί, και αποκτούσαν εξουσία εισόδου στους δικούς μας με πολύ χαρακτηριστικές φράσεις και κινήσεις. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς ήταν ο Βαγγέλης ο Γκιρντής και ο συμπαθέστατος Ταές.     

Oδός Σουλιωτών μετά τη Μπακνανά

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ BLOG

Οποιος από τους επισκέπτες της σελίδας θέλει να επικοινωνήσει με το blog μπορεί να στείλει επιστολή στην παρακάτω διεύθυνση:

plateiaika@gmail.com

ΤΟ ΜΠΑΡΑΚΙ ΜΑΣ

Ας γνωρίσουμε λοιπόν το στέκι που ήταν για όλους το σημείο συνάντησης από το μεσημέρι μέχρι τα μέσα της νύχτας κάθε μέρα για πολλά χρόνια.

Στη θέση του σήμερα είναι το Everest. Το τέλος της δεκαετίας του 60 όταν η πολυάριθμη ομάδα της γειτονιάς εμπλουτίστηκε από τους νεαρούς φοιτητές της Παντείου, που ψάχνοντας για σπίτι κοντά στη σχολή τους, ήρθαν στη γειτονιά μας που είναι πολύ κοντά στη σχολή αυτή φέρνοντας μαζί τους εμπειρίες καινούργιες, τρόπο ζωής διαφορετικό, κοινές όμως επιδιώξεις και επιθυμίες που γρήγορα θα εύρισκαν ισορροπίες και διέξοδο στην πλούσια σε αισθήματα ζωντανή νεανική συντροφιά του Αη Γιώργη.

Τα απογεύματα που όλοι είχαμε με τον ένα ή άλλο τρόπο τελειώσει ότι έπρεπε να τελειώσουμε πριν αρχίσουμε να προγραμματίζουμε για το βράδυ ότι ο καθένας μας σκαρφίζονταν,  ξεκίναγε ο καθένας  το δρόμο από τη δική του αφετηρία που οδηγούσε στο μέρος της καθημερινής μας συνάντησης.

Το μπαράκι του Μένιου, ένα γραφικό κλασσικό καφενεδάκι με αρκετά τραπεζάκια έξω και κάμποσα ακόμη μέσα το δούλευε η οικογένεια του Τύρου, η μητέρα του ο πατέρας του και ο μικρότερος αδερφός. Θαμώνες όλοι εμείς…

Στη συνέχεια το καφενεδάκι αυτό άλλαξε ιδιοκτήτη πέρασε στον Χρήστο και στον κυρ Κώστα που συνέχισαν να κρατούν τη συντροφιά στα τραπεζάκια του, για πολλά ακόμη χρόνια μέχρι που για πολλούς από εμάς ο στρατός έφερε μια μεγάλη περίοδο απουσίας…

Μιά αναδρομή στο 50 - 60

Η χωματένια αυτή αλάνα κάθε Σάββατο φιλοξενούσε τη λαϊκή που σήμερα φιλοξενείται στη Σαρκουδίνου. Το χειμώνα με τις βροχές γινόταν αδιάβατη με το νερό να κατηφορίζει στη σημερινή Λαγουμιτζή και να καταλήγει στον Ιλισό που δεχόταν τα νερά όλης της γύρω περιοχής. Η γειτονιά που άρχιζε από την πλατεία και κατέβαινε στη Συγγρού εκεί που είναι τώρα το Intercontinental τη δεκαετία του 50 ήταν ένας προσφυγικός οικισμός από παράγκες μια παραγκούπολη που λεγόταν τα Αρμένικα. Η περιοχή όλη λεγόταν Δουργούτι.

Στ’ Αρμένικα χτίστηκαν οι πιο μοντέρνες προσφυγικές πολυκατοικίες δίπλα στις παλιότερες που βρίσκονται δεξιά του ξενοδοχείου και αποτέλεσαν ένα σημαντικό μοντέρνο συνοικισμό. Στην μεριά πίσω και κάτω από την Μπακνανά προς τη Νέα Σμύρνη και τη Λεωφόρο Συγγρού ήταν οι περίφημες φυλακές της Καλλιθέας που κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους χτίσθηκαν οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αγίου Σώστη. Τα εγκαίνια στον οικισμό εκείνο έκανε στις αρχές τις δεκαετίας του 60 η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη με τον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή, και εμείς μικροί μαθητές στα ελάχιστα δημοτικά σχολεία της ευρύτερης περιοχής με σημαιάκια και ντυμένοι τα καλά μας αποτελούσαμε την ομάδα υποδοχής των επισήμων.

Άλλες δυό φορές θυμάμαι μας κατέβασαν να υποδεχτούμε επίσημους στη λεωφόρο Συγγρού. Τη μια ήταν όταν ήρθε ο πρόεδρος της Αμερικής Αϊζενχάουερ, και όταν ήρθε ο πρόεδρος της Γαλλίας Ντε Γκώλ. Και οι δυό διέσχισαν την Συγγρού ανεβαίνοντας με μεγάλη ταχύτητα και μάθαμε πως αυτό έγινε για λόγους προστασίας ιδιαίτερα του δεύτερου από το φόβο «τρομοκρατικής» επίθεσης την εποχή που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο αποικιακός πόλεμος της Αλγερίας. Στο τέλος της δεκαετίας του πενήντα και τις αρχές τις δεκαετίας του εξήντα πηγαίναμε στο δημοτικό και αποτελούσαμε το έτοιμο κοινό υποδοχής και εορτασμών. Θα μιλήσουμε κάποια στιγμή για τα σχολεία της περιοχής μας.

Ποιά ήταν η πλατεία μας...

Στη νότια πλευρά της πλατείας ήταν το περίφημο φαρμακείο του Ζαχαρία εκεί που δούλευε ο φίλος μας ο Τζίμης. Το φαρμακείο ήταν στην αρχή της Σουλιωτών που στο τέρμα της ήταν το σπίτι του φίλου μας που προαναφέραμε. Λίγο πιο πάνω το σουβλατζίδικο του Γιώργου που ο βοηθός του ο Βαγγέλης ήταν στην παρέα στο γήπεδο κάθε Κυριακή. Το σουβλατζίδικο του Γιώργου ήταν το σημείο κλειδί για τα βράδια πριν και μετά το σινεμά. Λίγο πιο παλιά στη Ρουμπέση ήταν το μαγαζί του Γρηγόρη που έφτιαχνε ένα απίστευτο ντονέρ κεμπάπ. Ο Γρηγόρης στα χρόνια που μιλάμε έφτιαξε το καφενείο του απέναντι από το Γιώργο και πιο κάτω από το γωνιακό φαρμακείο. Το καφενείο αυτό κάποια εποχή έγινε το στέκι μας.

Στην βορεινή πλευρά της πλατείας ήταν το μαγαζάκι του Τύρου. Εκεί λοιπόν ήταν το κεντρικό μας  στέκι  και εκεί παραμείναμε για τα φοιτητικά μας -όσοι ήταν φοιτητές- χρόνια και τα νεανικά χρόνια της ζωής μας λίγο πριν και λίγο μετά από το στρατό. Ο Τύρος ήταν συμμαθητής μας κι αυτός ήταν ο κεντρικός λόγος που κάναμε το καφενεδάκι της πλατείας το κέντρο της νεανικής μας ζωής.

Η παρέα στο μπαράκι φτιαχνόταν από μια ετερόκλητη ομάδα που ήταν η πελατεία του, και σηματοδοτούσε  την απαρχή μιας κοινής ζωής με τους περισσότερους. Από την  παρέα αυτή ακόμα και σήμερα όσοι απομείναμε συναντιόμαστε σε δυό τρία ταβερνάκια στην παλιά μας γειτονιά και θυμόμαστε την εποχή που αρχίζαμε να γνωρίζουμε τον πραγματικό κόσμο που σιγά σιγά θα μας απορροφούσε.

 Το στέκι μας, η βάση μας, η αφετηρία απ’ όπου ξεκίναγαν όλα για μια τουλάχιστον δεκαετία, υπήρξε ο πυρήνας που μορφοποίησε τη δική μας νεανική ομάδα. Η περιγραφή του θα είναι ένα άλλο πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία μας…. 

Μια παντοτινή αγάπη της εποχής μας

Ήταν η εποχή που μεγαλώναμε και τα τραγούδια που μας έφερε ο Γιάννης Σπανός με τη φωνή της Καίτης Χωματά έφεραν μια γλυκιά ισορροπία στον απαιτητικό στίχο και στην οργή του Διονύση Σαββόπουλου. Εκείνη συντρόφευε τις όμορφες ώρες....

Θα σε θυμόμαστε... 

Ποιά ήταν η πλατεία μας...

Το κέντρο της γειτονιάς αυτής η χωμάτινη πλατεία στη δυτική πλευρά της οποίας δέσποζε το πιο σύγχρονο κτίριο της εποχής εκείνης, το κτίριο του ΙΚΑ, έδινε το όνομα στην πλατεία, και ήταν το κτίριο που με φόβο μπαίναμε μέσα όταν πιτσιρικάδες μας τράβαγαν οι μανάδες μας για να κάνουμε τα εμβόλια ή να μας δεί ο Γιατρός. Προνομιούχοι φαινόμαστε όταν μετά από τόσα χρόνια διαπιστώνουμε πόσο εύκολη πρόσβαση είχαμε στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η οποία δυστυχώς αντί να επεκταθεί, και να περιλάβει όλες τις γειτονιές έμεινε να τραβά την ανηφόρα ανάλογα με τα κέφια της κάθε πολιτικής ηγεσίας.

Στην βόρεια πλευρά του κτιρίου ήταν η μάντρα με τα υλικά οικοδομών που την ιδιοκτησία τους είχε μια πολύ γνωστή οικογένεια, τα παιδιά της οποίας ήταν φίλοι με όλους τους άλλους και συμπαίκτες και συμμέτοχοι σε όλα τα δρώμενα στη γειτονιά μας. Ένα από τα παιδιά αυτά έχει σήμερα ένα εξαιρετικό στέκι στην πάροδο της Βιέννα, την Άτλαντος, που είναι ένα από τα καλά στέκια της παρέας των χρόνων εκείνων. Για το στέκι αυτό θα κάνουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα. Το προσωνύμιο που έμεινε στα παιδιά αυτά ήταν «μαντράδες». Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι η χρήση των προσωνυμίων που είχαν πολλοί από εμάς και με τα οποία είμαστε ευρύτερα γνωστοί χρησιμοποιούνται με πολύ μεγάλο σεβασμό στους φίλους της εποχής και σε καμιά περίπτωση δεν κρύβουν απαξία.

Η πίσω μεριά από την πλατεία η οδός Σαρκουδίνου αποτελούσε το όριο που στην ευθεία μέχρι το πρατήριο του Αμερικάνικου στρατού (το πι εξ) στη λεωφόρο Συγγρού ήταν μια πολύ όμορφη γειτονιά με πολλές και όμορφες μονοκατοικίες που την ομόρφαινε ακόμη πιο πολύ το «εκατοστό» με την κατακόκκινη κεραμοσκεπή και τη στιβαρή λιθοδομή που έδενε πολύ όμορφα με τα παρακείμενα σπίτια, μέχρι που οι μονοκατοικίες έδωσαν τη θέση τους στη σύγχρονη αισθητική συμφορά με τις ακαλαίσθητες πολυκατοικίες παντού και το κακόμοιρο το «εκατοστό» παρότι έμεινε το ίδιο όμορφο μοιάζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα.

Οι επισκέπτες της παρέας μας...

Καλωσορίζουμε τους επισκέπτες της σελίδας μας, καθίστε μαζί μας να προσφέρουμε γαλακτομπούρεκο και βαρύ γλυκό στο Μπαράκι της πλατείας...

ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΚΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Το 1970 στην χωμάτινη πλατεία του ΙΚΑ στον Νέο Κόσμο στις νότιες παρυφές του Δήμου της Αθήνας, μιά πολυάριθμη ομάδα νεαρών έκανε τα πρώτα της βήματα στη ζωή αφήνοντας πίσω μιά εφηβεία φτωχή αλλά γεμάτη όνειρα. Τη πορεία της πολυάριθμης αυτής ομάδας θα παρακολουθήσουμε στο ιστολόγιο που δημιουργήσαμε και θα το εμπλουτίσουμε  με τις αναμνήσεις της εποχής εκείνης όπως φαίνονται μέσα από τις φωτογραφίες μας και κείνα που θυμόμαστε όταν συναντιόμαστε τις Πέμπτες στο γνωστό ταβερνάκι.

Καλως ήλθατε λοιπόν