tag:blogger.com,1999:blog-55001155424611867642024-02-19T08:43:03.741+02:00Πλατεία του ΙΚΑ Νέος Κόσμος 1970Παλιοί φίλοι από τη δεκαετία του 60 και του 70
συναντιώνται στη σελίδα αυτή που θα θυμούνται
θα συγκινούνται θα χαμογελούν. Καλωσήρθατε φίλοι απ' τον Νέο ΚόσμοUnknownnoreply@blogger.comBlogger75125tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-87792295469518514152017-05-25T08:58:00.001+03:002017-05-25T08:58:47.590+03:00Δελούδη, Σκουρτανιώτη, Ραφτοπούλου..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="margin: 0px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b>Χωματόδρομοι παντού,
άσφαλτος</b></span></i><span style="margin: 0px;"><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b> </b></span></i></span><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b>σε ελάχιστους δρόμους τριγύρω
κυρίως εκεί που πέρναγαν τα λεωφορεία. Στο σπίτι μπροστά στη Δελούδη</b></span><span style="color: black; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b>, </b></span><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b> ένα μεγάλο πεύκο στη
μέση του δρόμου έκοβε την ορμή του νερού που κατέβαινε από το βουναλάκι της
Δάφνης, και όταν τέλειωνε η βροχή και σταμάταγε η κατεβασιά απέμενε ένα παχύ
στρώμα άμμου που το περιμέναμε πως και πως για να χωριστούμε σε ομάδες και να
αρχίσει το παιχνίδι. Οι βουτιές στην άμμο έφερναν σε απόγνωση τις μανάδες μας
που μη έχοντας την πολυτέλεια του λουτρού πάσχιζαν να διώξουν τους κόκκους της άμμου που
έμπαιναν σε κάθε μέρος απ’ τα ρούχα μας, τα παπούτσια τα μαλλιά ότι τελοσπάντων </b></span></i><span style="margin: 0px;"><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b> </b></span></i></span><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b>μας περιέβαλε. Οι ατυχείς περίοικοι έβαζαν
κάθε μέσο που είχαν για να μας απομακρύνουν μήπως βρουν λίγη ησυχία.</b></span></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="margin: 0px; text-align: justify;">
<span style="margin: 0px;"><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b>Σκουρτανιώτη και Ραφτοπούλου, το γήπεδο της Μήτσενας,
ήταν ο κεντρικός τόπος συνάντησης όλων μας. Τον προσδιόριζε το οικόπεδο και το
σπίτι του Γιαννάκη του Δρακόπουλου, από πάνω το σπίτι με τον φράχτη της κυρά
Μαριγούλας, με το άνοιγμα που ήταν και η προέκταση του γηπέδου προς το σπίτι
του Τζία </b></span></i><span style="margin: 0px;"><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b> </b></span></i></span><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b>στην έξω μεριά το σπίτι της
Σαρδέλενας και πιο κάτω του Σούλη του μουγγού τσαγκάρη. Από της κυρά Μήτσενας
το σπίτι μέχρι το</b></span></i><span style="margin: 0px;"><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b> </b></span></i></span><i><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><b>γήπεδο παρεμβάλλονταν
ένα περιτοιχισμένο χωράφι τη μάντρα του οποίου είχαμε μισογκρεμίσει για να
πιάνουμε τη μπάλα. Οι εχθροί μας ήταν κατά σειρά κακίας η Σαρδέλενα με το γιό
της ένα μελαχρινό ξερακιανό με μεγάλο μαύρο μουστάκι που η όψη του μας
φαίνονταν φοβερή και ήταν ο μόνος που μας τρόμαζε πραγματικά και η μάνα του που
όποτε είχαμε την ατυχία να πιάσει τη μπάλα μας στην αυλή της μας την έσκιζε με
μαχαίρι. Ήταν τρομερή δοκιμασία. Οι μπάλες ήταν είδος σε ανεπάρκεια και η απώλεια
έστω και μιας επέφερε κενό δυσαναπλήρωτο σε όλη τη γειτονιά. Μετά ήταν η Μήτσενα. Όποτε έπεφτε η μπάλα στο σπίτι της είχαμε μία στις δυό πιθανότητες να μας την επιστρέψει. Κυρίως όταν μεσολαβούσε ο γιός της ο Ηρακλής που ήταν πιο φιλικός από το γιό της Σαρδέλενας απέναντι μας. Υστερα ήταν ο Μπέσκος τον οποίο πραγματικά ενοχλούσαμε αλλά παρακρατούσε τη μπάλα τις ώρες κοινής ησυχίας και μας την επέστρεφε όταν βράδιαζε ενώ μας έμενε ελάχιστος χρόνος για παιχνίδι. Ο κυρ Μήτσος ο άντρας της κυρα Μαριγούλας ήταν φίλαθλος και μας παρακολουθούσε πολλές φορές που παίζαμε εκνευριζόταν μόνο όταν χάλαγαν τα λουλούδια στην αυλή του από τη μπάλα που έπεφτε επάνω τους δεν ήταν όμως εχθρικός απέναντι στην ομάδα..</b></span></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="margin: 0px; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike><i></i><span style="color: black;"></span><b></b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-53351307448066052002017-01-31T19:58:00.001+02:002017-01-31T19:58:28.092+02:00Μια φωτογραφία - χιλιάδες αναμνήσεις.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="background: #F1F0F0;">
<span class="5yl5"><span style="color: #4b4f56; font-size: 12.0pt;"><br /></span></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUNyy9JRzhyphenhyphenAX6UFrvTYNO1tatR-xJ7ixcX1XdHfYAT_vaN1daVU-DjXrVj6-NLehcsshWByJeXDSk5XAxYTOh1D82RVnR6njWpyIhaZuknc252VknTzFBqD1hQ8kWeCU5L2SvC1XkiNE/s1600/15226388_1820145491562658_932623299_n%255B1545%255D.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUNyy9JRzhyphenhyphenAX6UFrvTYNO1tatR-xJ7ixcX1XdHfYAT_vaN1daVU-DjXrVj6-NLehcsshWByJeXDSk5XAxYTOh1D82RVnR6njWpyIhaZuknc252VknTzFBqD1hQ8kWeCU5L2SvC1XkiNE/s320/15226388_1820145491562658_932623299_n%255B1545%255D.jpg" width="320" /></a></div>
<span class="5yl5"><span style="color: #4b4f56; font-size: 12.0pt;"><br /></span></span>
<span class="5yl5"><span style="color: #4b4f56; font-size: 12.0pt;"><br /></span></span>
<div style="text-align: justify;">
<span class="5yl5"><span style="font-size: 12.0pt;"><span style="color: #4b4f56;"> </span><span style="color: #674ea7; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i>Το Mini του αδελφού μου στη μικρή
ανηφόρα-αδιέξοδο της οδού Σκουρτανιώτη, δίπλα στο συνεργείο, στα όρια Νέου
Κόσμου - Δάφνης το 1972: Κατσιπόδι, Δουργούτι, Κυνοσάργους, ακόμα και οι
ονομασίες ήταν διαφορετικές. Οι πρώτες οδηγικές βόλτες σε δρόμους που συχνά
μετατρέπονταν σε λασποχείμαρους από τους ανηφορικούς χωματόδρομους με τη
γαλότσα σύννεφο! Σε απόσταση βολής το μεγάλο ιστορικό Γυμνάσιο-Λύκειο Δάφνης, Μπακνανά
- Μπουμπουλίνας - Ρουμπέση - Ασπρογέρακα. Διαχρονικές κοπάνες πηδώντας τα
κάγκελα για το «Σινέ-Αλίντα» απέναντι, με ακατάλληλες ταινίες, Μπρους Λί και
Μπυράλ, Τam-Τam, Μιστράλ Μεντόλ ή More πράσινα. Από τη Σουλιωτών και τη
Ρουμπέση, όλο ευθεία έβγαινες Χερσίφρωνος (μετέπειτα διαπλάτυνση Ηλία Ηλιού
παρά τις… μαύρες σημαίες των κατοίκων να μη γίνει απαλλοτρίωση!), Φραντζή και
Βρεσθένης, στο βιβλιοχαρτοπωλείο του Λαρόζα (και μετέπειτα Plastimodellismo).
Ενδιάμεσα στάση στο Φάρο για ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή ξύλινα «ποδοσφαιράκια» και
μπιλιάρδο. Τεράστια αιωνόβια δέντρα που κόπηκαν για να πέσει τσιμέντο στους
στενούς χωματόδρομους. Παρκαρισμένα Κορτίνα, Τάουνους και Κάπρι. Τα πρώτα
μοντέλα και κομπιουτεράκια Sanyo από παιχνιδάδικα στη Ρουμπέση. Ατέλειωτες αλάνες,
παιχνίδια μέσα στις σκαλωσιές των πρώτων πολυκατοικιών και μπάλα στο δρόμο,
ελάχιστα αυτοκίνητα. Μελέτη με «Μικρό Σερίφη», «Μπλέκ», «Κράνος, Δράση,
Εφοδος»! Κάλαντα, πανηγύρια και ρομάντζα κάτω από τα δέντρα του Αι Γιώργη,
στρακαστρούκες, καψούλια και βαλανιδιάκια στα μίνι εξάσφαιρα, αλλά και
νεροπίστολα, ξύλινα σπαθιά, τάκα-τάκα, πλανόδιοι εφημεριδοπώλες (μιάμιση δραχμή
η «Απογευματινή» με τα φοβερά εγκλήματα πάθους – πρώτη σε κυκλοφορία τότε),
«πατσές-ποδαράκια» με τη μοτοσικλέτα με καλάθι, ο μανάβης με τελάρο στο
ποδήλατο, τα πρώτα «ντελίβερι» στο παράθυρο της νοικοκυράς. Ωραίες εποχές, όταν
οι αυλές, οι μπογιές, ακόμα και οι σχολικές γόμες μύριζαν άρωμα - πριν τις
αποστειρώσουν κι αυτές!</i></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span class="5yl5"><span style="color: #4b4f56; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><span style="color: #cc0000; font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: x-small;"><i>Λ.Δ.</i></span></span></span></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-90874438258562758402017-01-28T09:45:00.000+02:002017-01-28T09:45:14.299+02:00Η ομαδάρα!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #674ea7; font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i>Στο γήπεδο της Μήτσαινας προπόνηση γιατί θα αντιμετωπίσουμε την ομάδα του Φάρου στα χωράφια στη δεξαμενή.</i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #674ea7; font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><i>Πόσοι λίγοι από τους παλιούς θυμούνται τα τοπωνύμια της περιοχής. Ελάχιστοι από τους σημερινούς κατοίκους του Φάρου γνωρίζουν εκεί που κάποτε συστεγάζονταν το 3ο και 4ο Δημοτικά σχολεία της Νέας Σμύρνης στο κλειστό του μπάσκετ και το κολυμβητήριο βρίσκεται η δεξαμενή της πόλης!!</i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<span style="color: #674ea7; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><br /></i></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKA2xg0-MH8eIObMCTqxmisPPGMAmMc-ri4y7ep254OMj3glYaV49rsvqEx_mvbiECAZloRCObJw1u0KbZmX-ZGU8e2gQidrOtfYJVnTNvC2TPxZd9iNtt38V9Vd51DD31H5MnLF8sxTI/s1600/%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B70001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKA2xg0-MH8eIObMCTqxmisPPGMAmMc-ri4y7ep254OMj3glYaV49rsvqEx_mvbiECAZloRCObJw1u0KbZmX-ZGU8e2gQidrOtfYJVnTNvC2TPxZd9iNtt38V9Vd51DD31H5MnLF8sxTI/s400/%25CF%2583%25CE%25AC%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B70001.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-15115187614919065632015-05-24T16:37:00.000+03:002015-05-24T16:49:44.201+03:00Γκαζάκια..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Στο πατάρι του σπιτιού κάνοντας έκτακτες αναζητήσεις ένα μικρό
θαύμα μπροστά μου καθώς σκούντηξα ένα κλειστό τσίγκινο κουτί από καφέ «παπαγάλο»
της δεκαετίας του 60. Σπάνιο σκεύος την εποχή εκείνη χρηστικό για αυτό και
πολύτιμο. </em></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Δεν ξέρω πως έπεσε στα χέρια μου τότε, σίγουρα όμως θα το προσπάθησα
πολύ γιατί όσο πολύτιμο και δυσεύρετο ήταν τότε άλλο τόσο πολύτιμο περιεχόμενο
θα φύλαγε μέσα του.</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Κι έτσι ήταν!</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Άσπρα και διάφανα χρωματιστά γκαζάκια γέμισαν
το πάτωμα καθώς άνοιξε το κουτί που τα φύλαγε μέσα του τόσες δεκαετίες και από
ένστικτο τα μάζεψα και τα έστησα τα ετοίμασα για παιχνίδι. Τα άσπρα σε πολύ
καλή κατάσταση με βαθυκόκκινες και βαθυγάλαζες ρίγες στην περίμετρο τους είχαν
τη δική τους ιστορία, τα άλλα με σπασίματα στην επιφάνεια, αψευδή σημάδια
πολύωρων παιχνιδιών και πολλαπλών ανταλλαγών ανάμεσα στους παίχτες κερδισμένα
με μάχες στην αλάνα της κυρά Μήτσενας, στη Σκουρτανιώτη και Ραφτοπούλου εκεί
που παίζαμε κάθε απόγευμα μπάλα, αγορασμένα με τα σπάνια πενηνταράκια που
κονομούσαμε από καμιά αγγαρεία, απ’ τα ψιλικατζίδικα
του «Παρασκευά» στη Βιέννα, του «Κυρ Λεωνίδα
του Μπρούμα» στην ανηφόρα στη Δάβαρη στου «Σερίμη» στην κατηφόρα στον ίδιο
δρόμο, στο «Μικράκι» στη Μπινιάρη κοντά
στη Μπακνανά, τα μαγαζάκια που ακουμπάγαμε το ανύπαρκτο χαρτζιλίκι μας για τους
βώλους, τα γκαζάκια, τους αητούς τις απόκριες, και κανένα παγωτό ξυλάκι ΕΒΓΑ τα
καλοκαίρια. </em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Τα μάζεψα όλα και έστησα τα άσπρα γκαζάκια ολοκαίνουργια, χωρίς
γρατζουνιές, χωρίς χτυπήματα στο πάτωμα του παταριού και τα έβλεπα.</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Πενήντα χρόνια από εκείνο ο απόγευμα που καθισμένος σε μια πέτρα έβλεπα τα
παιδιά να παίζουν ξαναμμένα τα γκαζάκια τους στις Μήτσενας.</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Ηρθε δίπλα μου ο «Μπανάνας».
Δεν θυμάμαι το κανονικό του όνομα, με τη μεγάλη σαν μπανάνα κεφάλα του έμενε
στην Ακρωτηρίου και σπάνια έκανε παρέα με μας. Η δικιά του παρέα ήταν στη Δάφνη
στο Φάρο. Ζόρικο παιδί δεν σήκωνε πολλά πολλά και κυρίως δεν γούσταρε να τον
κοροϊδεύουν. Μούσκασε μια κλωτσιά και με διέταξε να σηκωθώ για να καθήσει
εκείνος. Δεν αντέδρασα επειδή και μεγαλύτερος ήταν και θα με έδερνε, αλλά ήμουν
πολύ κακόκεφος επειδή δεν είχα ούτε ένα γκαζάκι για παιχνίδι. Μετά από λίγο μου
λέει «γιατί δεν παίζεις ρε», του απάντησα πως δεν είχα γκαζάκια. Σκέφτηκε λίγο
και έβγαλε απ’ τη τσέπη του εφτά ολοκαίνουργα άσπρα σαν το γάλα με χρωματιστές
γραμμώσεις γκαζάκια από κείνα που πουλιόντουσαν μισή δραχμή το ένα και τα
ανταλλάσαμε με τρία και πάνω γυάλινα. Απλωσε το χέρι και μου τα έδωσε, «πάρτα».</em></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Ετσι απλά…
</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Κοντοστάθηκα μούδωσε μια καρπαζιά και επανέλαβε με τόνο που
δεν σήκωνε αντίρρηση «πάρτα»…
</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Τα πήρα, τον κοίταξα με ευγνωμοσύνη, οι υπόλοιποι σταμάτησαν το παιχνίδι και μας κοίταζαν.</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>
Όχι δεν έπαιξα.
</em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Τα κοίταζα και τα ξανακοίταζα, και πάλι το ίδιο. </em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Ο « Μπανάνας» έφυγε προς την Ακρωτηρίου εκεί που
σήμερα είναι η ταβέρνα «τα Λιόδεντρα» το στέκι που μαζευόμαστε τα τελευταία χρόνια τις Παρασκευές
όλη εκείνη η συμμορία και θυμόμαστε και γελάμε και συγκινούμαστε.
</em></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Τις φύλαξα όπως φυλάμε τα πολύτιμα κι αγαπημένα μας αντικείμενα,
και νάμαι σήμερα να τα στήνω στο πατάρι. </em></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Η γεμάτη απορία φωνή της γυναίκας μου για το τι κάνω εκει πάνω, με επανέφερε
στη δουλειά που ανέλαβα. </em></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Μάζεψα ευλαβικά τα γκαζάκια του Μπανάνα τα έβαλα
στη θέση που είχαν τα τελευταία πενήντα χρόνια σκούπισα και τη συγκίνηση που
έβρεξε τα μάτια κατέβηκα απ’ το πατάρι
με τις εικόνες των δύσκολων παιδικών
χρόνων με ένα ερώτημα.</em></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Τι να γίνεται σήμερα ο Μπανάνας το παράξενο
αυτό παιδί που μου χάρισε ένα απ’ τα πιο όμορφα πράγματα των παιδικών μου
χρόνων και ούτε το πραγματικό του όνομα
δεν θυμάμαι. Το γιατί μου τα χάρισε, μου απάντησε το βλέμμα του τότε που άπλωσε το χέρι του στο δικό μου.</em></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Να είσαι καλά ρε Μπανάνα όπου κι αν είσαι και μακάρι να μπορούσαμε να τσουγκρίσουμε σήμερα τα ποτήρια και να σου θυμίσω κάτι που εσύ μάλλον δεν θα θυμάσαι γιατί φαίνεται ότι ξέρεις να απλώνεις το χέρι όχι για να πάρεις...</em></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-61128510584114102582015-03-19T18:42:00.001+02:002015-03-19T18:42:41.505+02:00Αριστείδης Κελεπούρης..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Ηταν στα τέλη της δεκαετίας του 60 τότε που το γήπεδο του
Φοίβου ήταν το κέντρο της γειτονιάς μας του Αη Γιώργη του Νέου Κόσμου με τους εκατοντάδες
πιτσιρικάδες που συνέρεαν στο σημείο συνάντησης όλων μας.</em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Η έδρα του Φοίβου της
ομάδας μας, ή έδρα της Δόξας απ’ το Κουκάκι, του Αρίωνα απ’ τη Γούβα, της Αρμενικής
απ’ τα’ Αρμένικα το γήπεδο που πέρναγαν όλες οι ομάδες κι όλες οι γειτονιές της
Αθήνας, η Πλάκα με τη Νίκη τα Εξάρχεια με τον Αστέρα, η Δάφνη απ’ το Περιστέρι
ο ΠΑΟ απ το Ρουφ, ο Άγιος Ιερόθεος, η Αγία Παρασκευή ο ΑΟ της διπλανής μας Δάφνης
και πολλές άλλες γειτονιές και συνοικίες.</em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Η Δόξα και Αρμενική τα πιο κοντινά μας
σωματεία ήταν οι φίλοι της εβδομάδας και οι τρομεροί αντίπαλοι της Κυριακής. Η
Δόξα που έγινε μετέπειτα το άλλο κομμάτι του Θρίαμβου είχε ένα εμβληματικό
παίκτη που αποτελούσε το σημαντικότερο αντίπαλο για τις προσπάθειες του Φοίβου
όποτε οι ομάδες μας έρχονταν αντιμέτωπες. Ο φοβερός Αριστείδης Κελεπούρης ο
γεροδεμένος ο μαχητής ο φοβερός κεντρικός οπισθοφύλακας όπως θα τον έλεγαν οι
δημοσιογραφούντες περί τα αθλητικά.</em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>
Ο Αριστείδης ο δικός μας που μετά τη συγχώνευση των ομάδων μας
έγινε ο αρχηγός της πιτσιρικαρίας στο γήπεδο και στην πλατεία μέχρι που
αρχίσαμε να αραιώνουμε φεύγοντας ο καθένας στο δρόμο του.</em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Νεαρό παιδί δυνατός
στην προπόνηση ακούραστος στους αγώνες αγαθός με χιούμορ χωρίς κακίες και
βεντετισμούς στεκόταν πάντα δίπλα σε όλα τα παιδιά στις μικρές ομάδες την εποχή
εκείνη, φίλος στα καλαμπούρια πειράζοντας συνέχεια το Βαγγέλη που εκτελούσε
χρέη «φροντιστή» στην ομάδα στη θέση του αξέχαστου «Ταέ». Όταν τον συναντούσε με
την κραυγή «πόλεμος στο Βαγγέλη» προέτρεπε την πιτσιρικαρία να τρέχει γύρω απ
το Βαγγέλη και να τον σπρώχνει σε διάφορες κατευθύνσεις. Πέρασε ο καιρός
πέρασαν τα χρόνια και η ανάμνηση της εποχής εκείνης είχε πάντα μέσα της τον
Αριστείδη. </em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Πριν από ένα χρόνο έτυχε να τον συναντήσω περπατώντας μπροστά απ το παλιό
μπαράκι στην πλατεία εκεί που είναι το Everest και μιλήσαμε λίγο για τα παλιά
μιάς και τα τωρινά φάνηκε να μας πληγώνουν το ίδιο και τους δυό.
</em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Στη συνάντηση που είχαμε πριν από λίγο καιρό με τους φίλους της
εποχής εκείνης στο γνωστό μας στέκι μάθαμε ότι ο Αριστείδης έφυγε για πάντα από
κοντά μας.</em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em> Μια σκιά πέρασε απ τη ματιά όλων μας ένα σκύψιμο του κεφαλιού, ένα τσούγκρισμα στα ποτήρια μια σκέψη για τα κομμάτια του ψηφιδωτού της ζωής μας
που ξεκολλάνε και χάνονται, όλα όσα συνέβησαν για να κολλήσει η ψηφίδα αυτή
μέχρι να γίνει δική μας και τώρα μέσα από δυό σταγόνες κόκκινο κρασί ξεθωριάζει
και φεύγει.
</em></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Για σου φίλε της ευτυχισμένης μας ζωής…</em></span>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-78920651977652590412013-04-13T21:54:00.000+03:002013-04-13T21:54:07.486+03:00Σεπτέμβης 79...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #351c75;">Συντροφιά με τούτη την αχτίδα του ήλιου που αβίαστα γέμισε
τη μικρή γωνιά, είδα με τόση αισιοδοξία σήμερα εκείνα που μέχρι χτες βράδυ
φαινόντουσαν τόσο δύσκολα κι αξεπέραστα. </span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #351c75;">Κι εδώ στο γνώριμο παιχνίδι των λέξεων
πάνω στο χαρτί αφυπνίζω τον εαυτό μου, ξεσκονίζω με χάρη την αδιαφορία που είχε
γίνει σύντροφος τόσο καιρό και ξεκινώ.
Ξεκίνημα καινούργιο και τούτο και ελπίδες πολλές μήπως στο
καινούργιο διάβα νοιώσω τη συγκίνηση βρω την καρδιά να χτυπά σε καινούργιους
χτύπους και τη στρίγγλα ζωή που πεισματικά με δέσμευσε τόσα χρόνια να αλλάξει
και να γεννηθεί πάλι. Να νοιώσει τη νεκρανάσταση στην πιο ποθητή διαφοροποίηση
και να κινήσει απ’ την αρχή για νέες πιο δημιουργικές πιο σωστές πιο γόνιμες
κατακτήσεις. Ας είναι λοιπόν.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #351c75;">Αρχή και τέλος ο αγώνας κι οι ελπίδες συντροφιά
με την αισιοδοξία κάτι θα φέρουν. Ετσι δείχνει ο ορίζοντας.
Πρωινό του Σεπτέμβρη λοιπόν, ήρεμο γλυκό, νοσταλγικό γεμάτο
από ονειροπόληση και αγάπη για όλα όσα φαίνονται γύρω μα ακόμα και γι αυτά που
δεν φαίνονται. Πόσες έγνοιες αλήθεια και σκέψεις φέρνει το βράδυ και πόσο
αλλιώτικα είναι το πρωί. Κρύβεται το μαύρο κι ο ήλιος που νομοτελειακά θα φανεί
στην ώρα του σκορπίζει ήρεμα και την τελευταία πίκρα και υπόσχεται χαρά και
γαλήνη. Για να δούμε λοιπόν τι θα καταφέρει.</span></em> </div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: red; font-size: xx-small;">(γ.λ.1)</span></em>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-5489532044913072252012-08-17T21:09:00.004+03:002012-08-17T21:09:59.821+03:00Ανάφη 4 Ιουλίου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Το φαγητό φάνηκε ανιαρό και η μέρα αδιάφορη. Άγευστα όλα αυτά μη τάχα και μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Θαρρώ δεν θα γίνει πάλι αυτό κι είναι η τελευταία φορά που μακριά σου περνάω κάποια σημαντική για μένα μέρα. Το υπόσχομαι αυτό.
Καινούργια ερεθίσματα τώρα δοσμένα απ’ την εδώ πραγματικότητα με γύρισαν πίσω και μέβαλαν ξανά σε τούτο δω το τραπεζάκι στο μικρό μαγαζί του λιμανιού να παρατηρώ με προσοχή πρόσωπα και θέα και να προσπαθώ να μάθω πως άραγε στέκει η ύπαρξή μου μέσα εδώ. Ταιριάζω ή είμαι αταίριαστος μέσα σε τούτο το τοπίο που η θέα του έχει κάτι το εξωπραγματικό και σου δίνει την εντύπωση πως είσαι μόνος κι έρημος σε τούτη τη γαλήνια μοναξιά.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Γιατί όμως; Μήπως φταίει η αλήθεια, η θέα των βράχων που μέσα στην μπουνάτσα της θάλασσας δίνουν πιο έντονη την αίσθηση της μοναξιάς. Μήπως ο λίγος και αμίλητος κόσμος ή άραγε βαθύτερες σκέψεις που έχουν σαν αφετηρία τους κάποια εσωτερική παρόρμηση και κάποια αιτία δογματικά ανεξήγητη, που όμως έχει σχέση μ’ αυτό που λέμε τρυφερότητα.
Ο καπεταν Γιακουμής ο γιός του Τζώρτζη καθαρίζει τα δίχτυα που πάνε να ρίξουν και φαί-νεται κουρασμένος. Δεκαπέντε χρόνων παιδί ψημένο απ’ την αρμύρα και τον ήλιο, θαρρεί ξένα, όλα εκείνα που φέρνουν οι νέοι της Αθήνας. Γι αυτόν υπάρχει μόνο η θάλασσα κι η κληρονομιά της ίσως πιο έντονη απ’ ότι την έδωσε ο Χρονόπουλος στο έργο του. Κι ούτε καν νοιάζεται. Μόνο η ψαριά τον νοιάζει και κοιτάζει από καιρό σε καιρό τη θάλασσα και τον ουρανό να δει τα σημάδια. Αυτά που τον οδηγούν αλάθητα και του δείχνουν κάθε αλλαγή. Κι έτσι λοιπόν οι μέρες κυλούν και η μια διαδέχεται την άλλη και προσπαθώ να κάνω βίωμα κι αλήθεια κάθε εντύπωση. Κάθε συγκίνηση γίνεται αληθινή χαρά κι ανάμνηση τέλεια για αύριο. Κι όλα αυτά που φέραν τον ένα κοντά στον άλλο ξανάρθαν. Δεν θέλω τίποτε τώρα πια. Μόνο μια άνεση που είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσω νάχω για να κάνω αυτό που τώρα ικανοποιεί μόνο εμένα. Και θέλω τόσο πολύ να το μοιραστώ μαζί σου.
Ο ήλιος κι η θάλασσα ο αέρας και τούτοι οι άνθρωποι που σε κοιτούν ανενδοίαστα και τρυφερά ανήκουν σε όλους, και πολύ περισσότερο σε σένα που ζεις μόνη σου κι έχεις πιότερο απ’ τον καθένα ανάγκη να ζήσης αυτόν τον τρόπο ζωής που χαρίζει τόσες και τόσες άλλες και έντονες συγκινήσεις. Μπορείς να καταλάβεις τούτες τις έννοιες; Μπορείς να νοιώσεις πια βαθύτερες ανάγκες έκφρασης με πιέζει να σου δώσω μέσα σε τούτες τις λίγες κι απέριττες γραμμές το νόημα όλων αυτών που θάθελα να μοιραστούμε. Πόσο σ’ αγαπώ. Και πόσο νοιώθω μόνος. Ξένος μέσα στους ξένους σ’ αυτό το τρελό πανηγύρι της φύσης που εναρμονίζει την απλότητα με την πιο δυνατή συγκίνηση. Σου ζήτησα στο σημερινό πρωινό που βρέθηκα μόνος να κοιτώ για πολλοστή φορά τις βάρκες που κουνιούνται ήσυχα στον πρωινό μαΐστρο που δροσίζει απαλά τα πρόσωπα και μετά προσπάθησα να γαληνέψω τις αισθήσεις. Δυνατή και έντονη η προσπάθεια κατάφερε να κάνει καλή δουλειά. </span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Σ’ ευχαρίστησα και σήμερα που δεν παρέλειψες να μ’ επισκεφτείς και να δώσεις το δικό σου παρών στις ατέλειωτες ώρες μου. Και προσμένω νάρθουν κείνες οι μέρες και ώρες που θα βγαίνουμε μαζί στο μικρό μπαλκόνι πάνω απ’ τη θάλασσα, και θα κοιτάμε γύρω τη γαλήνη ή ακόμη και την δύναμη του ανύποπτου γαρμπή που θάρθει να δημιουργήσει την δική του ζωή στο μικρό λιμάνι. Όλα αυτά δοσμένα στο καινούργιο μέτρο τούτης της πραγματικότητας θάναι κάτι αλλιώτικο πρωτόγνωρο και σίγουρα γοητευτικό και χαρούμενα ευχάριστο για σένα.
Και γω θα σε κοιτώ και βυθισμένος στην έκφραση του προσώπου σου που πιστεύω νάναι γαληνεμένη και ήσυχη, θα προσπαθώ να ανακαλύψω την αρχή ή το τέλος του ονείρου μου. Κι εσύ θα με βοηθάς προσμένοντας να ξαναβρώ τον εαυτό μου και να ξεκινήσω κάτι καινούργιο με τη δική σου βοήθεια. Το μπορείς αυτό. Μου το έδειξες αυτό απ’ την πρώτη στιγμή. Τότε που ένοιωσα την ανάγκη της στοργής και της βοήθειας σου και συ μου την έδωσες απαλά αβίαστα συνειδητά και ψύχραιμα. Έτσι όπως κάθε τι ζητάει τη λύτρωση. Όπως ζήτησα κι εγώ να πιαστώ απ’ τη δική σου παρουσία και να προστατευτώ απ’ το δικό σου χάδι την πιο όμορφη και πιο επιθυμητή συντροφιά. Κι ήσουν άτυχη σου είπα. Και με κόπο κράτησα τα δάκρυα που βάραιναν τα μάτια για να μην κάνω άσχημη την ώρα. Και μετά με βόηθησες φάω και δεν είπες τίποτα. Γιατί άραγε; Πως μπόρεσες και δέχτηκες όλο αυτό το βάρος χωρίς να βογκήξεις ή να πεις γιατί; Ήσουν υπέροχη θυμάμαι και σ’ έφερνα στο νου με κάθε τρόπο προσπαθούσα να σε βάλω εκεί που έπρεπε και ήταν τόσο δύσκολα. Προσπάθησα ακόμη να περιορίσω όλα εκείνα που ονειρευόμουν και χειρότερα προσπαθούσα να σε πείσω πως η συνέχεια θα ήταν τραγική για σένα. Κι εσύ δεν είπες τίποτε. Τάβαλες όλα κάτω και τα ζύγισες απ’ τη μια η αγάπη και η ιστορία μας και απ’ την άλλη οι πιθανές συντριβές. Και δεν δίστασες να διαλέξεις. Δεν μπορούσες ποτέ και με τίποτε να θυσιάσεις τον προγραμματισμό σου μπροστά στη σημερινή τραγικότητα όσο απαίσια κι αν ήταν. Δεν δείλιασες να κάνεις όνειρα ακόμη πιο αισιόδοξα και τολμηρά τώρα και το πιο σημαντικό. Ανεπηρέαστη απ΄τον κίνδυνο που ενδεχόμενα να υπήρχε. Κείνο δε που μ' έκανε τόσο καλά ήταν ότι όλα όσα έκανες δεν ήταν απόρροια οίκτου η λύπησης αλλά συνειδητές ενέργειες και συνεπείς πράξεις για κάθε στιγμή.
</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Πόσο σωστά στάθηκες. Πόσο όμορφη έδειξες ότι πιστεύεις και δένεσαι με το απόλυτο κάτω από όλες τις συνθήκες , κάποια άλλη θα γύρναγε κάπου αλλού τα μάτια της και θα έλεγε αδιάφορα. Ήταν μια περιπέτεια και τίποτε άλλο . Τώρα είναι καιρός για μια καινούργια αρχή και δεν θα νοιαζόσουν τι θα άφηνες πίσω πόσο κακό θάκανε ηθελημένα ή όχι κι όμως όλα πέρασαν. Ήσυχος και γαληνεμένος σίγουρος για μένα αλλά και για σένα περισσότερο ζω ήρεμα τούτες τις λίγες μέρες των διακοπών που θα μου χαρίσουν πολυπόθητα την υγεία και τη διάθεση για το καινούργιο ξεκίνημα.
Ας είναι.
Δεν ξαφνιάζομαι ούτε και καλοκοιτάζω τον εαυτό μου για όλα αυτά.
Ήταν όλα αποτελέσματα συνειδητών ενεργειών και σωστά προγραμματισμένων σκέψεων και όλα ακολούθησαν μια λογική πορεία για να φτάσουν εκεί που έπρεπε να φτάσουν. Πολλοί το λένε τύχη αυτό εγώ τους αφήνω να λένε ότι θέλουν, καθένας ονομάζει κατά δύναμη.
Αρνήθηκα τη σπάνια ομορφιά για τη συνηθισμένη και αρκέστηκα στην ειλικρινή έκφραση, έστω και σκληρή πολλές φορές από τη ρετουσαρισμένη και προσποιητή ευγένεια. Δεν πιστεύω να έχασα ούτε ότι θα χάσω, γιατί είναι υπεύθυνη για κάθε τι κι όχι ένα ανεύθυνο πλάσμα μιας ανεύθυνης πραγματικότητας. Σε τούτες τις λίγες γραμμές προσπάθησα να ζωγραφίσω τη γεύση που χαρίζει η μικρή Ανάφη στον καινούργιο επισκέπτη και πως ένοιωσα που χάρηκα την απλότητά της.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">
Ανάφη 4 Ιουλίου 1978.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: xx-small;"><em>Γ.Λ.</em></span>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-73438248685031310302012-07-27T22:30:00.000+03:002012-07-27T22:38:03.378+03:00Πόσο σε ζήτησα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #bf9000;">Έχουν ένα δικό τους τρόπο να ζουν την ηρεμία και πολλές ήταν οι φορές
που στάθηκα και περίεργος προσπαθούσα να ερμηνεύσω αυτόν τον τρόπο ζωής.
Ξεχασμένοι σε τούτο το ερημονήσι φερμένοι από μεγάλες και σύγχρονες πολιτείες
ζούσαν πολύ πιο έντονα από μας ότι μοναδικό τούτο το νησί πρόσφερε. Ηρεμία
ησυχία γαλήνη, απλότητα.
</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #bf9000;">Μπορούσες πολλές φορές να δεις να κάθονται με τις ώρες και να λιάζονται
ή να γράφουν γράμματα κάρτες και σημειώσεις ή ακόμα να παρακολουθούν με έκδηλο
ενδιαφέρον κάθε κίνηση και δουλειά στο μόλο, στις ψαρόβαρκες και στα χωράφια
ακόμη, που φαίνονταν μακρινά. Κι ήταν πολλές οι φορές που τους ζήλεψα και
θέλησα και γω να βρεθώ ξένος μέσα σε ξένους σε μια άλλη χώρα να προσπαθήσω να
ανακαλύψω το δικό τους τρόπο ζωής μέσα από ξένες και άγνωστες λέξεις και
εκφράσεις. Θα πρέπει νάχει τρομερό ενδιαφέρον και όλη αυτή η προχειρολογία
παίρνει ένα κάποιο άλλο νόημα. Κι όλα λοιπόν στο σημερινό σούρουπο ζουν. Άρχισαν
να κινούνται τα σχέδια στο νερό οι εικόνες να αλλάζουν χρώματα και οι μορφές να
γίνονται ξέμακρες και ίσως απόκοσμες. Γλυκιά γαλήνη και ηρεμία τέλεια μπουνάτσα
μπροστά και στο βάθος τα νησάκια άρχισαν να σβήνουν στο αχνογάλαζο χρώμα που
παίρνει ο ορίζοντας. Έκδηλη η εικόνα μιας μοναξιάς και φέρνοντας τον εαυτό μου
στολίδι σ’ αυτήν την απεραντοσύνη νοιώθω καινούργιες αισθήσεις. Νέα νοήματα
ενεργοποιούνται και η αναζήτηση παίρνει καινούργια μορφή.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #bf9000;"> Εκεί στον ορίζοντα
που τρεμοπαίζει και χάνεται σιγά σιγά χωρίς καν να το καταλαβαίνει βάζω τη
μορφή σου.
Κι εσύ τρέχεις και παίζοντας με τα χαλίκια και τα βότσαλα της παραλίας
φτιάχνεις κύκλους στο νερό που απλώνονται και σβήνουν σιγά σιγά. Πόσο περίεργα
αλήθεια. Κι όμως, να εδώ είσαι πάλι. Τώρα ήρθες σαν κάποια καινούργια αίσθηση.
Σαν γλυκιά και τρυφερή μελαγχολία που παρέσυρες και μένα και τώρα ξέφυγα απ’
την πραγματικότητα που με περιβάλλει, και ακολούθησα πιστός τις εντολές μιάς
καινούργιας αναζήτησης που εγώ ήμουν ο κυνηγός κι ο εργάτης κι εσύ το έργο και
το ιδανικό. Πόσο όμορφα νοιώθω τώρα. Μόλις προχτές είχα για μια ακόμη φορά
γενέθλια.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #bf9000;">Πόσο σε ζήτησα..</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: red; font-size: xx-small;">Γ.Λ.</span></em></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-56145401411708457602012-05-26T15:40:00.000+03:002012-05-26T15:40:19.268+03:00Στην ακρογιαλιά....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #741b47; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο η ανθρώπινη φύση από ένα ήσυχο μέρος να καταλαγιάσει κουρασμένη απ’ τον αγώνα και ταλαίπωρη απ’ τις αισθήσεις του άγχους και της αγωνίας. Να ξαπλώσει απαλά στο χάδι κάθε αύρας και γερτά στο σούρουπο να αγναντέψει πέρα βαθειά στο πέλαγο στους δρόμους που φέρνουν τα θαλάσσια ξύλα από το ένα λιμάνι στο άλλο. Πόσο όμορφα νιώθω. Κι είναι κι αυτό λογική συνέπεια του τρόπου ζωής που διάλεξα κι ακόμη περισσότερο εκείνου που μου χάρισε η ησυχία του μαγευτικού τούτου νησιού.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #741b47; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Ο Μανολιός πέρασε και με χαιρέτησε με την βαριά νησιώτικη προφορά του. Καλός κι αγαθός, γιγαντόσωμος δίνει μια δική του γνωριμία στο κάθε τι και με μια αφέλεια χαρακτηριστική ζει κάθε στιγμή όπως έρχεται και δεν προσπαθεί να αλλάξει τίποτε. Όλα γι αυτόν είναι προκαθορισμένα. Οι ώρες της δουλειάς της ξεκούρασης της διασκέδασης ακόμη και του καιρού οι παιχνιδιάρικες αλλαγές είναι προκαθορισμένες. Μόνο καμιά φορά που όλα ανακατεύονται σε κάποιο όμορφο μεθύσι παρέα με κάποιους ξένους μόνο τότε είναι που δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του ή τη συνέχεια κι αντιμετωπίζει το καθετί με ένα χαμόγελο γεμάτο αφέλεια και καλοσύνη. Μας έφερε μια τεράστια καβούρα προχτές για μεζέ όταν πίναμε και ύστερα δυό χταπόδια, καλός μεζές κι αφήσαμε το οινόπνευμα να κυλήσει ζεστό στις φλέβες για να κάνει το πρόσωπο κόκκινο απ’ τη χαρά και την ανεμελιά τόσων και τόσων που παρέμεινα πίσω.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #741b47; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Αφήσαμε όλοι πίσω δουλειές οικογένειες πρόσωπα και διάφορες καταστάσεις και τώρα χωρίς άγχος χωρίς σκέψεις και προβλήματα για να ζήσουμε κάτι αλλιώτικο αρχίσαμε μια καινούργια ζωή δοσμένοι σε τούτο το μέτρο που μας παρείχε τούτο το μικρό νησάκι που χωμένο μέσα στην απεραντοσύνη των Κυκλάδων προσπαθεί να ζήσει και στην προσπάθεια του αυτή το βοηθάμε και μείς θέλοντας και μη με την παρουσία μας.Πόσο γλυκό το απόγευμα ήρθε και σήμερα να φέρει τη γαλήνη και την ηρεμία στην καρδιά και στη σκέψη, για να μπορεί να φέρει σε πέρας το έργο που ανέλαβε να τελειώσει εδώ στις απόκρημνες παρυφές που φέρνουν απ’ τη χώρα στο λιμάνι στη θάλασσα. Μερικά γαϊδούρια που έχουν αναλάβει το έργο της μεταφοράς του κόσμου και των πραγμάτων απ’ το λιμάνι στο χωριό στέκονται ήσυχα στη σκιά και περιμένουν τρώγοντας το λιγοστό σανό. Τέλεια αντίθεση εδώ. Τα ζώα κι η θάλασσα, ένας περίεργος συνεταιρισμός πραγμάτων, ζωής και θέσης σε μια αρμονική αντίθετη ροή. Κάπου αλλού θα μπορούσαν να φαίνονται περίεργα. Θα γίνονταν ίσως μια σιωπηλή επανάσταση. Όμως εδώ είναι τόσο υποφερτά και μάλιστα μπορώ ανενδοίαστα να πω όμορφα. Ευχαρίστησα καθετί που συντέλεσε να βρεθώ εδώ και χωρίς έγνοια βάλθηκα να ζω έντονα κάθε συγκίνηση που θα μου χάριζε η καινούργια ζωή κι ας ήταν σύντομη. Παρακεί μερικοί ξένοι κάθονταν αμίλητοι και απολάμβαναν το απόγευμα που έπεσε και σήμερα τρυφερά νοσταλγικό.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: red; font-family: Georgia; font-size: xx-small;">Γ.Λ.</span></em></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-46954659191970169902012-04-27T22:58:00.001+03:002012-04-27T23:00:10.443+03:00Θυμήσου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Θυμήσου ένα βράδυ στ’ αυτοκίνητο έξω απ’ το σπίτι σου τότε που ήμουν τόσο καλά που προγραμματίζαμε ένα όμορφο δέσιμο για μας σε κάποιο στέκι με τους δικούς μου και τους δικούς σου με την ευτυχία και τη χαρά δοσμένη σε όλους τους δικούς μας ανθρώπους.
Ήταν μια τόσο όμορφη βραδιά που απορώ πως και δεν χοροπήδαγα απ’ τη χαρά μου τότε και χοροπηδάω τώρα που τη σκέφτομαι. Ας είναι.. Κείνες οι ώρες φύγαν και έμενε η σκέψη τώρα. Μια καινούργια έκφραση ζωής τώρα με φέρνει σε καινούργια επίπεδα προγραμματισμού και ανακαλύπτω κάνω βεβαιότητα ότι διακοπές πια χωρίς εσένα είναι αδιανόητες. Και το νησί χωρίς την δική σου παρουσία δίνει την αίσθηση έλλειψης έντονη μάλιστα. Κι αυτό γιατί δεν περνά ώρα χωρίς να σ’αναζητήσω δεν υπάρχει στιγμή μοναξιάς ή χαράς που να μη αναζητήσω τη δική σου συντροφιά.
Πεισματικά η σκέψη σε τοποθετεί τώρα πολύ ψηλά και επισκιάζει κάθε άλλη ιστορία απ’ το παρελθόν σε φέρνει μοναδικά στην επικαιρότητα και σέχω σύμβολο και σκέψη παντοτινή και θεία για μένα. Πιστός σύντροφος θα πρέπει νάσαι για να μπορέσεις να αντέξεις το βάρος του ναι που τολμηρά θα σου ζητήσω να πης όταν θα σου χαρίσω το πιο πολύτιμο στοιχείο που έχω και που μ’ αυτό θα πορευτούμε σαν συνύπαρξη προς την τελειότητα αν θες ή την καταστροφή, αν όλα έρθουν ενάντια.
Δυο γλάροι κάναν κύκλους γύρω απ’ το καΐκι του Τζώρτζη και βουτούσαν κάθε τόσο να πιάσουν ψάρια που πέταγαν απ’ τα δίχτυα καθώς ξεψάριζαν τα άχρηστα ψάρια, κι ύστερα με δυό δυνατά τινάγματα των φτερών σηκώνονταν και πέταγαν μακριά εκεί στο ξώπετρο που θαρρείς θα πρέπει νάχουν τις φωλιές τους. Κι είναι όμορφο να βλέπεις τέτοιες εικόνες. Πολύ όμορφο και ταυτόχρονα φυσικό και πολύ κοντά στο ανθρώπινο. Πλασμένη κι αυτή η εικόνα όπως και τόσες άλλες απ’ το δυνατό πέσιμο της ανθρώπινης υπόστασης ενάντια στον
αγώνα που θα φέρει σίγουρα στο τέλος που πρόσμεναν στις προσευχές ή τις προσταγές
τους. Περίεργο αυτό. Πως μπορούν να μονιάσουν και να προσαρμοστούν τούτες οι έννοιες
και πως δεν συγκρούονται οι λογής λογής απόψεις γύρω απ’ τα ζωτικά θέματα της ύπαρξης
κάθε νέου στοιχείου που προβάλλει σαν απαίτηση ή αξίωση κάθε μέρα και περισσότερο.</span></em></div>
<div style="text-align: justify;">
<em><span style="color: red; font-family: Georgia; font-size: xx-small;">Γ.Λ.</span></em></div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-694158659564173022012-04-21T20:45:00.000+03:002012-04-21T20:45:20.448+03:00Συμβάσεις..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> <span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;">Ίσως σκεφτείς ότι δεν υπάρχει λόγος τώρα να σκέφτομαι εκείνες τις μέρες ή να νοιώσω επηρεασμένος απ’ όλα αυτά γιατί πέρασαν. Δίκιο έχεις όπως δίκιο έχει κι ο καθένας που είναι έξω από όλα αυτά. Γιατί σκέψου πως περνάν όλες εκείνες οι ώρες που η αίσθηση η κατάσταση η ανάγκη και η επιθυμία. Ζητούν κάτι πιότερο απ’ το μέτρο και δεν μπορώ να ξεφύγω γιατί το μέτρο τώρα έγινε τρόπος ζωής και ετσιθελική επιβολή για κάθε τι. Δεν θέλω να με λυπηθείς ούτε και ζητώ από κανένα να με βοηθήσει με μια καλή κουβέντα. Κατάλαβε επιτέλους ότι δεν θέλω τον οίκτο κανενός ούτε ακόμη και του εαυτού μου. Πολλά «μη» κυριαρχούν στο καθετί που κάνω ή που θέλω να κάνω, και ζυγιάζω απ’ τη μια την ευθύνη κι απ’ την άλλη την ανάγκη. Ζω ανάλογα και αυτό σημαίνει πως η ζυγαριά γέρνει προς την ευθύνη. Ως πότε όμως; Βόηθαμε γιατί μόνο από σένα δέχομαι αλλά και θέλω βοήθεια. Γιατί ξέρω πως εσύ δεν το κάνεις από οίκτο αλλά από αγάπη. Μπορώ ανενδοίαστα να πω κάτι τέτοιο; Είναι σίγουρο ή θα σκοντάψει σε κάποιο τραγικά σοβαρό λάθος και τότε όλα θα καταστραφούν τελεσίδικα και ολοκληρωτικά, και θα πρέπει για μένα κάποια καινούργια αρχή; Και δεν πιστεύω πως θα υπάρξει για μένα δύναμη για κάποια καινούργια αρχή. Τα ξέρεις όλα αυτά τα έχουμε πει θα τα πούμε για μια ακόμη φορά όταν θα κρίνω σκόπιμο για μας και τότε οι αποφάσεις θάναι τελεσίδικες και οριστικές για την παρακάτω πορεία μας . Αναρωτιέμαι ήρεμα κι απλά θα αντέξεις άραγε την τελευταία εκείνη έκφραση ή θα σταθείς ανήμπορη να απαντήσεις. Και για μένα αυτό θάναι το τέλος. Γιατί ξέρεις πως αν σταθείς έστω και για μια στιγμή διστακτική θα προλάβω να αποφασίσω εγώ.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"> </div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-79623508981498945852012-04-10T21:06:00.001+03:002012-04-10T21:08:43.610+03:00Όρτσα τα πανιά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #073763;">Όρτσα τα πανιά λοιπόν στέριωσε καλά το φλόκο τράβα σκοινιά γερά και γύρνα την πλώρη κόντρα στο κύμα. Κάνε το σταυρό σου στην παναγιά του νησιού σε τούτη την προστάτιδα τώρα και αφέσου στη δική της μέριμνα. Αγαπά καλά τους ψαράδες αυτή και ξέρει την έγνοια της. Ας είναι κι αυτό έτσι. Οι μέρες κυλούν χωρίς βιασύνη σε τούτο το ήμερο και ήρεμο ξέσπασμα μιάς απόκοσμης έκρηξης. Και πίσω απ’ όλα αυτά τι κρύβεται άραγε;<o:p></o:p></span></span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></em><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #073763;">Μήπως μια καινούργια αγωνία ή η αλήθεια μιας νέας αρχής που καθοριστικά θα ζητήσει να πάρει θέση στην ύπαρξη; Ποιος μπορεί να ξέρει αληθινά και προσαρμοστικά να δείξει πρόνοια γι όλες αυτές τις αλήθειες που είναι λοιπόν τα στολίδια; <o:p></o:p></span></span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></em><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #073763;">Μου είπαν πως κρύφτηκες και γω έστειλα τους γλάρους και τα άλλα ψαροπούλια να σε βρουν. Στολίδι εσύ στους γιαλούς και στα πέλαγα φοβάμαι μη σε κλέψουν. Μην κι αρχίσουν να σε διαφεντεύουν οι καραβοκύρηδες κι αρνήθεις εμένα που ανήμπορος να ταξιδέψω αληθινά σ’ ακολουθώ με τη σκέψη. Δεν τη μπορώ αληθινά τούτη τη στατική ζωή μα τι να κάνω θαρρείς το θέλω; Ποιος ζητά το θάνατο σ’ όποιον σε όποια του μορφή όταν η ζωή τον προκαλεί στις χαρές της; Δεν μπορεί νάνε αληθινή αυτή η έννοια, και με κοίταξες γλυκά και τρυφερά και άπλωσες ανοιχτά τα χέρια σου να μ’ αγκαλιάσεις και μίκρυνες το χρόνο και την απόσταση έσβησες, και με φίλησες απαλά σαν θεία κοινωνία και έμεινα εκστατικός και κοιτώ το θαύμα που τώρα δα υλοποιήθηκε εδώ μπροστά και γίνηκε αίσθηση και αλήθεια. Παρηγοριά σίγουρα. Που ήμουν πριν περάσω τούτο το όνειρο; Και συ τι ζητάς σ’ εκείνο τον κόσμο φτιασιδωμένη για γιορτή τώρα που όλα θέλουν ηρεμία και γαλήνη για να ζήσουν.<o:p></o:p></span></span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></em><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #073763;">Γλυκό το πρόσωπό και η βαθύτερη έννοια για μένα η ισορροπία που μου χαρίζεις να σταθώ μπροστά στο αύριο δυνατός ύστερα από την αδυναμία και την αίσθηση του θανάτου που ένοιωσα το Μάρτη θυμήσου, θυμήσου αγαπημένη κείνες τις μέρες. Τότε που προσπαθώντας κάτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έφτασα χωρίς πρόνοια αλλά και από άγνοια στο τέλος. Πως άντεξα κι ακόμη περισσότερο εσύ πως άντεξες;<o:p></o:p></span></span></em></div><div style="text-align: justify;"></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-16157154198956592462012-04-03T17:21:00.001+03:002012-04-03T17:23:11.630+03:00Μέρες Ιούλη 78...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #660000;">Η βάρκα κίνησε απαλά γλιστρώντας στη γαλαζοπράσινη απεραντοσύνη και μένα πιστό οραματιστή σου. Και πως στ’ αλήθεια να σε κάνω δική μου σε τούτα τα ξένα τα μέρη που φοβάμαι μήπως τυχόν γοητευθείς κι αγαπήσεις πιότερο τα βράχια και το κύμα από μένα, μήπως δοθείς στον εκστασιασμό που θα σου χαρίσουν οι συγκινήσεις του καινούργιου τρόπου ζωής, και γω γίνω καθημερινότητα και ρουτίνα για σένα.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #660000;"> Ζωγράφισα μια βάρκα στη σκέψη, εδώ μπροστά στο άνοιγμα του λιμανιού και τη βάφτισα το δικό σου όνομα με χρώματα βγαλμένα από την ανάγκη. Κανείς δεν τα ξέρει τούτα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα χρώματα αν δεν τον σφίγγει ή έγνοια και δεν τον ποτίζει η αγάπη με τα δικά της μαγικά φίλτρα. Κι ύστερα άνοιξα πανιά τρέχοντας και στη γεύση της αρμύρας που πότιζε το στόμα ανακατωμένη με τον ιδρώτα φτιάξαμε την πορεία μας ενάντια στην καθημερινή φροντίδα και σαλπάραμε. Φύγαμε για την πατρίδα που νοσταλγήσαμε και προσμέναμε έστω και ναυαγοί να βρεθούμε αγνάντια στην αλήθεια του ονείρου μας. Προσπεράσαμε απαλά τα δύο σφιχταγκαλιασμένα νησάκια και τραβήξαμε ευθεία, ένα άλλο νησί μας έκοβε τον δρόμο τώρα. Χοντροκομμένο και ψηλό κι αυτό τόλεγαν Παχιά οι ψαράδες και πέρα απ’ αυτό η Μακριά. Το άλλο νησί.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #660000;"> Αναζητώντας κάποιο θρίαμβο γυρίσαμε ανέμελοι στο μικρό λιμανάκι, ενώ μακριά δέσποζε αγέρωχος ο βράχος της Παναγίας. Και πίσω στην απέναντι μεριά η Σαντορίνη. Είναι δοσμένα όλα εδώ σε ένα δικό τους μέτρο σε μια δική τους έκφραση που μπορείς όμως να αφομοιώσεις γοητευτικά κι αβίαστα. Σωστά στην τελευταία έκφραση. Ας είναι..<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #660000;"> Ξεκίνημα καινούργιο πρέπει για να μην σκουριάσει η τελευταία έννοια και γίνει ανάμνηση κάθε επιθυμία.<o:p></o:p></span></em></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-88558443702529932152012-03-28T18:24:00.000+03:002012-03-28T18:24:00.877+03:00Ανάφη 1 Ιουλίου 1978..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> <span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;">Προσπαθώντας την ηρεμία σε τούτο το απόμακρο νησί των Κυκλάδων, προσπαθώ να στεριώσω τούτες τις λέξεις σ’ένα νόημα ολοκληρωμένο, για να φέρνουν στη θύμηση την αλήθεια μιας ζωής, που διαμορφώθηκε όπως αυτή ήθελε στα 25 χρόνια μου.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;"> Ας είναι..<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;"> Προσπαθώ λοιπόν να δαμάσω τούτες τις ώρες και να νιώσω πιο έντονη την αίσθηση κάθε αγαπημένης έννοιας να με πλαισιώνει γοητευτικά, σε τούτη τη γαλήνια ακτή που το περιεχόμενο της θέας της είναι τόσο όμορφο.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;"> Δυό τρία καΐκια ξεψαρίζουν και καθαρίζουν τα δίχτυα τους, υπομονετικοί οι ψαράδες, κάτω από καυτό ήλιο δοσμένοι ολόψυχα στο έργο τους στην κάψα της μέρας.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;"> Κοιτάζω λεύτερα κι αβίαστα τούτη την έκφραση της δικής τους ζωής της ιδιόμορφης δημιουργίας και τολμώ νοερά να μπω στον κόσμο τους και να ζήσω ανέλπιστα την κάθε συγκίνηση. Το ήρεμο παραγάδι, το κουραστικό δίχτυ την παιχνιδιάρα συρτή και όλα τ' άλλα. Δοσμένα σήμερα στο υπαρκτό μέτρο της ανάγκης που πλαισιώνει γοητευτικά κάθε πτυχή μιας ζωής που παραλίγο τρεις μήνες πριν να χαθεί. Ένα ελαφρύ κύμα παίζει απαλά με τα βράχια της σκάλας και νανουρίζει τις μικρές βάρκες. Πόσο απαλά....<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;"> Προσπαθώ λοιπόν τούτες τις ώρες να χαλινέψω τη συναισθηματική ένταση να καβαλήσω δυναμικά κάθε αφρό απ’ το κύμα και γλυκά γλυκά να σμίξω την απόσταση που χωρίζει κάθε τι όμορφο και ποθητό από μένα.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;"> Να χαθώ στην γαλήνια ηρεμία κάθε μπουνάτσας και να παίξω με τα αφροκύματα. Πιστός και γω μαζί με το πολύχρωμο λεφούσι κάθε ξένου που αποζητώντας την ηρεμία σε μια γωνιά χαρούμενη και ευπρόσδεκτη για κάθε κούραση άγχος και αγωνία γύρω απ’ το αναθεματισμένο χθες ή το γεμάτο ελπίδα αύριο.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"> </div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-30226216534405279962012-03-27T20:39:00.000+03:002012-03-27T20:39:57.078+03:00Editorial....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Μετά από αρκετό καιρό σιωπής και μετά από περισσότερο καιρό περίσκεψης θα παρακολουθήσουμε το οδοιπορικό ενός από μας που στα μέσα της δεκαετίας του 70 που καταγράφει σαν μιά αλληγορία τις σκέψεις τις αναζητήσεις σαν ημερολόγιο. Πολλοί θα θυμηθούν και λιγότεροι θα συνοδοιπορήσουν. Ομως κάθε ένας μας θα δεί την αγωνία και την ελπίδα..</em></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-9901636394469565142012-01-25T13:27:00.000+02:002012-01-25T13:27:06.464+02:00Η "Αναπαράσταση"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;"><em><span style="color: #741b47; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Τέλος του 70, κι η συντροφιά της πλατείας αποφάσισε τη βραδινή της έξοδο όπως άλλωστε τα περισσότερα βράδια με σκοπό να παρακολουθήσουμε μια ταινία και στη συνέχεια αν έφτανε το χαρτζιλίκι να περάσουμε απ’ τον Ξενύχτη στη στροφή για πατσά, ή για βραδινό καφέ στου Παπασπύρου. Η απόφαση για σινεμά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στόχευε το βράδυ εκείνο προς την Καλλιθέα, κάποιο από τα σινεμά εκεί γύρω στην πλατεία Δαβάκη έπαιζε κάποια ταινία της εποχής. Φύγαμε περπατώντας και σαχλαμαρίζοντας, τι ήταν άλλωστε την εποχή εκείνη το περπάτημα. Φτάσαμε στην πλατεία και παρατηρούσαμε τις λεζάντες απ’ τις ταινίες που παιζόντουσαν. Σε κάποιο σινεμά στον παράλληλο δρόμο προς τη Θησέως, δεν θυμάμαι πως το έλεγαν, η λεζάντα έγραφε, «Αναπαράσταση». Αποφασίσαμε κατά πλειοψηφία να μπούμε οι περισσότεροι με βαριά καρδιά. Οι πρώτες σκηνές της ταινίας άρχισαν να ενισχύουν την γκρίνια εκείνων που δεν ήθελαν να μπούμε, όμως κάπου άρχισε να διακρίνεται μια λανθάνουσα ομορφιά και γρήγορα άρχισε η ανοχή να γίνεται ενδιαφέρον και το ενδιαφέρον καθήλωση και όλη η διάθεση για καλαμπούρι έφυγε μπροστά στο εξαιρετικό έργο που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μας. Αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και το έργο του. Η Αναπαράσταση ήταν μια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φωτεινή αχτίδα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην πνευματική δημιουργία της εποχής εκείνης. Το απότομο σταμάτημα της ζωής και της δημιουργίας του μας στερεί πολλές ακόμη «αναπαραστάσεις».. </span></em></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-47107624992651759902012-01-06T18:39:00.000+02:002012-01-06T18:39:49.885+02:00Τα Θεοφάνεια..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> <em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #741b47;">Από βραδύς δεχόμασταν σαφείς και αυστηρές εντολές να είμαστε νηστικοί γιατί την άλλη μέρα θα έπρεπε όχι μόνο να πιούμε αγιασμό αλλά να πάμε να τον πάρουμε και να τον κουβαλήσουμε. Πόσο πιστοί στις εντολές μέναμε είχε να κάνει με την ηλικία και βεβαίως με τις επιλογές που είχαμε. Μικρότεροι αναγκαστικά είτε από φόβο είτε από ανάγκη τηρούσαμε το έθιμο. Αργότερα καθώς η δεκαετία του 60 έσβηνε για πάντα, οι δεσμεύσεις χαλάρωσαν μέχρι που αντικαταστάθηκαν από τις επιλογές του καθενός μας. <o:p></o:p></span></span></em></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #741b47;"><em> </em><em>Οι επιλογές σε ποια εκκλησία θα πηγαίναμε στην αρχή ήταν περιορισμένες. Με το σχολείο σίγουρα θα πηγαίναμε στην Αγία Φωτεινή στην Νέα Σμύρνη, αλλά σχολείο δεν είχαμε, οπότε έμενε η Παναγίτσα στο Φάρο και ο Αι Γιώργης. Στην Παναγίτσα ελάχιστες φορές πήγαμε κυρίως όταν η παρέα της γειτονιάς είχε περισσότερες συμμετοχές από τα παιδιά του Φάρου. Κι έτσι έμενε ο Αι Γιώργης όπου συναντιόμασταν σχεδόν όλοι γύρω απ’ την εξέδρα του αγιασμού, κρατώντας στα χέρια τα γυάλινα δοχεία και περιμένοντας να τελειώσει ο αγιασμός και να αρχίσουν να μοιράζουν νερό απ’ την εξέδρα στα προτεταμένα δοχεία. Στην εξέδρα δυό φίλοι, παπαδάκια, έμοιαζαν να έχουν εξέχουσα θέση στο γίγνεσθαι της ημέρας, και πολλοί από μας αισθανόμασταν ιδιαίτερη υπερηφάνεια που οι φίλοι μας πλαισίωναν την θρησκευτική ηγεσία της εκκλησίας. Όταν δε έπαιρναν αγιασμό για να τον μοιράσουν τότε πιά φαίνονταν τελείως ξεχωριστοί και αισθανόμασταν κάποιο δέος στη δραστηριότητα εκείνη. Τα δοχεία που προτείνονταν για γέμισμα είχαν δυό χαρακτηριστικά όσον αφορά την ευκολία γεμίσματος, εκείνα που είχαν ανοιχτό στόμιο και γέμιζαν εύκολα κι εκείνα που είχαν στενό στόμιο και αργούσαν να γεμίσουν και είχαν τον κίνδυνο να γίνει μούσκεμα εκείνος που το κρατούσε παρόλες τις προσπάθειες που κατέβαλαν τα παπαδάκια να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Νομίζω όμως ότι οι μπαγάσηδες έδειχναν καμιά φορά υπερβολικό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ζήλο ιδιαίτερα όταν έβλεπαν κάποιο φίλο ή κάποια γειτόνισσα που δε χώνευαν και έριχναν αρκετές ποσότητες αγιασμού στα δοχεία, στα μανίκια ακόμη και στα κεφάλια. Να γκρινιάξεις ήταν αμαρτία να τους βρέξεις και σύ σχεδόν αδύνατο έτσι μαζεύαμε τα βρεγμένα μας και επιστρέφαμε με τον αγιασμό και την εμπειρία της απόκτησής του. Αργότερα που έπαψαν να είναι παπαδάκια , και συναντιόμασταν πιά αντί στον Αι Γιώργη, στο μπαράκι της πλατείας μας ομολογούσαν <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις αστοχίες τους στο μοίρασμα του αγιασμού και υπομειδιώντας κατονόμαζαν τους βρεγμένους που «κατά λάθος» βράχηκαν.</em></span></span><span style="font-family: Calibri;"> <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-53941515168630448892011-12-31T17:09:00.001+02:002012-01-05T17:11:37.481+02:00Καλή Χρονιά...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Παγωμένο πρωινό, ντυμένοι με τα πιό βαριά μάλλινα ρούχα που είχαμε, με τα γάντια στα δάχτυλα και το σιδερένιο τρίγωνο, οι μύτες κόκκινες, το ίδιο και τ' αυτιά καπέλο δεν φοράγαμε γιατί δεν ήταν της μόδας κι ύστερα δεν ήμασταν βουτυρόπαιδα, όλη μέρα παίζαμε μπάλα στις αλάνες, στης Μήτσενας, που αν και γκρίνιαζε ήταν καλή κατά βάθος, στης Σαρδέλενας, που ήταν "κολόγρια", όταν μας έπιανε τη μπάλα μας την κατέστρεφε , κι είχε ένα γυιό με μουστάκι μαυριδερό που τον φοβόμασταν όλοι. Σ' αυτήν κανείς δεν είχε τολμήσει να πει τα κάλαντα. Μιά φορά περιμέναμε να δούμε αν θα πάνε παιδιά από άλλη γειτονιά που δεν την ήξεραν να της τα πουν. Δε βαριέσαι ποιός είχε καιρό γιά χάσιμο!! Ούτε τη φιλία της θέλαμε ούτε το χαρτζηλίκι της, και κανείς να μην πήγαινε να της πει τα κάλαντα, έτσι κι αλλιώς θα μας κυνηγούσε γιά όλη τη χρονιά. Η κυρά Μαριγούλα ήταν πιό συγκαταβατική, παρότι η μπάλα πολλές φορές έπεφτε στον κήπο της και της χάλαγε τα λουλούδια, ο άντρας της ο κυρ Μήτσος που ερχόταν κάθε Κυριακή στο Φοίβο ή στον Πανιώνιο ήτανε πολύ πιό χαλαρός απέναντί μας έπρεπε όμως να κάνει και τον αυστηρό γιά να μην παρεξηγηθεί η γυναίκα του.</span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Η παγωνιά δεν ήταν ο πραγματικός μας αντίπαλος, οι φίλοι μας απ' τις τριγύρω γειτονιές ήταν οι πραγματικοί μας αντίπαλοι γιατί είχαμε να μοιραστούμε το πενιχρό δώρο των ίδιων νοικοκυραίων που είχαν ανοίξει τις πόρτες τους και την παραμονή των Χριστουγέννων. Τότε όποιος δεν έβγαινε να τα πει ήταν πολύ μαμόθρεφτος και στιγματιζόταν γιά όλη τη χρονιά, θα έπρεπε να κάνει μεγάλη προσπάθεια επανένταξης στις συνήθειες της πιτσιρικαρίας, και όχι πάντα με επιτυχία. Γενικά το στίγμα θα έμενε..</span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Οταν η ώρα πλησίαζε έντεκα κι αφού οι ομάδες έκαναν ταμείο όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην πλατεία του Αι Γιώργη γιά σουβλάκι στο Γιώργο. Οι καλύτερες παραμονές πρωτοχρονιάς ήταν εκείνες που ξεκίναγαν στην παγωνιά και κατέληγαν στο Γιώργο. Πολλά παιδιά γεμάτη η πλατεία, δεν ξέρω αν σήμερα είναι περισσότερα ή λιγότερα, ίσως και να είναι, μιάς και δεν φαίνονται μέσα στα διαμερίσματα τους, εμείς τότε ήμασταν όλοι έξω..</span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά,</span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">ψηλή μου δεντρολιβανιά</span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">κι αρχή καλός μας χρόνος....</span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="color: #274e13; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Χρόνια πολλά φίλοι απ' τα παλιά και καλή αντάμωση στην πρώτη συνάντηση της νέας χρονιάς...</span></em></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-59029728178811626152011-12-23T18:18:00.000+02:002011-12-23T18:18:20.245+02:00Πάρτι 1970!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi05Qc6cXlNWuib7oleq8CJ314_OQmZIWCWcQgT3pVp0GtfhLTJoQ76OqdTSH2Aza6ETWj-ny03TaVZg4EU8MVw4GfA4S852ME5XEz66c48Kty9Js4q4MJimTAHClL6XhPp0uY5ss0pqhU/s1600/IMG_0010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="219" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi05Qc6cXlNWuib7oleq8CJ314_OQmZIWCWcQgT3pVp0GtfhLTJoQ76OqdTSH2Aza6ETWj-ny03TaVZg4EU8MVw4GfA4S852ME5XEz66c48Kty9Js4q4MJimTAHClL6XhPp0uY5ss0pqhU/s320/IMG_0010.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #134f5c; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Μιά παλιά φωτογραφία κιτρινισμένη απ' τα χρόνια σε ένα φιλικό σπίτι τις απόκριες του 1970. Τα χέρια μαζεμένα σε μιά γροθιά ένδειξη φιλίας που θα ήταν ζωντανή για πολλά χρόνια. Δυστυχώς από τα παιδιά της φωτογραφίας της παρέας εκείνης απ' το μπαράκι της πλατείας του ΙΚΑ στην άκρη του Νέου Κόσμου στον Αι Γιώργη, δεν είναι όλοι σήμερα μαζί μας. Τουλάχιστον όσο πορευτήκαμε ζωντανοί, η γροθιά είχε το δικό της νόημα.</em> </span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-7037159912203141102011-12-20T18:52:00.000+02:002011-12-20T18:52:41.898+02:00Δεκέμβρης του 73...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Αρχές Δεκέμβρη του 73. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι κοντινά και συνάμα μακρινά. Διαλυμένοι στο Πανεπιστήμιο όσοι δειλά ξεμυτίζαμε προσπαθούσαμε να μάθουμε για κείνους που έλειπαν, κι ήταν πολλοί. Απ’ την άλλη ήταν και αρκετά μακριά μιάς και εδώ και λίγες μέρες η ζωή ξαναέπαιρνε το δικό της ρυθμό γυρίζοντας πάλι και σε όσα παραμελήσαμε τις ημέρες της έντασης. Βλέποντας τα πράγματα από τόσο μακριά σήμερα, διαβάζοντας τα σκόρπια φύλλα της εποχής ντρέπομαι να γράψω «στις μέρες του αγώνα» και αρκούμαι να γράψω τις ημέρες της έντασης, μιας και ο αγώνας εκείνος φαίνεται πως τώρα δικαιώνεται! </em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Πριν από λίγες ημέρες στο τέλος του Νοέμβρη μαζευτήκαμε στο σπίτι της φίλης του Μήτσου κάπου στη Γούβα όπου επ’ ευκαιρία της γιορτής της μας έδωσε στέγη φιλόξενη να αναλογιστούμε να ανασυγκροτηθούμε, να τραγουδήσουμε, να ερωτευτούμε πάλι.</em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Κρύο πρωινό λοιπόν του Δεκέμβρη νομίζω Παρασκευή, οι μόνοι που έπρεπε να ξεμυτίσουμε στο παγωμένο πρωί ήμασταν όσοι είχαμε εργαστήριο στη σχολή. Στην πλατεία του Αι Γιώργη το λεωφορείο περίμενε να πάρει τον κόσμο και με το δρομολόγιο των εφτά και τέταρτο να ξεκινήσει διασχίζοντας τη Ρουμπέση και στρίβοντας στη Φραντζή να πάρει τον ανήφορο στη Συγγρού και να τερματίσει τη διαδρομή του στη Ρήγα Φεραίου ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο και την Βιβλιοθήκη. Μια φευγαλέα ματιά στις αθλητικές εφημερίδες στο περίπτερο της πλατείας που ήταν κρεμασμένες, το Φως, και η Αθλητική, μια ακόμη πιο φευγαλέα ματιά στις πολιτικές, το Βήμα και την Ακρόπολη, και τον Ελεύθερο Κόσμο για να ενημερωθούμε για τα νέα που μαζί με το ραδιόφωνο ήταν οι πηγές της κρατικής ενημέρωσης. Η συνήθεια αυτή μας συνόδευε από τα μικρά χρόνια του γυμνασίου, όταν περνάγαμε και καθόμασταν να διαβάσουμε τα κατορθώματα της ομαδάρας μας όπως τα περιέγραφαν οι τοπικοί συντάκτες, και γεμίζαμε υπερηφάνεια όταν η νίκη της ομάδας συνοδευόταν από επαίνους δημοσιογραφικούς σε μια γλώσσα καλά συγκροτημένη, πολύ διαφορετική απ’ τη αγοραία σημερινή. Σήμερα οι εφημερίδες οι αθλητικές δεν τράβηξαν το ενδιαφέρον μας μιας και οι πολιτικές είχαν πρώτο θέμα την πτώση του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Το ταξίδι του λεωφορείου προς το τέρμα έκρυβε μια αδιόρατη ανησυχία, κοίταζα τριγύρω πιστεύοντας ότι θα δω κάτι να γίνεται. Η είδηση της πτώσης του δικτάτορα με είχε αναστατώσει και ήθελα να μάθω λεπτομέρειες ίσως όταν έφθανα στη σχολή να μάθαινα απ’ τους συμφοιτητές μου. Το λεωφορείο σταμάτησε στο τέρμα του. Κατέβηκα και πριν πάρω το δρόμο για την αφετηρία του επόμενου λεωφορείου έριξα μια ματιά στις εφημερίδες του περιπτέρου που ήταν ακριβώς δίπλα στο τέρμα. Η έκπληξη μου ήταν τεράστια διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας ένα πρωτοσέλιδο που με άφησε άναυδο.</em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><strong>«Ο τύραννος έπεσε, να πέσει και η τυραννία».</strong></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Ήταν το φύλλο της «Χριστιανικής» του γενναίου δημοσιογράφου Νίκου Ψαρουδάκη, που πάντα αιχμηρό έλαμπε με τα πρωτοσέλιδά του στη μαύρη εκείνη εποχή. Αγόρασα το τελευταίο φύλλο διαθέτοντας το ελάχιστο διαθέσιμο που είχα για τα τσιγάρα του σαββατοκύριακου, το έθαψα βαθιά στην τσάντα και πήγα στο επόμενο λεωφορείο.</em></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-2664585420052556172011-12-15T19:27:00.000+02:002011-12-15T19:27:13.697+02:00Συσσίτιο..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> <span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #783f04;">Μέσα της δεκαετίας του 60, τέταρτο δημοτικό σχολείο Νέας Σμύρνης στην οδό Αιγαίου και Αρτάκης, στο λόφο της δεξαμενής. Όλοι θυμούνται "τα χωράφια" το μεγάλο άκτιστο χώρο από την άκρη του Νέου Κόσμου μέχρι το λόφο στο Φάρο όπου η δεξαμενή που έστελνε το νερό σε όλη την περιοχή της Νέας Σμύρνης. Δίπλα το κτίριο της «στέγης» ανάμεσα στους μεγάλους ευκάλυπτους και ο χώρος που ήταν το γήπεδο ή μάλλον τα γήπεδα όπου στην απεριόριστη έκταση του φιλοξενούσε μεγάλες ομάδες παιδιών από τις γύρω γειτονιές. Πριν χτιστεί το σχολείο στις πολυκατοικίες στη Μάχης Αναλάτου και φύγει η μερίδα των μαθητών της κάτω γειτονιάς, πηγαίναμε όλοι στο δημοτικό σχολείο στη δεξαμενή. Το σχολείο σε ένα κτίριο με κεραμοσκεπή έμοιαζε λίγο με το εκατοστό στην Μπακνανά, και το προαύλιο χωριζόταν με τη μάντρα από τον ελεύθερο χώρο εκεί που είναι σήμερα το κολυμβητήριο και το κτιριακό συγκρότημα του Γυμνασίου, Λυκείου. <o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #783f04;"> Οι μικροί μαθητές τότε χωρισμένοι κατά τάξη δεξιά τα αγόρια αριστερά τα κορίτσια, και στο διάδρομο μπροστά ο καλύτερος μαθητής της έκτης που έκανε την προσευχή και αμέσως μετά ο επιστάτης με τη γυναίκα του την κυρά Βαγγελιώ, πέρναγαν και μοίραζαν ένα κομμάτι κίτρινο τυρί, ένα ποτήρι γάλα παρασκευασμένο από σκόνη, όσοι είχαν έξη δεκάρες για να αγοράσουν και ένα κουλούρι έτρωγαν αρχοντικά. Το συσσίτιο λοιπόν που δειλά δειλά ξαναρχίζει να φαίνεται πενήντα χρόνια μετά έχει την προϊστορία του, και η γενιά η δική μας που το γνώρισε για λίγο, ξαναβλέπει έκπληκτη μετά από τόσα χρόνια που η ίδια αυτή γενιά είναι στην εξουσία να ξαναφτάνει, ναι το συσσίτιο, σαν τις ερινύες σε μια σύγχρονη κατά τα άλλα Ευρωπαϊκή χώρα.<o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #783f04;"> Κατάντημα…. <o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"> </div></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-10046611738104340962011-11-17T20:32:00.000+02:002011-11-17T20:32:12.554+02:00Νοέμβρης του 73..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> <span style="color: #4c1130; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Οδός Μπακνανά και Μάχης Αναλάτου. Κινηματογράφος Νάσιοναλ, και δίπλα του στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα η καφετέρια «Ακαπούλκο». Νοέμβρης του 1973 και η καφετέρια έχει γίνει το στέκι μεγάλου αριθμού εικοσάρηδων της εποχής εκείνης σε όλα τα επίπεδά της, και ήταν τρία. Στο απάνω στο μπαρ, και στο κάτω στην ησυχία πάντοτε υπήρχε κάποιος που περίμενε. Στάθης νομίζω λεγόταν ο μπάρμαν, σερβιτόρος και γενικά το «παιδί» του μαγαζιού, που δεν ήταν καθόλου παιδί μιάς και ήταν πάνω από τριάντα. Πάντα βλοσυρός υπηρεσιακός όμως δύσκολα μπορούσε να αποφύγει τα πειράγματα και την καζούρα. Η κατάληψη της θέσης δεν προϋπόθετε και παραγγελία καφέ επειδή τα οικονομικά δεν ήταν για τέτοιες σπατάλες. </em></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: justify;"><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em><span style="color: #4c1130;">Το λεωφορείο ήταν το 29/54, που έκανε τη διαδρομή Άνω Νέα Σμύρνη – Γαλάτσι, Ήταν το λεωφορείο που μας έδινε πρόσβαση στην Πατησίων σε αντίθεση με το 112 του Αϊ Γιώργη που σταμάταγε στη Ρήγα Φεραίου ανάμεσα Πανεπιστήμιο και Βιβλιοθήκη. Καθόμασταν στο δρόμο μπροστά στο περίπτερο και γεμάτοι έξαρση κανονίζαμε την πορεία μας προς το κέντρο που χτυπούσε η καρδιά των γεγονότων, ήδη ο Θόδωρος και ο Νίκος ήταν στο Πολυτεχνείο από την πρώτη μέρα. Χτές που βγήκε ο Νίκος για λίγο, πέρασε από το μπαρ για καφέ και τη σχετική ζύμωση και κανονίσαμε οι υπόλοιποι το δρομολόγιο. Οι δρόμοι άδειοι, μια παγωμάρα υπήρχε παντού και τότε παρατηρήσαμε στο λεωφορείο που πέρναγε τα πρώτα συνθήματα που ήταν γραμμένα απάνω του. Στο επόμενο λεωφορείο ήταν κολλημένα και αυτοσχέδια συνθήματα με σελοτέιπ,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που έγραφαν τα πολλά γνωστά συνθήματα που ακούγονταν κι απ’ το ραδιόφωνο, και είχαν γεμίσει την Πατησίων. Ο οδηγός κάνοντας τον ανήξερο υπομειδιούσε και έδειχνε να απολαμβάνει το ρόλο του ταχυδρόμου των συνοικιών, του ταχυδρόμου που κουβαλούσε τα μηνύματα που έβγαιναν τριγύρω από το Πολυτεχνείο καθώς το λεωφορείο του περνούσε μετά δυσκολίας ανάμεσα στο πλήθος που είχε καταλάβει το δρόμο. Και τα συνθήματα σιγά σιγά έπαιρναν τη μορφή <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">graffiti</span> στα επόμενα λεωφορεία και έδιναν το σύνθημα, όλοι κάτω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></em></span></div><div style="text-align: justify;"> </div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-55574732417840572362011-10-22T11:46:00.001+03:002011-10-22T11:47:45.352+03:00Εκδρομή στο Πήλιο 1971<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWX-N_QuOpr17kk8Qb0jHz8zC2YzgYc6Kb6frnnfA_ZQ5pfEUW2mEN8CtUFQvbFf2YXudyFyGKnh_SR5CB3uy2BIC8tlSGRcAYQYVQqC3rqmWJ2XnPVluDVUkGVl7c0jrI6hTH6yCVLr8/s1600/IMG_0064.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWX-N_QuOpr17kk8Qb0jHz8zC2YzgYc6Kb6frnnfA_ZQ5pfEUW2mEN8CtUFQvbFf2YXudyFyGKnh_SR5CB3uy2BIC8tlSGRcAYQYVQqC3rqmWJ2XnPVluDVUkGVl7c0jrI6hTH6yCVLr8/s400/IMG_0064.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ενα μέρος της παρέας της πλατείας βρέθηκε από το πουθενά στο Πήλιο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Μιά φοβερή ιστορία εκδρομής χωρίς δραχμή στην τσέπη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Ωραία χρόνια!!</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-67696855733500224322011-10-07T20:54:00.000+03:002011-10-07T20:54:40.561+03:00Ο Πρίμο Καρνέρα..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="color: #783f04; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Ψηλός με ίσιο μακρύ μαλλί πασαλειμμένο με brylcream με φράντζα μπροστά στο μέτωπο που την τίναζε με τρόπο πολύ εξεζητημένο, κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, επαγγελματίας στην κεντρική αγορά στην Αθήνα, στον τομέα κρέατα, δουλειά που μακρά απείχε από τη δική μας αργόσχολη φοιτητική ημέρα εμφανιζόταν το απογευματάκι στο μπαράκι ντυμένος με την καμπάνα του το στενό του πουκάμισο με ανοιχτά κάμποσα κουμπιά στο στήθος και έτοιμος να μιλήσει για ροκ μουσική για τον αγαπημένο του την εποχή εκείνη Joe Cocker. </em></span><div style="text-align: justify;"><span style="color: #783f04; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><em>Καθόταν λίγο στο μπαράκι έπινε στα γρήγορα ένα καφέ, κοίταζε να βρει παρέα για τις δικές του βραδινές επιδρομές πάντα σε χώρους ροκ, σε ντίσκο σε πάρτι, και πιο σπάνια σε συναυλίες. Οι συντροφιές του αδιάφορες όποιον εύρισκε διαθέσιμο για έξοδο τον χρησιμοποιούσε, ιδιαίτερη αγάπη είχε με το Μανωλάκη το «γιατρό» ένα μικρό σε ηλικία μεγάλο όμως στο «δέμας» τακτικό θαμώνα της πλατείας που ήταν πάντα εύκαιρος, καλόβολος και με καλή αίσθηση χιούμορ για την ηλικία του. Μετά λοιπόν τον καφέ φυγή στα γρήγορα με ένα χαιρετισμό γρήγορο σνομπ, «Joe Cocker φεύγω με χάνετε!!»..</em></span> </div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5500115542461186764.post-61354122202885145152011-09-29T18:49:00.000+03:002011-09-29T18:49:56.905+03:00Αντίο φίλε..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> Με ιδιαίτερη συγκίνηση πληροφορηθήκαμε από τους παλιούς συμμαθητές του την απώλεια του Κώστα Παραλίκα. Συμπαίκτης με πολλούς από μας στα τσικό του Φοίβου, αργότερα στην εφηβική και στη μεγάλη ομάδα του Θριάμβου, συμμαθητής με πολλούς στο Εκτο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, Νεοκοσμίτης και φίλος με όλους μας στην πλατεία του ΙΚΑ τα χρόνια εκείνα. Πάει να βρει τον Παναγιώτη, τον Αντρέα, το Γιάννη, να ξαναφτιάξουν την ομάδα εκεί που είναι. Να ξαναμπούν στο γήπεδο, τότε που οι μεγαλύτεροι συμπαίκτες με αγάπη τους έλεγαν "τα στυλάκια"..</span></em></div><div style="text-align: justify;"><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Αντίο φίλε!!</span></em></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1