Στη μνήμη του Σταύρου

Ανοιξη του 72. Είχαμε πάει με τον Κάτωνα στη Groovy στη boutique του Σταύρου στην πλατεία Δαβάκη, στην Καλλιθέα, που κάθε Κυριακή τη διαφήμιζε στο γήπεδο του Πανιωνίου, έτσι για βόλτα, και βγήκαμε από κει μέσα με δύο πολύ ωραία κοτλέ παντελόνια, φαρδιές ζώνες της μόδας και από δύο μπλουζάκια μακό ένα μαύρο ανοικτό στο λαιμό και ένα κόκκινο με μαύρα κοντά μανίκια για μένα. Και πως θα τα πάρουμε ρε Σταύρο χωρίς λεφτά τον ρωτήσαμε. Θα τα πληρώσετε όταν έχετε. Μας έδιωξε. Δεν υπάρχει πια. Η προσφορά του ήταν εκείνο που μας έκανε για πρώτη φορά στην ηλικία μας να νοιώσουμε μέσα στα πράγματα, να νοιώσουμε νέοι με κάποια επαφή με τη μόδα των συνομήλικών μας. Φίλε Σταύρο αν μας βλέπεις από κάπου δείξε μας πως θα σε πληρώσουμε τώρα που μπορούμε;