Ποιά ήταν η πλατεία μας...

Το κέντρο της γειτονιάς αυτής η χωμάτινη πλατεία στη δυτική πλευρά της οποίας δέσποζε το πιο σύγχρονο κτίριο της εποχής εκείνης, το κτίριο του ΙΚΑ, έδινε το όνομα στην πλατεία, και ήταν το κτίριο που με φόβο μπαίναμε μέσα όταν πιτσιρικάδες μας τράβαγαν οι μανάδες μας για να κάνουμε τα εμβόλια ή να μας δεί ο Γιατρός. Προνομιούχοι φαινόμαστε όταν μετά από τόσα χρόνια διαπιστώνουμε πόσο εύκολη πρόσβαση είχαμε στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η οποία δυστυχώς αντί να επεκταθεί, και να περιλάβει όλες τις γειτονιές έμεινε να τραβά την ανηφόρα ανάλογα με τα κέφια της κάθε πολιτικής ηγεσίας.

Στην βόρεια πλευρά του κτιρίου ήταν η μάντρα με τα υλικά οικοδομών που την ιδιοκτησία τους είχε μια πολύ γνωστή οικογένεια, τα παιδιά της οποίας ήταν φίλοι με όλους τους άλλους και συμπαίκτες και συμμέτοχοι σε όλα τα δρώμενα στη γειτονιά μας. Ένα από τα παιδιά αυτά έχει σήμερα ένα εξαιρετικό στέκι στην πάροδο της Βιέννα, την Άτλαντος, που είναι ένα από τα καλά στέκια της παρέας των χρόνων εκείνων. Για το στέκι αυτό θα κάνουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα. Το προσωνύμιο που έμεινε στα παιδιά αυτά ήταν «μαντράδες». Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι η χρήση των προσωνυμίων που είχαν πολλοί από εμάς και με τα οποία είμαστε ευρύτερα γνωστοί χρησιμοποιούνται με πολύ μεγάλο σεβασμό στους φίλους της εποχής και σε καμιά περίπτωση δεν κρύβουν απαξία.

Η πίσω μεριά από την πλατεία η οδός Σαρκουδίνου αποτελούσε το όριο που στην ευθεία μέχρι το πρατήριο του Αμερικάνικου στρατού (το πι εξ) στη λεωφόρο Συγγρού ήταν μια πολύ όμορφη γειτονιά με πολλές και όμορφες μονοκατοικίες που την ομόρφαινε ακόμη πιο πολύ το «εκατοστό» με την κατακόκκινη κεραμοσκεπή και τη στιβαρή λιθοδομή που έδενε πολύ όμορφα με τα παρακείμενα σπίτια, μέχρι που οι μονοκατοικίες έδωσαν τη θέση τους στη σύγχρονη αισθητική συμφορά με τις ακαλαίσθητες πολυκατοικίες παντού και το κακόμοιρο το «εκατοστό» παρότι έμεινε το ίδιο όμορφο μοιάζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα.