Ο ΦΟΙΒΟΣ

Όλες οι γειτονιές την εποχή εκείνη, τέλος δεκαετίας του πενήντα και μετά είχαν τις ομάδες τους. Ο κόσμος μετά τις φοβερές δοκιμασίες της περασμένης δεκαετίας και αφού άρχισε να συνηθίζει στην ειρηνική ζωή ζητούσε διέξοδο όπου θα μπορούσε χωρίς το φόβο να διοχετεύει την ζωτικότητά  του, κάπου που θα μπορούσε να αναδείξει τις όποιες δυνατότητες και δεξιότητες είχε. Έτσι κι αλλιώς το πνεύμα που επικρατούσε διάχυτο, δεν είχε ακόμα ξεπεράσει τις κοινωνικές φοβίες αλλά ούτε και τον ατομικό του φόβο. Η δική μας η γενιά μακριά κάπως από τα δραματικά χρόνια που προηγήθηκαν έψαχνε τις σταθερές της σε όλα εκείνα που επέτρεπε η τότε κατάσταση, και ανάμεσα σ’ αυτά ήταν η ομάδα μας. Η ομάδα μας λοιπόν για πολλά πολλά χρόνια ήταν η σταθερή αξία που έδινε περιεχόμενο σε πάρα πολλά παιδιά που μέσα απ’ αυτή ή γύρω απ’ αυτή φτιάχναμε την μικρή μας κοινωνία με τις δομές της τις ιεραρχίες της τους σκοπούς της τις ιδιαιτερότητές της. Έτσι λοιπόν ένα από τα μεγάλα σχολεία μαζί με τη γειτονιά ήταν η ομάδα μας, ο Φοίβος.

Οι γειτονιές της Αθήνας είχαν όλες τη δική τους ομάδα. Ποιες να πρωτοθυμηθώ..

Η Πλάκα είχε τη Νίκη, τα Εξάρχεια τον Αστέρα, η Νεάπολη την ομώνυμη ομάδα, τα Πετράλωνα την ομώνυμη ομάδα , τα Πατήσια τον Α.Ο. του Γκύζη τον Γκυζιακό, και τελευταίες άφησα τις γειτονικές ομάδες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της δικής μας ομάδας. Η Δόξα από το Κουκάκι, ο Αρίωνας από τη Γούβα και η Αρμενική από τα Αρμένικα. Υπήρχαν βέβαια και πολλές άλλες ομάδες στους άλλους δήμους της Αττικής με τις οποίες παίζαμε και μερικές απ’ αυτές είχαν σημαντική θέση στα αθλητικά δρώμενα της εποχής εκείνης ακόμη και σήμερα.