Αριστείδης Κελεπούρης..

Ηταν στα τέλη της δεκαετίας του 60 τότε που το γήπεδο του Φοίβου ήταν το κέντρο της γειτονιάς μας του Αη Γιώργη του Νέου Κόσμου με τους εκατοντάδες πιτσιρικάδες που συνέρεαν στο σημείο συνάντησης όλων μας.
 Η έδρα του Φοίβου της ομάδας μας, ή έδρα της Δόξας απ’ το Κουκάκι, του Αρίωνα απ’ τη Γούβα, της Αρμενικής απ’ τα’ Αρμένικα το γήπεδο που πέρναγαν όλες οι ομάδες κι όλες οι γειτονιές της Αθήνας, η Πλάκα με τη Νίκη τα Εξάρχεια με τον Αστέρα, η Δάφνη απ’ το Περιστέρι ο ΠΑΟ απ το Ρουφ, ο Άγιος Ιερόθεος, η Αγία Παρασκευή ο ΑΟ της διπλανής μας Δάφνης και πολλές άλλες γειτονιές και συνοικίες.
 Η Δόξα και Αρμενική τα πιο κοντινά μας σωματεία ήταν οι φίλοι της εβδομάδας και οι τρομεροί αντίπαλοι της Κυριακής. Η Δόξα που έγινε μετέπειτα το άλλο κομμάτι του Θρίαμβου είχε ένα εμβληματικό παίκτη που αποτελούσε το σημαντικότερο αντίπαλο για τις προσπάθειες του Φοίβου όποτε οι ομάδες μας έρχονταν αντιμέτωπες. Ο φοβερός Αριστείδης Κελεπούρης ο γεροδεμένος ο μαχητής ο φοβερός κεντρικός οπισθοφύλακας όπως θα τον έλεγαν οι δημοσιογραφούντες περί τα αθλητικά.
Ο Αριστείδης ο δικός μας που μετά τη συγχώνευση των ομάδων μας έγινε ο αρχηγός της πιτσιρικαρίας στο γήπεδο και στην πλατεία μέχρι που αρχίσαμε να αραιώνουμε φεύγοντας ο καθένας στο δρόμο του.
 Νεαρό παιδί δυνατός στην προπόνηση ακούραστος στους αγώνες αγαθός με χιούμορ χωρίς κακίες και βεντετισμούς στεκόταν πάντα δίπλα σε όλα τα παιδιά στις μικρές ομάδες την εποχή εκείνη, φίλος στα καλαμπούρια πειράζοντας συνέχεια το Βαγγέλη που εκτελούσε χρέη «φροντιστή» στην ομάδα στη θέση του αξέχαστου «Ταέ». Όταν τον συναντούσε με την κραυγή «πόλεμος στο Βαγγέλη» προέτρεπε την πιτσιρικαρία να τρέχει γύρω απ το Βαγγέλη και να τον σπρώχνει σε διάφορες κατευθύνσεις. Πέρασε ο καιρός πέρασαν τα χρόνια και η ανάμνηση της εποχής εκείνης είχε πάντα μέσα της τον Αριστείδη.
Πριν από ένα χρόνο έτυχε να τον συναντήσω περπατώντας μπροστά απ το παλιό μπαράκι στην πλατεία εκεί που είναι το Everest και μιλήσαμε λίγο για τα παλιά μιάς και τα τωρινά φάνηκε να μας πληγώνουν το ίδιο και τους δυό.
Στη συνάντηση που είχαμε πριν από λίγο καιρό με τους φίλους της εποχής εκείνης στο γνωστό μας στέκι μάθαμε ότι ο Αριστείδης έφυγε για πάντα από κοντά μας.
 Μια σκιά πέρασε απ τη ματιά όλων μας ένα σκύψιμο του κεφαλιού, ένα τσούγκρισμα στα ποτήρια μια σκέψη για τα κομμάτια του ψηφιδωτού της ζωής μας που ξεκολλάνε και χάνονται, όλα όσα συνέβησαν για να κολλήσει η ψηφίδα αυτή μέχρι να γίνει δική μας και τώρα μέσα από δυό σταγόνες κόκκινο κρασί ξεθωριάζει και φεύγει.
Για σου φίλε της ευτυχισμένης μας ζωής…