Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 1967

Στο δρόμο προς το σχολείο στην κεντρική στρογγυλή πλατεία του Αη Γιώργη όπου είχαν το τέρμα τους τα λεωφορεία, το 112, στο περίπτερο κρεμασμένες οι πρωινές αθλητικές εφημερίδες. Ήταν το μέρος που μπορούσαμε να τις φυλλομετρήσουμε και να διαβάσουμε όποτε είχε ανταπόκριση για την ομάδα μας τα γεγονότα της προηγούμενης αγωνιστικής, μιάς και ήταν κρεμασμένες ολόκληρες και έδιναν την ευκαιρία σε όλους όσους δεν είχαμε δυό δραχμές να την αγοράσουμε, να πληροφορηθούμε τα γεγονότα.

Όταν διαβάσαμε την ανταπόκριση και είδαμε τη βαθμολογία φύγαμε ευχαριστημένοι για το σχολείο. Την προηγούμενη ημέρα που η ομάδα μας συνέτριψε την πρωτοπόρον Δάφνη Αθηνών ποτέ δεν την ξέχασα από τότε μιάς και είχε τα δικά της χαρακτηριστικά που θα αφηγηθώ στη συνέχεια.

Στη μνήμη του Σταύρου

Ανοιξη του 72. Είχαμε πάει με τον Κάτωνα στη Groovy στη boutique του Σταύρου στην πλατεία Δαβάκη, στην Καλλιθέα, που κάθε Κυριακή τη διαφήμιζε στο γήπεδο του Πανιωνίου, έτσι για βόλτα, και βγήκαμε από κει μέσα με δύο πολύ ωραία κοτλέ παντελόνια, φαρδιές ζώνες της μόδας και από δύο μπλουζάκια μακό ένα μαύρο ανοικτό στο λαιμό και ένα κόκκινο με μαύρα κοντά μανίκια για μένα. Και πως θα τα πάρουμε ρε Σταύρο χωρίς λεφτά τον ρωτήσαμε. Θα τα πληρώσετε όταν έχετε. Μας έδιωξε. Δεν υπάρχει πια. Η προσφορά του ήταν εκείνο που μας έκανε για πρώτη φορά στην ηλικία μας να νοιώσουμε μέσα στα πράγματα, να νοιώσουμε νέοι με κάποια επαφή με τη μόδα των συνομήλικών μας. Φίλε Σταύρο αν μας βλέπεις από κάπου δείξε μας πως θα σε πληρώσουμε τώρα που μπορούμε;

Μιά νύχτα του Γενάρη

Γενάρης του 72, δεύτερο έτος στη σχολή ανάμεσα στην υποχρέωση να διαβάσω και στην κούραση του πρώτου έτους που ήταν συνέχεια της προσπάθειας για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Απόβραδο στου Παπασπύρου στη λεωφόρο Συγγρού στα μεσαία καθίσματα μπροστά στη τζαμαρία. Στα απάνω προς τον άγιο Σώστη καθίσματα ήταν οι θέσεις των αλογομούρηδων και των διάφορων ποδοσφαιρόφιλων με προεξάρχοντες τους Πανιώνιους, στα μέσα καθίσματα στο κυρίως κατάστημα στο σαλόνι οι καθωσπρέπει με τις κυρίες τους, απέξω στις τζαμαρίες οι υπόλοιποι η πλέμπα, οι φοιτητές, τα ζευγάρια μας βόλευε να κατηφορίζουμε το βράδυ γνωρίζαμε τα  γκαρσόνια και κείνοι μας γνώριζαν μπορεί και να μας συμπαθούσαν κι ας ήξεραν πως δεν είχαμε περίσσευμα για φιλοδώρημα. Τα αυτοκίνητα έτρεχαν πάνω κάτω, έτσι γίνεται πάντα, καμιά φορά αλλάζαμε στέκι, κατεβαίναμε στο Διεθνές, είχε και μακαρονάδα εντυπωσιακό γεγονός για την εποχή, μετά τα ξενύχτια κι αν ο ρεφενές έφτανε μπορεί να περνάγαμε απ’ τον Ξενύχτη στη στροφή για πατσά.

A.L.

Φοίβος - Δόξα

Ο Φοίβος με τη Δόξα ήταν κατά κανόνα στην ίδια κατηγορία, Α ή Β Αθηνών, η Αρμενική μια φορά μαζί μια φορά παρακάτω.

 Όλοι οι αγώνες είχαν το ενδιαφέρον τους οι τοπικές όμως αναμετρήσεις ανάμεσα στις τρείς ομάδες και ιδιαίτερα οι αναμετρήσεις ανάμεσα στη Δόξα και το Φοίβο ήταν το τοπικό ισοδύναμο των αγώνων Παναθηναϊκού Ολυμπιακού.

Η προετοιμασία των οπαδών ξεκίναγε από την αρχή της βδομάδας με τους μεγαλύτερους στα καφενεία και τους μικρότερους στο σφαιριστήριο να κάνουν ασκήσεις οπαδικής νομιμότητας και προπόνηση για τον πιθανό ξυλοδαρμό που θα έρχονταν.

Τις Κυριακές εκείνης της εποχής (δεκαετία του 60) μικρά παιδιά τελειώναμε το δημοτικό ή είμαστε στις μικρές τάξεις του Γυμνασίου το ποδοσφαιρικό θέαμα ξεκίναγε από το πρωί από τις 10 με τον πρώτο αγώνα της ημέρας, τις δώδεκα ακολουθούσε ο δεύτερος και τις δύο το μεσημέρι ο τρίτος αγώνας. Ο καλός ήταν πάντα ο τελευταίος που έπαιζε ο Φοίβος όταν ήταν γηπεδούχος, ή η Δόξα όταν ο Φοίβος έπαιζε εκτός έδρας. Την εποχή βέβαια εκείνη δεν είχαμε θερινή ώρα και οι αγώνες ανάλογα με το πότε νύχτωνε ξεκίναγαν από τις εννιά το πρωί ή συνήθως τις δέκα.

Το διάστημα που μεσολαβούσε από το τέλος του προτελευταίου αγώνα με τον τελευταίο ήταν το διάστημα που εμφανίζονταν και έπαιζαν οι μικρές ομάδες του Φοίβου, τα λεγόμενα τσικό ή όπως άρεσε στους περισσότερους να αυτοαποκαλούνται, «τα στυλάκια»….

Περιττό να αναφέρω ότι ο διακαής πόθος όλων των πιτσιρικάδων της ευρύτερης περιοχής ήταν κάποια στιγμή να φορέσουν τη φανέλα της αγαπημένης μας ομάδας.

Το σχολείο όπως όλοι θυμόμαστε τέλειωνε το  μεσημέρι ή το βράδυ του Σαββάτου και ο χρόνος ανάπαυσης και προετοιμασίας ήταν περιορισμένος έως ανύπαρκτος μέχρι το πρωί της Δευτέρας, ή το απόγευμα αν ήμαστε απογευματινοί και είχαμε βέβαια χρόνο τη Δευτέρα το πρωί να προετοιμαστούμε για το σχολείο. Έτσι η προσαρμογή στις υποχρεώσεις της Κυριακής είχε σημείο αναφοράς το ματς της ομαδάρας μας όταν έπαιζε στην έδρα μας ή να μετακινηθούμε σε κάποια έδρα στα εκτός, και φυσικά να δούμε όσο πιο πολλά ματς γίνονταν. Ένα επιπλέον κίνητρο να παίξει κανείς στην εφηβική ομάδα ή στα τσικό ήταν και η αντίστοιχη αναγνωρισιμότητα στην είσοδο του γηπέδου όπου ο έφορος της ομάδας ο περίφημος Ταές μας έβαζε χωρίς εισιτήριο λέγοντας στον εφοριακό αυτός είναι δικός μας. Δεν χρειάζεται να αναφέρω την υπερηφάνεια και καμιά φορά την αλαζονεία των πιτσιρικάδων του τύπου είμαι κάποιος.

Η είσοδος στον κόσμο του αγωνιστικού ποδοσφαίρου την εποχή εκείνη εκτός από συγκυριακός ήταν και η αναγνώριση μιας στοιχειώδους ικανότητας όπως αυτή έβγαινε από το καθημερινό δίτερμα στο γήπεδο που και αυτό είχε την ιεραρχία του. 

Ο ΦΟΙΒΟΣ

Όλες οι γειτονιές την εποχή εκείνη, τέλος δεκαετίας του πενήντα και μετά είχαν τις ομάδες τους. Ο κόσμος μετά τις φοβερές δοκιμασίες της περασμένης δεκαετίας και αφού άρχισε να συνηθίζει στην ειρηνική ζωή ζητούσε διέξοδο όπου θα μπορούσε χωρίς το φόβο να διοχετεύει την ζωτικότητά  του, κάπου που θα μπορούσε να αναδείξει τις όποιες δυνατότητες και δεξιότητες είχε. Έτσι κι αλλιώς το πνεύμα που επικρατούσε διάχυτο, δεν είχε ακόμα ξεπεράσει τις κοινωνικές φοβίες αλλά ούτε και τον ατομικό του φόβο. Η δική μας η γενιά μακριά κάπως από τα δραματικά χρόνια που προηγήθηκαν έψαχνε τις σταθερές της σε όλα εκείνα που επέτρεπε η τότε κατάσταση, και ανάμεσα σ’ αυτά ήταν η ομάδα μας. Η ομάδα μας λοιπόν για πολλά πολλά χρόνια ήταν η σταθερή αξία που έδινε περιεχόμενο σε πάρα πολλά παιδιά που μέσα απ’ αυτή ή γύρω απ’ αυτή φτιάχναμε την μικρή μας κοινωνία με τις δομές της τις ιεραρχίες της τους σκοπούς της τις ιδιαιτερότητές της. Έτσι λοιπόν ένα από τα μεγάλα σχολεία μαζί με τη γειτονιά ήταν η ομάδα μας, ο Φοίβος.

Οι γειτονιές της Αθήνας είχαν όλες τη δική τους ομάδα. Ποιες να πρωτοθυμηθώ..

Η Πλάκα είχε τη Νίκη, τα Εξάρχεια τον Αστέρα, η Νεάπολη την ομώνυμη ομάδα, τα Πετράλωνα την ομώνυμη ομάδα , τα Πατήσια τον Α.Ο. του Γκύζη τον Γκυζιακό, και τελευταίες άφησα τις γειτονικές ομάδες, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της δικής μας ομάδας. Η Δόξα από το Κουκάκι, ο Αρίωνας από τη Γούβα και η Αρμενική από τα Αρμένικα. Υπήρχαν βέβαια και πολλές άλλες ομάδες στους άλλους δήμους της Αττικής με τις οποίες παίζαμε και μερικές απ’ αυτές είχαν σημαντική θέση στα αθλητικά δρώμενα της εποχής εκείνης ακόμη και σήμερα. 

Ο ΦΟΙΒΟΣ

Η ομάδα της γειτονιάς μας ήταν ο Φοίβος. Την εποχή εκείνη οι διασκεδάσεις η ψυχαγωγία, όλα όσα θα μπορούσε κάποιος της ηλικίας μας να απολαύσει είχαν όλα ένα όνομα μια συνισταμένη ένα  αντικείμενο. Την ομάδα μας.

Ο Φοίβος λοιπόν ήταν η ομάδα της πλατείας του ΙΚΑ στο Νέο Κόσμο στην νότια άκρη του δήμου της Αθήνας. Ομάδα με εμφάνιση πράσινη και άσπρη (κανείς δεν είναι τέλειος), που κατά καιρούς είχε μια ρίγα στο στήθος διαγώνια, άλλοτε πράσινο παντελονάκι και άσπρη μπλούζα. Άλλοτε καταπράσινη εμφάνιση. Οι παίκτες της παιδιά απ’ τη γειτονιά εκεί τριγύρω ή λίγο παραπάνω. Είχε όμως και λίγους που έμεναν προς τη Δάφνη ή προς τη Λεύκα. Παιδιά του μεροκάματου τα περισσότερα σπαταλούσαν τον ελεύθερο μετά τη δουλειά χρόνο στις προπονήσεις που γινόντουσαν δυό φορές τη βδομάδα Τετάρτη και Παρασκευή, και τις άλλες ημέρες στα στέκια της γειτονιάς τα απογεύματα,  γιά ψυχολογική προετοιμασία για το ματς της Κυριακής  και φυσικά στην ευκαιρία που είχαν να νιώσουν λίγο σπουδαίοι καθώς οι πιτσιρικάδες έρχονταν να θαυμάσουν από κοντά τα είδωλά τους και να νιώσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους μέλη μιάς σπουδαίας παρέας.

Στην απάνω μικρή πλατεία εκεί που ενώνεται η Μπακνανά με την Ακροπόλεως βρισκόταν το καφενείο του Σύλλα. Στη Ρουμπέση απέναντι απ’ το γήπεδο το καφενείο ο Φοίβος και στην πλατεία πιο κάτω που ήταν το τέρμα του λεωφορείου το καφενείο ο Φοίβαρος. Ετσι λοιπόν τα στέκια  ήταν προδιορισμένα και μάζευαν το σύνολο των οπαδών της ομάδας όπου ανάμεσα στο τάβλι και τα χαρτιά γινόντουσαν περισπούδαστες αναλύσεις για τους αγώνες, και αποφασιζόντουσαν οι αποστολές στις άλλες έδρες των ομάδων που έπαιζαν στην ίδια κατηγορία. Η συνηθισμένη κατηγορία που αγωνιζόταν η ομάδα μας ήταν η Β Αθηνών και σπανιότερα η Α.

Ο Ταές

Ο Ταές λοιπόν σε κάθε του κίνηση άνοιγε τα χέρια σαν αγκαλιά και μόλις σταμάταγε τα έκλεινε, αυτό ήταν το κουσούρι του που σε κάποιον θύμιζε το άνοιγμα των φτερών από το παγώνι. Επειδή το παγώνι κάπου άκουσαν ότι λέγεται ταώς και επειδή η κατάληξη -ως δεν πήγαινε στην κουλτούρα του όχλου άλλαξε στην πιο οικεία κατάληξη  –ες κι έτσι ο συμπαθής έφορος υλικού, ούτε που θυμάμαι το όνομά του, από τότε που τον γνώρισα τον φώναζαν Ταέ. Φυσικά είχε αποδεχθεί πλήρως την επωνυμία και καμιά φορά εμάς τους μικρούς μας φοβέριζε όταν τον φωνάζαμε κύριε Ταέ, λέγοντας ότι το όνομά του δεν πάει με το κύριος. Αυτός φρόντιζε να έχουμε ρούχα για το ματς, μπάλες στο γήπεδο. Ενας καλοσυνάτος άνθρωπος στο Νέο Κόσμο της δεκαετίας του 60 και ένα ευρηματικό παρατσούκλι που παρέμεινε διαχρονικά και τον έκανε γνωστό σε όλη την περιοχή σε σημείο τέτοιο που σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό του όνομα.

Ο Βαγγέλης

O Βαγγέλης ο Γκιρντής έμενε στην Ακρωτηρίου κοντά στα όρια της Δάφνης. Ο Βαγγέλης λοιπόν ζούσε στο γήπεδο ανέπνεε  στο γήπεδο κοιμόταν στο γήπεδο. Φίλος και συμπατριώτης του κυρ Νίκου του Καρανδρέα , που ήταν γενικός αρχηγός στην ομαδάρα  μας, ήταν το δεξί του χέρι και ήταν γενικών καθηκόντων. Αγαπητός σε όλους με άποψη σε κάθε ποδοσφαιρικό δρώμενο, της σχολής Αλέφαντου, με πολύ υψηλή ικανότητα ανάλυσης. Στα αποδυτήρια να ακούει προσεκτικά τις οδηγίες του προπονητή και να δίνει στο τέλος και τις δικές του συμβουλές προς πολύ μεγάλη ικανοποίηση του Αριστείδη του Κελεπούρη που είχε μια φοβερή σχέση με τον Βαγγέλη.

Ο Αριστείδης λοιπόν ένα από τα καλύτερα παιδιά της πλατείας του ΙΚΑ δεν άφηνε το Βαγγέλη να ησυχάζει, όταν τον έβλεπε σε συνεννόηση με τους πιτσιρικάδες έβγαζε μια πολεμική κραυγή: «Πόλεμος στο Βαγγέλη το Γκιρντή» και εφορμούσαν όλοι απάνω του και τον έτρεχαν σε διάφορες κατευθύνσεις προκαλώντας ένα ευχάριστο πανικό.  Ο Βαγγέλης απ’ τη μια αντιδρούσε από την άλλη του άρεσε και σχεδόν προκαλούσε τον Αριστείδη.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό στέκι του ήταν το γήπεδο του Πανιωνίου.

Μπλεκόταν κι εκεί με τον ίδιο τρόπο στα αποδυτήρια και αποτελούσε και το σύνδεσμο ανάμεσα σε μας και τον Πανιώνιο.

Ένα μεσημέρι λοιπόν έπαιζε ο Πανιώνιος με κάποια επαρχιακή ομάδα. Το ματς τέλειωνε και χάναμε. Ο Βαγγέλης πίσω απ’ το χτιστό ρολόι στην ανατολική εξέδρα, εκείνο που είχε μια τρύπα δίπλα στο μηχανισμό του απ’ όπου ο Βαγγέλης έβλεπε το ματς, όσο πλησίαζε η λήξη και χάναμε γύριζε το ρολόι πίσω. Ο διαιτητής κάποια φορά σφύριξε τη λήξη και όλο το γήπεδο σηκώθηκε φωνάζοντας ότι δεν έληξε δείχνοντας το παλιό μεγάλο ρολόι της εξέδρας  και το Βαγγέλη που μισοφαινόταν με ένα ύποπτο χαμόγελο . Ο Βαγγέλης είχε βάλει το χέρι του όπως και όταν νικάγαμε, γύριζε το ρολόι πιο μπροστά. Περιβεβλημένος το στεφάνι του ήρωα επέστρεφε στο γήπεδό μας που δεχόταν την καζούρα του Κελεπούρη.

Το γήπεδο μας

Στη αρχή της Ρουμπέση προς την ανηφόρα του Αη Γιώργη ήταν το γήπεδο της αγαπημένης μας ομάδας. Στη θέση του σήμερα βρίσκονται τα σχολεία. Ο χώρος ήταν οριοθετημένος από ξύλινη μάντρα που αποτελούσε το όριο στους τρείς δρόμους και προς τον Αη Γιώργη άφηνε ένα εύλογο άνοιγμα μεταξύ αγωνιστικού χώρου και περίφραξης που υποκαθιστούσε τις κερκίδες και φιλοξενούσε τους θεατές. Φυσικά η κλιμακωτή αυτή μικρή πλαγιά ήταν χωμάτινη και όταν έβρεχε η λάσπη ήταν σε τεράστια ποσότητα διαθέσιμη και η ποιότητά της εξαιρετική. Μπορούσες άνετα να κάνεις λασποδρομίες και όταν άναβε καυγάς ήταν εντυπωσιακές οι τούμπες και οι γλίστρες σε όλο το μήκος της πρωτόγονης αυτής εξέδρας που φυσικά  ήταν εξέδρα ορθίων. Στις δύο άκρες της υπήρχαν μεγαλύτερες λακούβες που κράταγαν νερό και ήταν παγίδες για τους αντιπάλους θεατές που δεν γνώριζαν τα κατατόπια του γηπέδου.

Η πρόσβαση στο γήπεδο γινόταν απ’ την είσοδο που ήταν στην Ασπρογέρακα όπου μαζί με το ταμείο που έβγαζε τας εισιτήρια ήταν κι ο εφοριακός που τα έλεγχε και κάποιος από τα μέλη της ομάδας που ήταν εξουσιοδοτημένος για τον έλεγχο. Την περιζήτητη αυτή θέση διακονούσαν αρκετοί, και αποκτούσαν εξουσία εισόδου στους δικούς μας με πολύ χαρακτηριστικές φράσεις και κινήσεις. Οι πιο σημαντικοί από αυτούς ήταν ο Βαγγέλης ο Γκιρντής και ο συμπαθέστατος Ταές.     

Oδός Σουλιωτών μετά τη Μπακνανά