Όρτσα τα πανιά...

Όρτσα τα πανιά λοιπόν στέριωσε καλά το φλόκο τράβα σκοινιά γερά και γύρνα την πλώρη κόντρα στο κύμα. Κάνε το σταυρό σου στην παναγιά του νησιού σε τούτη την προστάτιδα τώρα και αφέσου στη δική της μέριμνα. Αγαπά καλά τους ψαράδες αυτή και ξέρει την έγνοια της. Ας είναι κι αυτό έτσι. Οι μέρες κυλούν χωρίς βιασύνη σε τούτο το ήμερο και ήρεμο ξέσπασμα μιάς απόκοσμης έκρηξης. Και πίσω απ’ όλα αυτά τι κρύβεται άραγε;

Μήπως μια καινούργια αγωνία ή η αλήθεια μιας νέας αρχής που καθοριστικά θα ζητήσει να πάρει θέση στην ύπαρξη; Ποιος μπορεί να ξέρει αληθινά και προσαρμοστικά να δείξει πρόνοια γι όλες αυτές τις αλήθειες που είναι λοιπόν τα στολίδια;

Μου είπαν πως κρύφτηκες και γω έστειλα τους γλάρους και τα άλλα ψαροπούλια να σε βρουν. Στολίδι εσύ στους γιαλούς και στα πέλαγα φοβάμαι μη σε κλέψουν. Μην κι αρχίσουν να σε διαφεντεύουν οι καραβοκύρηδες κι αρνήθεις εμένα που ανήμπορος να ταξιδέψω αληθινά σ’ ακολουθώ με τη σκέψη. Δεν τη μπορώ αληθινά τούτη τη στατική ζωή μα τι να κάνω θαρρείς το θέλω; Ποιος ζητά το θάνατο σ’ όποιον σε όποια του μορφή όταν η ζωή τον προκαλεί στις χαρές της; Δεν μπορεί νάνε αληθινή αυτή η έννοια, και με κοίταξες γλυκά και τρυφερά και άπλωσες ανοιχτά τα χέρια σου να μ’ αγκαλιάσεις και μίκρυνες το χρόνο και την απόσταση έσβησες, και με φίλησες απαλά σαν θεία κοινωνία και έμεινα εκστατικός και κοιτώ το θαύμα που τώρα δα υλοποιήθηκε εδώ μπροστά και γίνηκε αίσθηση και αλήθεια. Παρηγοριά σίγουρα. Που ήμουν πριν περάσω τούτο το όνειρο; Και συ τι ζητάς σ’ εκείνο τον κόσμο φτιασιδωμένη για γιορτή τώρα που όλα θέλουν ηρεμία και γαλήνη για να ζήσουν.

Γλυκό το πρόσωπό και η βαθύτερη έννοια για μένα η ισορροπία που μου χαρίζεις να σταθώ μπροστά στο αύριο δυνατός ύστερα από την αδυναμία και την αίσθηση του θανάτου που ένοιωσα το Μάρτη θυμήσου, θυμήσου αγαπημένη κείνες τις μέρες. Τότε που προσπαθώντας κάτι  έφτασα χωρίς πρόνοια αλλά και από άγνοια στο τέλος. Πως άντεξα κι ακόμη περισσότερο εσύ πως άντεξες;