Κάλαντα

Το εργαλείο της δουλειάς ένα χειροποίητο τρίγωνο από πεταμένες σιδερόβεργες από κάποια οικοδομή. Τα καλύτερα αποτελέσματα τα είχαμε με χοντρά σίδερα και ακόμα καλύτερα με ατσαλένια. Ήταν όμως πολύ δύσκολο να τα επεξεργαστούμε και ψάχναμε κάποια οικοδομή όπου είχαν απέξω εκείνο τον πάγκο με τα δύο κοντά σίδερα ανάμεσα απ’ τα οποία οι οικοδόμοι πέρναγαν τις σιδερόβεργες και τους έδιναν σχήμα. Αν τα καταφέρναμε μ΄αυτόν τον τρόπο το επόμενο δύσκολο πρόβλημα ήταν να κόψουμε το σίδερο που περίσσευε. Εδώ τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα μιάς και αντίστοιχα εργαλεία δεν ήταν διαθέσιμα. Με πέτρες καλέμια και ότι άλλο μπορούσαμε να βρούμε κοπανάγαμε ολημερίς μπας και κοπεί το σίδερο. Γρατσουνιές, μώλωπες, θλάσεις σε χέρια και πόδια, κοψίματα και όλοι οι πιθανοί μικροτραυματισμοί ήταν συνεχόμενοι και ιδιαίτερα οδυνηροί επειδή κατά κανόνα έδιναν την πιο συνηθισμένη αφορμή στις μανάδες να κλείσουν τον κύκλο με τις απαραίτητές σφαλιάρες. Αν καταφέρναμε και κάποιος από τους εργαζόμενους στις οικοδομές προσφερόταν να μας τελειοποιήσει το κατασκεύασμα, τότε ήμασταν ευχαριστημένοι. Για αγορά έτοιμου τρίγωνου απ’ το ψιλικατζίδικο του Παρασκευά ούτε κουβέντα. Όταν αργότερα εγκαταστάθηκε ο πατέρας του Κώστα του Δεμερτζή που ήταν σιδεράς στη γειτονιά μας και μπορούσε να μας φτιάξει ότι επιθυμούσε η ψυχή μας, τότε δυστυχώς είχαμε εγκαταλείψει την συνήθεια αυτή επειδή ως μεγάλοι δεν επιτρεπόταν να βγαίνουμε με τους πιτσιρικάδες. Όσοι βέβαια αγνόησαν την ηλικιακή  διαφοροποίηση και συνέχισαν να λένε τα κάλαντα όντας μεγαλύτεροι είχαν πεδίο ευρύτατο δράσης μπαίνοντας στα λεωφορεία και γυρνώντας μέχρι αργά το απόγευμα στο λεκανοπέδιο. Το δε μεροκάματο ήταν αξιοπρεπέστατο.  

Κάλαντα

Δεκαετία του 60. Ο Νέος Κόσμος μια γειτονιά. Τα σπίτια μικρά χαμηλοτάβανα με την αυλή και τον κήπο, μερικά διώροφα με σκάλα εξωτερική. Προς τη Νέα Σμύρνη οι προσεγμένες μονοκατοικίες με τους περιποιημένους κήπους και τους μεγάλους δρόμους, και κάτω από τη λεωφόρο Συγγρού, η Καλλιθέα με την άψογη ρυμοτομία της και τις μονοκατοικίες που άρχιζαν απ’ τα νταμάρια και κατέβαιναν μέχρι την παραλία στις Τζιτζιφιές. Εκεί που σήμερα είναι η Θησέως ο Ιλισός κατηφόριζε προς τη θάλασσα χωρίζοντας την περιοχή στα δύο. Η δική μας περιοχή που "επιτρεπόταν" να πούμε τα κάλαντα άρχιζε από την πλατεία του ΙΚΑ κατέβαινε στη Νέα Σμύρνη μέχρι το γήπεδο και από την οδό Δαβάκη μέχρι την πλατεία κάτω και επιστροφή ανάμεσα από τους δρόμους της Καλλιθέας μέχρι τη Χαροκόπου και πέρασμα στον Άγιο Σώστη και ολοκλήρωση της διαδρομής στην πλατεία απ’ όπου ξεκινάγαμε. Εκεί ήταν και το σημείο συνάντησης με τις ομάδες από τις άλλες γειτονιές όπου άρχιζαν πολλές και περίεργες διαδικασίες στη διαχείριση των λίγων χρημάτων που ο καθένας είχε κερδίσει.

Στην οδό Σκουρτανιώτη στην νότια άκρη της Αθήνας

Ο Τέρμιγκας

Φίλος και συμπαίκτης στις μικρές ομάδες του Φοίβου και αργότερα στον Θρίαμβο, επώνυμος επιχειρηματίας σήμερα στις γειτονιές του Νέου Κόσμου, αδύνατος με μεγάλο μακρόστενο κεφάλι σε κάποιον θύμιζε κεφάλι μυρμηγκιού κολλημένο σε ένα αδύνατο σχετικά σώμα με γρήγορες και νευρώδεις κινήσεις θα μπορούσε να έχει το παρατσούκλι μέρμηγκας αλλά επειδή ήταν μεγάλος έπρεπε να έχει όνομα από μεγάλο μερμήγκι και το κατάλληλο ήταν ο τερμίτης. Έτσι λοιπόν συνδυάζοντας αυτά τα δύο προέκυψε το παρατσούκλι τέρμιγκας. Ο φίλος μας την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος αποδέχτηκε το όνομα ζητώντας την ευκαιρία να το διαγράψει, την οποία στα «ιστορικά» εκείνα χρόνια δεν την βρήκε. Έτσι έμεινε ευρύτερα γνωστός με αυτό το παρατσούκλι στη γειτονιά και στο γήπεδο, και η ευρηματικότητα της πλέμπας παροιμιώδης.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 1967

Ολη την εβδομάδα περιμέναμε το κυριακάτικο ματς στο γήπεδο Περιστερίου όπου θα αντιμετωπίζαμε την Δάφνη Αθηνών πρωτοπόρο στο πρωτάθλημα της κατηγορίας μας. Φλεβάρης μήνας τρίτη γυμνασίου η μέση της σχολικής χρονιάς για όσους πηγαίναμε στο γυμνάσιο μια αδιάφορη χρονιά για τους υπόλοιπους. Κρύο τσουχτερό που δεν μπορούσε να κόψει η Αθήνα της εποχής εκείνης που της έλλειπαν οι πολυκατοικίες. Ολη την εβδομάδα σχεδιάζαμε τον τρόπο που θα πηγαίναμε στο γήπεδο. Είχαμε δυό επιλογές το αυτοκίνητο του κυρ Νίκου του Καρανδρέα ή με τη συγκοινωνία.

Η Κυριακή ξημέρωσε με ένα βροχερό καιρό που δεν είχε διάθεση να αλλάξει όσο προχώραγε η ημέρα. Το μεσημέρι ο κυρ Νίκος έφυγε με το πούλμαν της ομάδας αφήνοντας μας τη μοναδική επιλογή. Μαζευτήκαμε λοιπόν πέντε όλοι κι όλοι αποφασισμένοι και αψηφώντας τη βροχή μπήκαμε στο λεωφορείο του Αη Γιώργη κατεβήκαμε στη Σίνα και πήραμε τον κατήφορο προς τη Ζήνωνος όπου έφευγαν τα λεωφορεία προς το Περιστέρι. Η βροχή ασταμάτητη και εμείς ούτε ομπρέλα. Κάποτε φτάσαμε στο γήπεδο μπήκαμε μέσα και ανάμεσα στους λιγοστούς φιλάθλους που έβλεπαν τον αγώνα προφυλαγμένοι από τη βροχή εμείς εκτεθειμένοι και μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο πανηγυρίσαμε μια εντυπωσιακή νίκη. Χαλάλι το μουσκίδι. Η επιστροφή δραματική στα καθίσματα το νερό από πάνω μας έτρεχε ρυάκι. Μόλις στραγγίσαμε και μέχρι να ξαναφτάσουμε στο λεωφορείο του Αη Γιώργη ξαναμαζέψαμε νερό και το στραγγίσαμε εκ νέου στο λεωφορείο. Σαν φτάσαμε στο τέρμα κανείς δεν κυκλοφορούσε στο δρόμο. Η ομάδα είχε κι όλας αλλάξει και κάμποσοι είχαν μπει στο σφαιριστήριο του κυρ Θόδωρου που ήταν ασφυκτικά γεμάτο από ανθρώπους και καπνούς. Γυρίσαμε σπίτι με ανάμικτα συναισθήματα. Μπαίνοντας στην πόρτα η μάνα έπαθε σοκ. Βγάλαμε και το τελευταίο ρούχο φορέσαμε ζεστά και μετά από μια δυό ώρες συνήλθαμε. Προσπαθήσαμε να τακτοποιήσουμε στο νου τα γεγονότα της ημέρας που πέρασε χωρίς επιτυχία. Ο ύπνος ήταν λυτρωτικός.

Η δευτέρα ξεκίναγε με πολύ καλή διάθεση και η πρώτη σκέψη ήταν να τρέξουμε στο περίπτερο να διαβάσουμε την Αθλητική και να νιώσουμε την υπερηφάνεια που έδινε η φοβερή εκτός έδρας νίκη και τα πολύ καλά σχόλια που έγραφε η εφημερίδα που παρακολουθούσε στενά την ομάδα μας.