Θυμήσου...

Θυμήσου ένα βράδυ στ’ αυτοκίνητο έξω απ’ το σπίτι σου τότε που ήμουν τόσο καλά που προγραμματίζαμε ένα όμορφο δέσιμο για μας σε κάποιο στέκι με τους δικούς μου και τους δικούς σου με την ευτυχία και τη χαρά δοσμένη σε όλους τους δικούς μας ανθρώπους. Ήταν μια τόσο όμορφη βραδιά που απορώ πως και δεν χοροπήδαγα απ’ τη χαρά μου τότε και χοροπηδάω τώρα που τη σκέφτομαι. Ας είναι.. Κείνες οι ώρες φύγαν και έμενε η σκέψη τώρα. Μια καινούργια έκφραση ζωής τώρα με φέρνει σε καινούργια επίπεδα προγραμματισμού και ανακαλύπτω κάνω βεβαιότητα ότι διακοπές πια χωρίς εσένα είναι αδιανόητες. Και το νησί χωρίς την δική σου παρουσία δίνει την αίσθηση έλλειψης έντονη μάλιστα. Κι αυτό γιατί δεν περνά ώρα χωρίς να σ’αναζητήσω δεν υπάρχει στιγμή μοναξιάς ή χαράς που να μη αναζητήσω τη δική σου συντροφιά. Πεισματικά η σκέψη σε τοποθετεί τώρα πολύ ψηλά και επισκιάζει κάθε άλλη ιστορία απ’ το παρελθόν σε φέρνει μοναδικά στην επικαιρότητα και σέχω σύμβολο και σκέψη παντοτινή και θεία για μένα. Πιστός σύντροφος θα πρέπει νάσαι για να μπορέσεις να αντέξεις το βάρος του ναι που τολμηρά θα σου ζητήσω να πης όταν θα σου χαρίσω το πιο πολύτιμο στοιχείο που έχω και που μ’ αυτό θα πορευτούμε σαν συνύπαρξη προς την τελειότητα αν θες ή την καταστροφή, αν όλα έρθουν ενάντια. Δυο γλάροι κάναν κύκλους γύρω απ’ το καΐκι του Τζώρτζη και βουτούσαν κάθε τόσο να πιάσουν ψάρια που πέταγαν απ’ τα δίχτυα καθώς ξεψάριζαν τα άχρηστα ψάρια, κι ύστερα με δυό δυνατά τινάγματα των φτερών σηκώνονταν και πέταγαν μακριά εκεί στο ξώπετρο που θαρρείς θα πρέπει νάχουν τις φωλιές τους. Κι είναι όμορφο να βλέπεις τέτοιες εικόνες. Πολύ όμορφο και ταυτόχρονα φυσικό και πολύ κοντά στο ανθρώπινο. Πλασμένη κι αυτή η εικόνα όπως και τόσες άλλες απ’ το δυνατό πέσιμο της ανθρώπινης υπόστασης ενάντια στον αγώνα που θα φέρει σίγουρα στο τέλος που πρόσμεναν στις προσευχές ή τις προσταγές τους. Περίεργο αυτό. Πως μπορούν να μονιάσουν και να προσαρμοστούν τούτες οι έννοιες και πως δεν συγκρούονται οι λογής λογής απόψεις γύρω απ’ τα ζωτικά θέματα της ύπαρξης κάθε νέου στοιχείου που προβάλλει σαν απαίτηση ή αξίωση κάθε μέρα και περισσότερο.

Γ.Λ.