Η "Αναπαράσταση"

Τέλος του 70, κι η συντροφιά της πλατείας αποφάσισε τη βραδινή της έξοδο όπως άλλωστε τα περισσότερα βράδια με σκοπό να παρακολουθήσουμε μια ταινία και στη συνέχεια αν έφτανε το χαρτζιλίκι να περάσουμε απ’ τον Ξενύχτη στη στροφή για πατσά, ή για βραδινό καφέ στου Παπασπύρου. Η απόφαση για σινεμά  στόχευε το βράδυ εκείνο προς την Καλλιθέα, κάποιο από τα σινεμά εκεί γύρω στην πλατεία Δαβάκη έπαιζε κάποια ταινία της εποχής. Φύγαμε περπατώντας και σαχλαμαρίζοντας, τι ήταν άλλωστε την εποχή εκείνη το περπάτημα. Φτάσαμε στην πλατεία και παρατηρούσαμε τις λεζάντες απ’ τις ταινίες που παιζόντουσαν. Σε κάποιο σινεμά στον παράλληλο δρόμο προς τη Θησέως, δεν θυμάμαι πως το έλεγαν, η λεζάντα έγραφε, «Αναπαράσταση». Αποφασίσαμε κατά πλειοψηφία να μπούμε οι περισσότεροι με βαριά καρδιά. Οι πρώτες σκηνές της ταινίας άρχισαν να ενισχύουν την γκρίνια εκείνων που δεν ήθελαν να μπούμε, όμως κάπου άρχισε να διακρίνεται μια λανθάνουσα ομορφιά και γρήγορα άρχισε η ανοχή να γίνεται ενδιαφέρον και το ενδιαφέρον καθήλωση και όλη η διάθεση για καλαμπούρι έφυγε μπροστά στο εξαιρετικό έργο που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μας. Αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και το έργο του. Η Αναπαράσταση ήταν μια  φωτεινή αχτίδα  στην πνευματική δημιουργία της εποχής εκείνης. Το απότομο σταμάτημα της ζωής και της δημιουργίας του μας στερεί πολλές ακόμη «αναπαραστάσεις»..