Σκηνές σε ένα νησί το καλοκαίρι του 72, με την παρέα του Αη Γιώργη..

Συνεχίζω την περιήγηση σε ένα απ' τα πιό όμορφα νησιά του Αιγαίου έτσι όπως την έζησε η παρέα της αγαπημένης μας πλατείας του ΙΚΑ  του Αη Γιώργη.

Ένα πρωινό λοιπόν ήρθε κι άλλος φίλος απ’ την Αθήνα. Ο Μήτσος πολύ καλός κυνηγός στη χειμωνιάτικη πρωτεύουσα με μικρές όμως εμπειρίες στο γνήσιο Ευρωπαϊκό καμάκι.

Στο βραδινό μας στέκι λοιπόν ερχόταν κάθε βράδυ ένα κορίτσι από την Αγγλία όμορφο, δροσερό, γεμάτο ενέργεια, μίλαγε με όλους φλερτάριζε με όλους έπινε ένα δύο ποτά πάντα κερασμένα και εξαφανιζόταν όπως ακριβώς εμφανιζόταν. Το κορίτσι αυτό αποτελούσε το πλέον δύσκολο καμάκι, και ήταν το διαρκές στοίχημα για το ποιος θα το καταφέρει. Οι μέρες και οι βδομάδες πέρναγαν χωρίς να αλλάζει το παραμικρό στη συμπεριφορά της. Ερχόταν φλερτάριζε, χόρευε έφευγε.

Το βράδυ εκείνο λοιπόν ο φίλος μου ο Μήτσος αφού προετοιμάστηκε για μια επίσημη πρώτη στη νυχτερινή ζωή του νησιού, φορώντας το αλφαδιασμένο παντελόνι, το ωραίο ριγέ κοντομάνικο πουκάμισο, και πασαλειμένος με μια κολόνια “aramis” κατέβηκε κάθισε άναψε τσιγάρο πήρε μια γουλιά οινόπνευμα, και άρχισε η διαδικασία προσαρμογής στα δρώμενα. Εκστασιασμένος απ’το περιβάλλον, γοητευμένος απ’ τον κόσμο και τη μουσική, αδυνατώντας να πιστέψει πως τρεις φίλοι του «Νεοκοσμίτικου» χειμώνα, η παρέα στου Παπασπύρου και στο μπαράκι στην πλατεία του ΙΚΑ, είχε φτιάξει αυτή τη μοναδική κατάσταση στο νησί.

Τη γνωστή ώρα έρχεται με το γνωστό αέρινο τρόπο η νεαρή ύπαρξη με ελαφίσιο τρόπο φορώντας ένα μακρύ τσαλακωμένο υφασμάτινο φόρεμα κι ένα λευκό πουκάμισο πιο όμορφη παρά ποτέ. Χαιρέτισε με το γνωστό τρόπο τις γνωστές παρέες πέταξε τα σανδάλια μπερδεύτηκε με το πλήθος στην πίστα χόρεψε με όλο τον κόσμο κι άρχισε την περατζάδα απ‘ τις παρέες. Έστεκε για λίγο στα τραπέζια δεχόταν τις αγκαλιές των γνωστών, τα πειράγματα των λιγότερο γνωστών, σηκωνόταν χόρευε ξανακάθονταν και πάει λέγοντας. Με την είσοδό της ο φίλος μου εντυπωσιάστηκε και σαν να τον είδα να του περνάει η φευγαλέα σκέψη ότι πρόκειται για άπιαστο όνειρο, εντύπωση που ενισχύθηκε όταν του είπα ότι κανείς δεν ακούστηκε να την έχει.

Κάποια στιγμή πέρασε κι από μένα κάθησε στα πόδια μου και μου έδινε πεταχτά φιλιά, μουρμουρίζοντας και υποδειυκνύοντας να παίξω τη "ζαριά". Ελα να σου γνωρίσω ένα δικό μου της είπα και την πήγα στο τραπέζι που καθόταν ο φίλος μου, έριξε το βλέμμα της απάνω του και ξαφνικά έμεινε άγαλμα. Έπαθε κάτι σαν αποπληξία. Εξαφανίστηκε κάθε χαριτωμένη κίνηση. Τον κοίταζε τον ξανακοίταζε, έκατσε δίπλα του άρχισε να του μιλάει Αγγλικά εκείνος ελάχιστα σκάμπαζε. Ήταν φανερό πως κεραυνοβολήθηκε. Σιγά σιγά οι παρέες άρχισαν να την αναζητούν κι όταν κατάλαβαν τι συμβαίνει πέρναγαν και κοίταζαν το Μητσάρα με περιέργεια και θαυμασμό, τον περιεργαζόντουσαν προσπαθώντας να δουν τι ξεχωριστό είχε που αυτοκαμακώθηκε η όμορφη βραδινή μας επισκέπτρια.

Ενημέρωσα εν ολίγοις το φίλο μου περί τίνος πρόκειται, και ενώ διέκρινα απ΄αυτόν μια επιφυλακτικότητα απέναντί της και μια προσπάθεια να απαλλαγεί, τον ρώτησα γιατί την απέφευγε. Μου απάντησε πως δεν μπορούσε να συνεννοηθεί και εν πάση περιπτώσει δεν ήταν του κλίματος. Όσο μιλούσαμε και εκείνη νόμιζε πως την διώχνει τόσο πιο πιεστική γινόταν. Τελικά του είπα και συμφώνησε πως για την τιμή κάθε καμακιού δεν πρέπει να πάει χαμένο το πιο περιζήτητο κορίτσι των καμακιών του νησιού πείσθηκε και με μισή καρδιά έκανε το καθήκον του κρατώντας ψηλά τη σημαία.

Όπως κάθε πράγμα έχει και τις δυό πλευρές, ο φίλος μου δεν μπόρεσε να κάνει διακοπές όπως τις ήθελε μιας και το καμάκι του, του έγινε τσάμικος ταμπάκος και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από κοντά του. Τι να κάνουμε φίλε αυτά έχει η γενναιοφροσύνη του "the big Greek kamaki"