ΛΕΡΟΥΑ 14

ΛΕΡΟΥΑ 14

Λίγα σκαλιά 7 ή 8 κατέβαιναν προς την πόρτα του μικρού ημιυπόγειου διαμερίσματος.

Το διαμέρισμα αυτό αποτελούσε ένα μικρό χωλάκι που το έκλεινε η πόρτα του μπάνιου, η πόρτα της κουζίνας, και οι πόρτες των δωματίων το ένα με την τζαμένια και το άλλο με την μασίφ.

Η πόρτα της κουζίνας δεν έκρυβε καμιά έκπληξη η χρησιμότητα της ήταν άλλωστε περιορισμένη καμιά φορά αποτελούσε αίθουσα αναμονής όπως θα γίνει παρακάτω εμφανές. Οι άλλες δύο ήταν εκείνες που αποτελούσαν την είσοδο στο χώρο της δράσης της μικρής ομάδας που είχε την κατοχή του διαμερίσματος, και της μεγαλύτερης έως πολύ μεγάλης που κατά καιρούς είχε την χρήση του.

Η νεολαία των 20άρηδων της εποχής της δεκαετίας του 70 στην τριγύρω από την  πλατεία περιοχή ιδιαίτερα στις αρχές της, ήταν μια ετερόκλητη ομάδα που την σχημάτιζαν άτομα με διαφορετική προέλευση με διαφορετικούς στόχους σε διαφορετικές διαδρομές έκφρασης, όλους όμως τους έφερνε σε επαφή ο χώρος συνάντησης στο μπαράκι του Τύρου στην πλατεία, τα ματς της ομάδας τις Κυριακές κι’ όταν λέμε ομάδα εννοούμε Θρίαμβο, τα σινεμά γύρω απ’ την πλατεία και τα στέκια τα βραδινά, Παπασπύρου, Διεθνές, Ξενύχτης στη Λεωφόρο Συγγρού και φυσικά στο Ακαπούλκο.

Οι παίχτες της ομάδας, οι εργαζόμενοι σε διάφορες δουλειές, οι επαγγελματίες της περιοχής, μερικοί μαθητές και κάμποσοι φοιτητές ήταν η ετερόκλητη αυτή ομάδα που έξω από το σταθερό πυρήνα της, άλλαζε κατά καιρούς σύνθεση κυρίως όταν οι ανάγκες το επέβαλαν.

Τριγύρω από όλους αυτούς, όλους εμάς καλύτερα, υπήρχαν και τα κορίτσια οι φίλες μας οι γνωστές μας που σιγά σιγά άρχιζαν να βγαίνουν απ’ το σπίτι και ώρες που παλιότερα δεν μπορούσαν και αναμιγνύονταν μαζί μας σχηματίζοντας το γνωστό εκείνο εκρηκτικό μίγμα που φτιάχνεται κάτω από τις συνθήκες αυτές και στην ηλικία αυτή.   Υπήρχε και το καινούργιο Λύκειο που άρχισε να δουλεύει στο χώρο που ήταν παλιά το γήπεδο του Φοίβου, προσφέροντας στους παροικούντες πολύ «υλικό» για γνωριμίες και όχι μόνο.