ΛΕΡΟΥΑ 14

Θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρέκληση πριν συνεχίσω το χρονικό.

Μεγαλώνοντας με την παρέα των αγοριών της εποχής εκείνης όταν έχεις μεγαλώσει με παρόμοιο τρόπο μέσα σε οικογένειες με την ίδια πανω κάτω δομή, με τα ίδια πάνω κάτω ήθη βγαίνεις στο δρόμο που για όλους είναι σχολείο  και αποφασίζεις που θα πας και με ποιόν. Οι επιλογές σχεδόν ίδιες. Οι διαφορές σχεδόν ανύπαρκτες, έτσι ο δρόμος το σπουδαίο αυτό σχολείο γίνεται δρόμος κοινός που τον μοιραζόμαστε όλοι με το ίδιο μερίδιο παίρνοντας ο καθένας μας ότι και όσο από το μερίδιο του επιθυμεί, κρατώντας όποιο κομμάτι θέλει για τον εαυτό του και μοιράζοντας στους υπόλοιπους ή μοιραζόμενος μ’ αυτούς ένα άλλο εξίσου μεγάλο ή μικρό κοινό μερίδιο.  Η παρέα του σινεμά, η παρέα του γηπέδου, η παρέα των πάρτυ, η παρέα των πολιτικών αγώνων, είχε άλλοτε άλλη σύνθεση, ο πυρήνας όμως ήταν πάντα ο ίδιος. Εβγαινε η σκέψη να πάμε σινεμά και οι σινεφίλ έκαναν την ομάδα τους και πήγαιναν. Ολοι όμως γύριζαν στον ίδιο χώρο όπως και τώρα. Κοινές πορείες κοινές αγάπες, κοινές αγωνίες, και από μια κοντινή απόσταση να βλέπεις τους συνταξιδιώτες να κάνουν το δικό τους οδοιπορικό και μέσα απ’ αυτό να βλέπεις το δικό σου.

(Pt 3)

Στην οδό Δελούδη...

Ο δρόμος αυτός ήταν η κοίτη του ρέματος που κατέβαινε από τη Δάφνη προς την Κράτητος

ΛΕΡΟΥΑ 14

Ποιοι ήταν όμως οι ιδιοκτήτες οι νόμιμοι διαχειριστές του μικρού αυτού καταφυγίου των χρόνων της χούντας και των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Ιδιοκτήτες,  λέξη αναντίστοιχη με τον κοινοβιακό τρόπο λειτουργίας του μικρού υπογείου χώρου. Ο χώρος που εκφράστηκαν όλων των μορφών οι παρεμβάσεις. Αισθητικές, θεατρικές, ποιητικές, φιλολογικές, μουσικές, πολιτικές, και φυσικά αισθηματικές, σεξουαλικές, φιλικές. Ο χώρος που τα πιο πολλά συναισθήματα που έρχονται στην ηλικία αυτή φιλοξενήθηκαν μέσα του.

Ο Γιώργος, και ο Δημήτρης, ο Μήτσος κι ο Γιώργος αν προτιμάτε.

Η σχέση με τα παιδιά αυτά ξεκίνησε αρχές του 71 όταν στη γωνία Τζεβά και Σουλιωτών το παλιό σπίτι του Γιάννη του Κουτσού του συμπαθέστατου αυτού γερόμαγγα, νοικιάσθηκε από τους φίλους μας που ήρθαν στην Αθήνα από τους τόπους καταγωγής τους  για τις Πανεπιστημιακές τους σπουδές. Ο Γιώργος σπούδαζε στην ΑΣΟΕΕ κι ο Μήτσος στην ΠΑΣΠΕ.

Η τυχαία γνωριμία τους με  τον Γιάννη τον Κόντο που έμενε στην πολυκατοικία απέναντι, και το ενδιαφέρον που έδειξε για ένα σπουδαίο βιβλίο που έπεσε στα χέρια του το περίφημο Τάδε Εφη Ζαρατούστρας ή όπως ο νεαρός τότε Γιάννης μας είπε «Τ’ αδέρφι ο Ζαρατούστρας»,  αποτέλεσε την αφορμή να έρθουμε σε επαφή με τα παιδιά και να ξεκινήσει η γνωριμία, η βαθειά φιλία που μέσα από τόσα χρόνια  παραμένει μέχρι σήμερα, και στις μηνιαίες συναντήσεις μας στα Λιόδεντρα ή στον Πιτσικάλη του Μήτσου του Μαντρά  έχουμε τόσα να θυμηθούμε, να πούμε, να κάνουμε απολογισμό της πορείας που τότε αποφασίζαμε και σήμερα πιά προσδιορισμένη βαλμένη σε πλαίσια περιμένει να δει πόσο κοντά ή μακριά είναι από κείνη που οραματιστήκαμε.

(pt2)

ΛΕΡΟΥΑ 14

ΛΕΡΟΥΑ 14

Λίγα σκαλιά 7 ή 8 κατέβαιναν προς την πόρτα του μικρού ημιυπόγειου διαμερίσματος.

Το διαμέρισμα αυτό αποτελούσε ένα μικρό χωλάκι που το έκλεινε η πόρτα του μπάνιου, η πόρτα της κουζίνας, και οι πόρτες των δωματίων το ένα με την τζαμένια και το άλλο με την μασίφ.

Η πόρτα της κουζίνας δεν έκρυβε καμιά έκπληξη η χρησιμότητα της ήταν άλλωστε περιορισμένη καμιά φορά αποτελούσε αίθουσα αναμονής όπως θα γίνει παρακάτω εμφανές. Οι άλλες δύο ήταν εκείνες που αποτελούσαν την είσοδο στο χώρο της δράσης της μικρής ομάδας που είχε την κατοχή του διαμερίσματος, και της μεγαλύτερης έως πολύ μεγάλης που κατά καιρούς είχε την χρήση του.

Η νεολαία των 20άρηδων της εποχής της δεκαετίας του 70 στην τριγύρω από την  πλατεία περιοχή ιδιαίτερα στις αρχές της, ήταν μια ετερόκλητη ομάδα που την σχημάτιζαν άτομα με διαφορετική προέλευση με διαφορετικούς στόχους σε διαφορετικές διαδρομές έκφρασης, όλους όμως τους έφερνε σε επαφή ο χώρος συνάντησης στο μπαράκι του Τύρου στην πλατεία, τα ματς της ομάδας τις Κυριακές κι’ όταν λέμε ομάδα εννοούμε Θρίαμβο, τα σινεμά γύρω απ’ την πλατεία και τα στέκια τα βραδινά, Παπασπύρου, Διεθνές, Ξενύχτης στη Λεωφόρο Συγγρού και φυσικά στο Ακαπούλκο.

Οι παίχτες της ομάδας, οι εργαζόμενοι σε διάφορες δουλειές, οι επαγγελματίες της περιοχής, μερικοί μαθητές και κάμποσοι φοιτητές ήταν η ετερόκλητη αυτή ομάδα που έξω από το σταθερό πυρήνα της, άλλαζε κατά καιρούς σύνθεση κυρίως όταν οι ανάγκες το επέβαλαν.

Τριγύρω από όλους αυτούς, όλους εμάς καλύτερα, υπήρχαν και τα κορίτσια οι φίλες μας οι γνωστές μας που σιγά σιγά άρχιζαν να βγαίνουν απ’ το σπίτι και ώρες που παλιότερα δεν μπορούσαν και αναμιγνύονταν μαζί μας σχηματίζοντας το γνωστό εκείνο εκρηκτικό μίγμα που φτιάχνεται κάτω από τις συνθήκες αυτές και στην ηλικία αυτή.   Υπήρχε και το καινούργιο Λύκειο που άρχισε να δουλεύει στο χώρο που ήταν παλιά το γήπεδο του Φοίβου, προσφέροντας στους παροικούντες πολύ «υλικό» για γνωριμίες και όχι μόνο.