Δελούδη, Σκουρτανιώτη, Ραφτοπούλου..

Χωματόδρομοι παντού, άσφαλτος  σε ελάχιστους δρόμους τριγύρω κυρίως εκεί που πέρναγαν τα λεωφορεία. Στο σπίτι μπροστά στη Δελούδη,  ένα μεγάλο πεύκο στη μέση του δρόμου έκοβε την ορμή του νερού που κατέβαινε από το βουναλάκι της Δάφνης, και όταν τέλειωνε η βροχή και σταμάταγε η κατεβασιά απέμενε ένα παχύ στρώμα άμμου που το περιμέναμε πως και πως για να χωριστούμε σε ομάδες και να αρχίσει το παιχνίδι. Οι βουτιές στην άμμο έφερναν σε απόγνωση τις μανάδες μας που μη έχοντας την πολυτέλεια του λουτρού πάσχιζαν να διώξουν τους κόκκους της άμμου που έμπαιναν σε κάθε μέρος απ’ τα ρούχα μας, τα παπούτσια τα μαλλιά ότι τελοσπάντων  μας περιέβαλε. Οι ατυχείς περίοικοι έβαζαν κάθε μέσο που είχαν για να μας απομακρύνουν μήπως βρουν λίγη ησυχία.

Σκουρτανιώτη και Ραφτοπούλου, το γήπεδο της Μήτσενας, ήταν ο κεντρικός τόπος συνάντησης όλων μας. Τον προσδιόριζε το οικόπεδο και το σπίτι του Γιαννάκη του Δρακόπουλου, από πάνω το σπίτι με τον φράχτη της κυρά Μαριγούλας, με το άνοιγμα που ήταν και η προέκταση του γηπέδου προς το σπίτι του Τζία  στην έξω μεριά το σπίτι της Σαρδέλενας και πιο κάτω του Σούλη του μουγγού τσαγκάρη. Από της κυρά Μήτσενας το σπίτι μέχρι το  γήπεδο παρεμβάλλονταν ένα περιτοιχισμένο χωράφι τη μάντρα του οποίου είχαμε μισογκρεμίσει για να πιάνουμε τη μπάλα. Οι εχθροί μας ήταν κατά σειρά κακίας η Σαρδέλενα με το γιό της ένα μελαχρινό ξερακιανό με μεγάλο μαύρο μουστάκι που η όψη του μας φαίνονταν φοβερή και ήταν ο μόνος που μας τρόμαζε πραγματικά και η μάνα του που όποτε είχαμε την ατυχία να πιάσει τη μπάλα μας στην αυλή της μας την έσκιζε με μαχαίρι. Ήταν τρομερή δοκιμασία. Οι μπάλες ήταν είδος σε ανεπάρκεια και η απώλεια έστω και μιας επέφερε κενό δυσαναπλήρωτο σε όλη τη γειτονιά. Μετά ήταν η Μήτσενα. Όποτε έπεφτε η μπάλα στο σπίτι της είχαμε μία στις δυό πιθανότητες να μας την επιστρέψει. Κυρίως όταν μεσολαβούσε ο γιός της ο Ηρακλής που ήταν πιο φιλικός από το γιό της Σαρδέλενας απέναντι μας. Υστερα ήταν ο Μπέσκος τον οποίο πραγματικά ενοχλούσαμε αλλά παρακρατούσε τη μπάλα τις ώρες κοινής ησυχίας και μας την επέστρεφε όταν βράδιαζε ενώ μας έμενε ελάχιστος χρόνος για παιχνίδι. Ο κυρ Μήτσος ο άντρας της κυρα Μαριγούλας ήταν φίλαθλος και μας παρακολουθούσε πολλές φορές που παίζαμε εκνευριζόταν μόνο όταν χάλαγαν τα λουλούδια στην αυλή του από τη μπάλα  που έπεφτε επάνω τους δεν ήταν όμως εχθρικός απέναντι στην ομάδα..