Συντροφιά με τούτη την αχτίδα του ήλιου που αβίαστα γέμισε
τη μικρή γωνιά, είδα με τόση αισιοδοξία σήμερα εκείνα που μέχρι χτες βράδυ
φαινόντουσαν τόσο δύσκολα κι αξεπέραστα.
Κι εδώ στο γνώριμο παιχνίδι των λέξεων
πάνω στο χαρτί αφυπνίζω τον εαυτό μου, ξεσκονίζω με χάρη την αδιαφορία που είχε
γίνει σύντροφος τόσο καιρό και ξεκινώ.
Ξεκίνημα καινούργιο και τούτο και ελπίδες πολλές μήπως στο
καινούργιο διάβα νοιώσω τη συγκίνηση βρω την καρδιά να χτυπά σε καινούργιους
χτύπους και τη στρίγγλα ζωή που πεισματικά με δέσμευσε τόσα χρόνια να αλλάξει
και να γεννηθεί πάλι. Να νοιώσει τη νεκρανάσταση στην πιο ποθητή διαφοροποίηση
και να κινήσει απ’ την αρχή για νέες πιο δημιουργικές πιο σωστές πιο γόνιμες
κατακτήσεις. Ας είναι λοιπόν.
Αρχή και τέλος ο αγώνας κι οι ελπίδες συντροφιά
με την αισιοδοξία κάτι θα φέρουν. Ετσι δείχνει ο ορίζοντας.
Πρωινό του Σεπτέμβρη λοιπόν, ήρεμο γλυκό, νοσταλγικό γεμάτο
από ονειροπόληση και αγάπη για όλα όσα φαίνονται γύρω μα ακόμα και γι αυτά που
δεν φαίνονται. Πόσες έγνοιες αλήθεια και σκέψεις φέρνει το βράδυ και πόσο
αλλιώτικα είναι το πρωί. Κρύβεται το μαύρο κι ο ήλιος που νομοτελειακά θα φανεί
στην ώρα του σκορπίζει ήρεμα και την τελευταία πίκρα και υπόσχεται χαρά και
γαλήνη. Για να δούμε λοιπόν τι θα καταφέρει.
(γ.λ.1)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου