Νοέμβρης του 73..

Οδός Μπακνανά και Μάχης Αναλάτου. Κινηματογράφος Νάσιοναλ, και δίπλα του στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα η καφετέρια «Ακαπούλκο». Νοέμβρης του 1973 και η καφετέρια έχει γίνει το στέκι μεγάλου αριθμού εικοσάρηδων της εποχής εκείνης σε όλα τα επίπεδά της, και ήταν τρία. Στο απάνω στο μπαρ, και στο κάτω στην ησυχία πάντοτε υπήρχε κάποιος που περίμενε. Στάθης νομίζω λεγόταν ο μπάρμαν, σερβιτόρος και γενικά το «παιδί» του μαγαζιού, που δεν ήταν καθόλου παιδί μιάς και ήταν πάνω από τριάντα. Πάντα βλοσυρός υπηρεσιακός όμως δύσκολα μπορούσε να αποφύγει τα πειράγματα και την καζούρα. Η κατάληψη της θέσης δεν προϋπόθετε και παραγγελία καφέ επειδή τα οικονομικά δεν ήταν για τέτοιες σπατάλες.

Το λεωφορείο ήταν το 29/54, που έκανε τη διαδρομή Άνω Νέα Σμύρνη – Γαλάτσι, Ήταν το λεωφορείο που μας έδινε πρόσβαση στην Πατησίων σε αντίθεση με το 112 του Αϊ Γιώργη που σταμάταγε στη Ρήγα Φεραίου ανάμεσα Πανεπιστήμιο και Βιβλιοθήκη. Καθόμασταν στο δρόμο μπροστά στο περίπτερο και γεμάτοι έξαρση κανονίζαμε την πορεία μας προς το κέντρο που χτυπούσε η καρδιά των γεγονότων, ήδη ο Θόδωρος και ο Νίκος ήταν στο Πολυτεχνείο από την πρώτη μέρα. Χτές που βγήκε ο Νίκος για λίγο, πέρασε από το μπαρ για καφέ και τη σχετική ζύμωση και κανονίσαμε οι υπόλοιποι το δρομολόγιο. Οι δρόμοι άδειοι, μια παγωμάρα υπήρχε παντού και τότε παρατηρήσαμε στο λεωφορείο που πέρναγε τα πρώτα συνθήματα που ήταν γραμμένα απάνω του. Στο επόμενο λεωφορείο ήταν κολλημένα και αυτοσχέδια συνθήματα με σελοτέιπ,  που έγραφαν τα πολλά γνωστά συνθήματα που ακούγονταν κι απ’ το ραδιόφωνο, και είχαν γεμίσει την Πατησίων. Ο οδηγός κάνοντας τον ανήξερο υπομειδιούσε και έδειχνε να απολαμβάνει το ρόλο του ταχυδρόμου των συνοικιών, του ταχυδρόμου που κουβαλούσε τα μηνύματα που έβγαιναν τριγύρω από το Πολυτεχνείο καθώς το λεωφορείο του περνούσε μετά δυσκολίας ανάμεσα στο πλήθος που είχε καταλάβει το δρόμο. Και τα συνθήματα σιγά σιγά έπαιρναν τη μορφή graffiti στα επόμενα λεωφορεία και έδιναν το σύνθημα, όλοι κάτω.