Ο Πρίμο Καρνέρα..

Ψηλός με ίσιο μακρύ μαλλί πασαλειμμένο με brylcream με φράντζα μπροστά στο μέτωπο που την τίναζε με τρόπο πολύ εξεζητημένο, κάνοντας ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση, επαγγελματίας στην κεντρική αγορά στην Αθήνα, στον τομέα κρέατα, δουλειά που μακρά απείχε από τη δική μας αργόσχολη φοιτητική ημέρα εμφανιζόταν το απογευματάκι στο μπαράκι ντυμένος με την καμπάνα του το στενό του πουκάμισο με ανοιχτά κάμποσα κουμπιά στο στήθος και έτοιμος να μιλήσει για ροκ μουσική για τον αγαπημένο του την εποχή εκείνη Joe Cocker.

Καθόταν λίγο στο μπαράκι έπινε στα γρήγορα ένα καφέ, κοίταζε να βρει παρέα για τις δικές του βραδινές επιδρομές πάντα σε χώρους ροκ, σε ντίσκο σε πάρτι, και πιο σπάνια σε συναυλίες. Οι συντροφιές του αδιάφορες όποιον εύρισκε διαθέσιμο για έξοδο τον χρησιμοποιούσε, ιδιαίτερη αγάπη είχε με το Μανωλάκη το «γιατρό» ένα μικρό σε ηλικία μεγάλο όμως στο «δέμας» τακτικό θαμώνα της πλατείας που ήταν πάντα εύκαιρος, καλόβολος και με καλή αίσθηση χιούμορ για την ηλικία του. Μετά λοιπόν τον καφέ φυγή στα γρήγορα με ένα χαιρετισμό γρήγορο σνομπ, «Joe Cocker φεύγω με χάνετε!!»..