Τα στέκια όπου το καμάκι έκανε τη δουλειά του ήταν όλα εκείνα που μάζευαν το θηλυκό κόσμο του καλοκαιριού. Οι παραλίες τα εστιατόρια τα ξενυχτάδικα ιδίως αυτά. Οι παραλίες δεν ευνοούσαν όλον τον κόσμο. Υπήρχαν οι ωραίοι που είχαν συγκριτικό πλεονέκτημα, και οι λιγότερο ωραίοι που θα ήθελαν να αποφύγουν τη σύγκριση. Η κλίμακα ομορφιάς είχε μόνο δύο κατηγορίες, τους ωραίους και τους λιγότερο ωραίους. Τελεία.
Στα ταβερνάκια της παραλίας είχε χώρο και για τους κουλτουριάρηδες. Κουλτούρα βέβαια της εποχής ήταν μια κιθάρα και λίγα ακομπανιαμέντα που συνόδευαν τραγούδια του Χατζηδάκι, ας πούμε «τ΄αστέρι του βοριά» και λίγο πιο ύστερα τα γνωστά ρεμπέτικα της εποχής Μπιθικώτση, Νταλάρα, τα πιο αυθεντικά, Βαμβακάρη, Τσιτσάνη. Γρήγορα τα ταβερνάκια γίνονταν μια παρέα και ακόμη και το πιο δειλό καμάκι με λίγο κρασί και μια φτιαγμένη ατμόσφαιρα τα κατάφερνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου