Προετοιμασία γιά το ράλλυ!!

Το ταξιδιωτικό γραφείο..

Ένα πρωί πίνοντας τον καφέ μου και απολαμβάνοντας το πρώτο πρωινό τσιγάρο, βλέπω μια όμορφη Γαλλίδα να έρχεται δειλά προς το μέρος μου και αφού με χαιρέτισε ευγενικά με ρώτησε το όνομά μου. Αφού βεβαιώθηκε πως ήμουν εγώ, μου έδωσε ένα χαρτάκι που γνώρισα αμέσως τα γράμματα του φίλου μου του Γιώργου, και έγραφε «αυτή που θα σου φέρει το σημείωμα αυτό κράτα τη μέχρι να έρθω».

Κατάσταση ροκ.

Η Αννί μια καταπληκτική κοπέλα ένα όμορφο κορίτσι ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος δέχτηκε καφέ, πήρε πρωινό μιας και ήταν νηστική από το ταξίδι, δέχτηκε τη φιλοξενία μου για τρείς ημέρες μέχρι που ήρθε ο φίλος μου. Την εποχή εκείνη βρισκόμουν με μια συμπαθητική Γερμανίδα απ’ το Ντίσελντορφ, και έτσι η Αννί βρήκε παρέα και γω λίγη περισσότερη ησυχία για να παίξω ταβλάκι με τα παιδιά. Η Γαλλογερμανική παρέα έλυσε προσωρινά κι άλλο ένα Ελληνικό πρόβλημα. Για να πω την αμαρτία μου με την προσέγγιση αυτή έβρισκα και λίγο χρόνο για μια εμβόλιμη συνεύρεση με μια ωραιότατη κοπέλα ντόπια. Ο φίλος μου κατέπλευσε ένα θαυμάσιο πρωινό του Ιούλη, χαιρετηθήκαμε, ήπιαμε καφέ εγώ κάπνισα, εκείνος όχι γιατί δεν κάπνιζε, με ρώτησε διάφορα θαυμάζοντας παράλληλα την κατάσταση, έχοντας ξεχάσει πλήρως το σύμβαμα στο τουριστικό γραφείο. Τώρα βέβαια θα έπρεπε και να του το θυμίσω και να τον συστήσω. Του έδειξα το δωμάτιό του και τον έστειλα να ξεκουραστεί. Όταν λοιπόν πήγε στο δωμάτιό του για να εγκατασταθεί, κατέβηκε έντρομος λέγοντας ότι μένει άλλος εκεί μέσα και μάλιστα γυναίκα. Με αρκετό χιούμορ του εξήγησα πως το κορίτσι αυτό το έστειλε κατευθείαν το ταξιδιωτικό γραφείο.

Το καμάκι λοιπόν του ταξιδιωτικού γραφείου στέρησε απ’ το φίλο μου την συνέχιση του σπορ μιας κι η Αννί είχε όλα όσα κάποιος θα ήθελε για τις λίγες μέρες των διακοπών. Η επιστροφή βέβαια στην Αθήνα ήταν απογοητευτική, μιας κι η μαγεία του νησιού χάθηκε δίνοντας τη θέση της στην μουντή καθημερινή σκοτεινή ατμόσφαιρα μιας πόλης που όλα φαίνονταν και ίσως ήταν δύσκολα.

Οι ωραίοι και οι λιγότερο ωραίοι!!

Τα στέκια όπου το καμάκι έκανε τη δουλειά του ήταν όλα εκείνα που μάζευαν το θηλυκό κόσμο του καλοκαιριού. Οι παραλίες τα εστιατόρια τα ξενυχτάδικα ιδίως αυτά. Οι παραλίες δεν ευνοούσαν όλον τον κόσμο. Υπήρχαν οι ωραίοι που είχαν συγκριτικό πλεονέκτημα, και οι λιγότερο ωραίοι που θα ήθελαν να αποφύγουν τη σύγκριση. Η κλίμακα ομορφιάς είχε μόνο δύο κατηγορίες, τους ωραίους και τους λιγότερο ωραίους. Τελεία.

Στα ταβερνάκια της παραλίας είχε χώρο και για τους κουλτουριάρηδες. Κουλτούρα βέβαια της εποχής ήταν μια κιθάρα και λίγα ακομπανιαμέντα που συνόδευαν τραγούδια του Χατζηδάκι, ας πούμε «τ΄αστέρι του βοριά» και λίγο πιο ύστερα τα γνωστά ρεμπέτικα της εποχής Μπιθικώτση, Νταλάρα, τα πιο αυθεντικά, Βαμβακάρη, Τσιτσάνη. Γρήγορα τα ταβερνάκια γίνονταν μια παρέα και ακόμη και το πιο δειλό καμάκι με λίγο κρασί και μια φτιαγμένη ατμόσφαιρα τα κατάφερνε.