Τα Καμάκια..

Ξεκινώντας απ’ το τέλος της αφήγησης, στη φάση αυτή της ζωής μας η διαδρομή μάλλον δεν περίμενε και πολλά από μας που μπαίναμε κατάκοποι και καταϊδρωμένοι στον καινούργιο αυτό στίβο. Ίσως καμιά από τις συνομήλικές μας δεν μας περίμενε, γιατί όλες μεγάλωσαν πολύ πιο πριν από εμάς και τώρα που αισθανόμασταν έτοιμοι να ξεχυθούμε στο καινούργιο αυτό πεδίο μας είχαν αφήσει πολύ πίσω. Μήπως έπρεπε με τη σειρά μας να κοιτάξουμε κι εμείς προς τα πίσω; Ο χρόνος θα έδειχνε…

Μάλλον μακριά εισαγωγή έκανα προκειμένου να μπω στο θέμα που είναι τα περίφημα καμάκια της δεκαετίας του 70, τότε που μπήκαμε και μεις στον δρόμο αυτό, έτσι όπως τον πρωτοείδα και μας άφησε πραγματικά αξέχαστες αναμνήσεις…

Καλοκαίρι λοιπόν του 72, οι εξετάσεις του Ιουνίου μόλις είχαν τελειώσει. Είχα περάσει δυό μαθήματα, μεταξύ των οποίων το δυσκολότερο, και με την ικανοποίηση της επιτυχίας και μια δόση αλαζονείας στη σκέψη λογάριαζα να περάσω άλλο ένα μάθημα τον Οκτώβρη κι έτσι κέρδιζα το έτος και όλα πρίμα..

Το επόμενο βήμα ήταν το καράβι, επιβατικό /οχηματαγωγό, «Ελλη» λέγονταν, και πλέουμε στο άγνωστο με ανάκατα αισθήματα και πιο ανάκατες ακόμα σκέψεις.

Το κατάστρωμα γεμάτο, το ταξίδι ατέλειωτο, τα λιμάνια όσα και τα νησιά και στο τέλος το πρωινό προκλητικά όμορφο σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη.

Βράδυ λοιπόν σε ένα περιβάλλον που δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει..