ΛΕΡΟΥΑ 14

Ο Δημήτρης πιο γνωστός σαν Μήτσος. Περίεργο που συμβιβάστηκε με το όνομα αυτό, του ταίριαξε όμως όπως ταιριάζουν μερικά πράγματα από μόνα τους και συμμετέχουν στη διαμόρφωση της ταυτότητας του καθενός μας. Ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να προσδιορίσει ένα ιδίωμα να το ονοματίσει να το χαρακτηρίσει να του δώσει την ιδιοπροσωπία του, να συμμετάσχει σαν συστατικό στην μορφή. Αρρενωπός με καλές εκπομπές προς τα έξω, καλλιεργημένος, με ανησυχίες με προβληματισμούς, μπον βιβερ, εραστής του ωραίου φύλλου, ακαταπόνητος και ακαταμάχητος κυνηγός είχε αναγάγει το σπορ σε πεδία πρωταθλητισμού.  Η σχολή του ήταν χρήσιμη για τις γοητευτικές επαφές με τις συμφοιτήτριες, και καμμιά φορά την παρακολούθηση πολύ ενδιαφερουσών διαλέξεων από καλούς ρήτορες. Τις σπάνιες φορές που δεν είχα υποχρέωση στη σχολή τον ακολουθούσα στα αμφιθέατρα. Βέβαια η κατάληξη ήταν ο” Παπασπύρος” στη λεωφόρο Συγγρού για καφέ και κουβέντα ή σινεμαδάκι συνοικιακό, με σουβλάκι μετά το τέλος στο Γιώργο στα λεωφορεία, ή στον ”αυτιά” στη Μπακνανά, σε κείνον που φάγαμε και ένα δίφραγκο μέσα στο μπιφτέκι.

Θυμάσαι ρε Μήτσο πως έπαιρνε παραγγελία, «έλα λεβεντιά μ’».

Το βράδυ εκείνο παραγγείλαμε τα σουβλάκια μας και καθώς τρώγαμε το μπιφτέκι κάποιος δάγκωσε ένα δίφραγκο σαν φλουρί σε αγιοβασιλιάτικη πίττα και το βράδυ εκείνο έφαγε σουβλάκι με έκπτωση.
(pt 4)