Η αρχή...

Αφήνοντας πίσω την εφηβική ζωή στην πρώτη νεανική εποχή τότε που ξεκίναγε η ερωτική περιπέτεια να αποτελεί κεντρικό συστατικό της πορείας αυτής τότε είχαμε την ευκαιρία ή την τύχη θα μπορούσε κανείς να πει, να ξεκινάμε την περιπέτεια αυτή μαζί, με όλα τα παιδιά της μεγάλης αυτής γειτονιάς και όλοι γίναμε συμμέτοχοι ο ένας στους δρόμους των υπολοίπων αντλώντας πολλά και χρήσιμα, κατανοώντας τους διάφορους αλλά παρόμοιους δρόμους, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μέχρι σήμερα σχέση μας.

Τα στοιχεία μιάς πετυχημένης ερωτικής διαδρομής τα χρόνια εκείνα ήταν συγκεκριμένα.

Ας ξεκινήσουμε απ’ την ομορφιά

Και ποιος δεν ήταν όμορφος, έστω με τον τρόπο του.

Ολοι είχαν το κατιτί τους απ΄το σπουδαίο αυτό δώρο αλλά και να μην το είχαν εφόσον είχαν περάσει την πολύ σκληρή την αμείλικτη παιδική ηλικία όπου η απίστευτη σκληρότητα των υπόλοιπων συμμαθητών μας ανάγκαζαν να κατανοήσουμε πλήρως τις ατέλειές μας και να συνυπάρξουμε μ΄αυτές ή να περάσουμε στο περιθώριο επειδή κάποια ατέλεια ή ο τρόπος αντίδρασης προς αυτή ήταν έξω από τα αποδεκτά των υπολοίπων. Πίστευα και πιστεύω πως όσο σκληρή και να ήταν η συμπεριφορά όλων μας πάντα είχε χώρο για όλους τους υπόλοιπους, ότι κι αν συνέβαινε , η σκληρότητα αυτή άλλαζε καθώς τα χρόνια πέρναγαν κι ο καθένας μας προσπαθούσε να εντάξει τον εαυτό του σε κάποια πορεία.   

ΛΕΡΟΥΑ 14

Ο Δημήτρης πιο γνωστός σαν Μήτσος. Περίεργο που συμβιβάστηκε με το όνομα αυτό, του ταίριαξε όμως όπως ταιριάζουν μερικά πράγματα από μόνα τους και συμμετέχουν στη διαμόρφωση της ταυτότητας του καθενός μας. Ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να προσδιορίσει ένα ιδίωμα να το ονοματίσει να το χαρακτηρίσει να του δώσει την ιδιοπροσωπία του, να συμμετάσχει σαν συστατικό στην μορφή. Αρρενωπός με καλές εκπομπές προς τα έξω, καλλιεργημένος, με ανησυχίες με προβληματισμούς, μπον βιβερ, εραστής του ωραίου φύλλου, ακαταπόνητος και ακαταμάχητος κυνηγός είχε αναγάγει το σπορ σε πεδία πρωταθλητισμού.  Η σχολή του ήταν χρήσιμη για τις γοητευτικές επαφές με τις συμφοιτήτριες, και καμμιά φορά την παρακολούθηση πολύ ενδιαφερουσών διαλέξεων από καλούς ρήτορες. Τις σπάνιες φορές που δεν είχα υποχρέωση στη σχολή τον ακολουθούσα στα αμφιθέατρα. Βέβαια η κατάληξη ήταν ο” Παπασπύρος” στη λεωφόρο Συγγρού για καφέ και κουβέντα ή σινεμαδάκι συνοικιακό, με σουβλάκι μετά το τέλος στο Γιώργο στα λεωφορεία, ή στον ”αυτιά” στη Μπακνανά, σε κείνον που φάγαμε και ένα δίφραγκο μέσα στο μπιφτέκι.

Θυμάσαι ρε Μήτσο πως έπαιρνε παραγγελία, «έλα λεβεντιά μ’».

Το βράδυ εκείνο παραγγείλαμε τα σουβλάκια μας και καθώς τρώγαμε το μπιφτέκι κάποιος δάγκωσε ένα δίφραγκο σαν φλουρί σε αγιοβασιλιάτικη πίττα και το βράδυ εκείνο έφαγε σουβλάκι με έκπτωση.
(pt 4)