ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ BLOG

Οποιος από τους επισκέπτες της σελίδας θέλει να επικοινωνήσει με το blog μπορεί να στείλει επιστολή στην παρακάτω διεύθυνση:

plateiaika@gmail.com

ΤΟ ΜΠΑΡΑΚΙ ΜΑΣ

Ας γνωρίσουμε λοιπόν το στέκι που ήταν για όλους το σημείο συνάντησης από το μεσημέρι μέχρι τα μέσα της νύχτας κάθε μέρα για πολλά χρόνια.

Στη θέση του σήμερα είναι το Everest. Το τέλος της δεκαετίας του 60 όταν η πολυάριθμη ομάδα της γειτονιάς εμπλουτίστηκε από τους νεαρούς φοιτητές της Παντείου, που ψάχνοντας για σπίτι κοντά στη σχολή τους, ήρθαν στη γειτονιά μας που είναι πολύ κοντά στη σχολή αυτή φέρνοντας μαζί τους εμπειρίες καινούργιες, τρόπο ζωής διαφορετικό, κοινές όμως επιδιώξεις και επιθυμίες που γρήγορα θα εύρισκαν ισορροπίες και διέξοδο στην πλούσια σε αισθήματα ζωντανή νεανική συντροφιά του Αη Γιώργη.

Τα απογεύματα που όλοι είχαμε με τον ένα ή άλλο τρόπο τελειώσει ότι έπρεπε να τελειώσουμε πριν αρχίσουμε να προγραμματίζουμε για το βράδυ ότι ο καθένας μας σκαρφίζονταν,  ξεκίναγε ο καθένας  το δρόμο από τη δική του αφετηρία που οδηγούσε στο μέρος της καθημερινής μας συνάντησης.

Το μπαράκι του Μένιου, ένα γραφικό κλασσικό καφενεδάκι με αρκετά τραπεζάκια έξω και κάμποσα ακόμη μέσα το δούλευε η οικογένεια του Τύρου, η μητέρα του ο πατέρας του και ο μικρότερος αδερφός. Θαμώνες όλοι εμείς…

Στη συνέχεια το καφενεδάκι αυτό άλλαξε ιδιοκτήτη πέρασε στον Χρήστο και στον κυρ Κώστα που συνέχισαν να κρατούν τη συντροφιά στα τραπεζάκια του, για πολλά ακόμη χρόνια μέχρι που για πολλούς από εμάς ο στρατός έφερε μια μεγάλη περίοδο απουσίας…

Μιά αναδρομή στο 50 - 60

Η χωματένια αυτή αλάνα κάθε Σάββατο φιλοξενούσε τη λαϊκή που σήμερα φιλοξενείται στη Σαρκουδίνου. Το χειμώνα με τις βροχές γινόταν αδιάβατη με το νερό να κατηφορίζει στη σημερινή Λαγουμιτζή και να καταλήγει στον Ιλισό που δεχόταν τα νερά όλης της γύρω περιοχής. Η γειτονιά που άρχιζε από την πλατεία και κατέβαινε στη Συγγρού εκεί που είναι τώρα το Intercontinental τη δεκαετία του 50 ήταν ένας προσφυγικός οικισμός από παράγκες μια παραγκούπολη που λεγόταν τα Αρμένικα. Η περιοχή όλη λεγόταν Δουργούτι.

Στ’ Αρμένικα χτίστηκαν οι πιο μοντέρνες προσφυγικές πολυκατοικίες δίπλα στις παλιότερες που βρίσκονται δεξιά του ξενοδοχείου και αποτέλεσαν ένα σημαντικό μοντέρνο συνοικισμό. Στην μεριά πίσω και κάτω από την Μπακνανά προς τη Νέα Σμύρνη και τη Λεωφόρο Συγγρού ήταν οι περίφημες φυλακές της Καλλιθέας που κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους χτίσθηκαν οι προσφυγικές πολυκατοικίες του Αγίου Σώστη. Τα εγκαίνια στον οικισμό εκείνο έκανε στις αρχές τις δεκαετίας του 60 η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη με τον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή, και εμείς μικροί μαθητές στα ελάχιστα δημοτικά σχολεία της ευρύτερης περιοχής με σημαιάκια και ντυμένοι τα καλά μας αποτελούσαμε την ομάδα υποδοχής των επισήμων.

Άλλες δυό φορές θυμάμαι μας κατέβασαν να υποδεχτούμε επίσημους στη λεωφόρο Συγγρού. Τη μια ήταν όταν ήρθε ο πρόεδρος της Αμερικής Αϊζενχάουερ, και όταν ήρθε ο πρόεδρος της Γαλλίας Ντε Γκώλ. Και οι δυό διέσχισαν την Συγγρού ανεβαίνοντας με μεγάλη ταχύτητα και μάθαμε πως αυτό έγινε για λόγους προστασίας ιδιαίτερα του δεύτερου από το φόβο «τρομοκρατικής» επίθεσης την εποχή που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο αποικιακός πόλεμος της Αλγερίας. Στο τέλος της δεκαετίας του πενήντα και τις αρχές τις δεκαετίας του εξήντα πηγαίναμε στο δημοτικό και αποτελούσαμε το έτοιμο κοινό υποδοχής και εορτασμών. Θα μιλήσουμε κάποια στιγμή για τα σχολεία της περιοχής μας.

Ποιά ήταν η πλατεία μας...

Στη νότια πλευρά της πλατείας ήταν το περίφημο φαρμακείο του Ζαχαρία εκεί που δούλευε ο φίλος μας ο Τζίμης. Το φαρμακείο ήταν στην αρχή της Σουλιωτών που στο τέρμα της ήταν το σπίτι του φίλου μας που προαναφέραμε. Λίγο πιο πάνω το σουβλατζίδικο του Γιώργου που ο βοηθός του ο Βαγγέλης ήταν στην παρέα στο γήπεδο κάθε Κυριακή. Το σουβλατζίδικο του Γιώργου ήταν το σημείο κλειδί για τα βράδια πριν και μετά το σινεμά. Λίγο πιο παλιά στη Ρουμπέση ήταν το μαγαζί του Γρηγόρη που έφτιαχνε ένα απίστευτο ντονέρ κεμπάπ. Ο Γρηγόρης στα χρόνια που μιλάμε έφτιαξε το καφενείο του απέναντι από το Γιώργο και πιο κάτω από το γωνιακό φαρμακείο. Το καφενείο αυτό κάποια εποχή έγινε το στέκι μας.

Στην βορεινή πλευρά της πλατείας ήταν το μαγαζάκι του Τύρου. Εκεί λοιπόν ήταν το κεντρικό μας  στέκι  και εκεί παραμείναμε για τα φοιτητικά μας -όσοι ήταν φοιτητές- χρόνια και τα νεανικά χρόνια της ζωής μας λίγο πριν και λίγο μετά από το στρατό. Ο Τύρος ήταν συμμαθητής μας κι αυτός ήταν ο κεντρικός λόγος που κάναμε το καφενεδάκι της πλατείας το κέντρο της νεανικής μας ζωής.

Η παρέα στο μπαράκι φτιαχνόταν από μια ετερόκλητη ομάδα που ήταν η πελατεία του, και σηματοδοτούσε  την απαρχή μιας κοινής ζωής με τους περισσότερους. Από την  παρέα αυτή ακόμα και σήμερα όσοι απομείναμε συναντιόμαστε σε δυό τρία ταβερνάκια στην παλιά μας γειτονιά και θυμόμαστε την εποχή που αρχίζαμε να γνωρίζουμε τον πραγματικό κόσμο που σιγά σιγά θα μας απορροφούσε.

 Το στέκι μας, η βάση μας, η αφετηρία απ’ όπου ξεκίναγαν όλα για μια τουλάχιστον δεκαετία, υπήρξε ο πυρήνας που μορφοποίησε τη δική μας νεανική ομάδα. Η περιγραφή του θα είναι ένα άλλο πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία μας…. 

Μια παντοτινή αγάπη της εποχής μας

Ήταν η εποχή που μεγαλώναμε και τα τραγούδια που μας έφερε ο Γιάννης Σπανός με τη φωνή της Καίτης Χωματά έφεραν μια γλυκιά ισορροπία στον απαιτητικό στίχο και στην οργή του Διονύση Σαββόπουλου. Εκείνη συντρόφευε τις όμορφες ώρες....

Θα σε θυμόμαστε... 

Ποιά ήταν η πλατεία μας...

Το κέντρο της γειτονιάς αυτής η χωμάτινη πλατεία στη δυτική πλευρά της οποίας δέσποζε το πιο σύγχρονο κτίριο της εποχής εκείνης, το κτίριο του ΙΚΑ, έδινε το όνομα στην πλατεία, και ήταν το κτίριο που με φόβο μπαίναμε μέσα όταν πιτσιρικάδες μας τράβαγαν οι μανάδες μας για να κάνουμε τα εμβόλια ή να μας δεί ο Γιατρός. Προνομιούχοι φαινόμαστε όταν μετά από τόσα χρόνια διαπιστώνουμε πόσο εύκολη πρόσβαση είχαμε στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η οποία δυστυχώς αντί να επεκταθεί, και να περιλάβει όλες τις γειτονιές έμεινε να τραβά την ανηφόρα ανάλογα με τα κέφια της κάθε πολιτικής ηγεσίας.

Στην βόρεια πλευρά του κτιρίου ήταν η μάντρα με τα υλικά οικοδομών που την ιδιοκτησία τους είχε μια πολύ γνωστή οικογένεια, τα παιδιά της οποίας ήταν φίλοι με όλους τους άλλους και συμπαίκτες και συμμέτοχοι σε όλα τα δρώμενα στη γειτονιά μας. Ένα από τα παιδιά αυτά έχει σήμερα ένα εξαιρετικό στέκι στην πάροδο της Βιέννα, την Άτλαντος, που είναι ένα από τα καλά στέκια της παρέας των χρόνων εκείνων. Για το στέκι αυτό θα κάνουμε ένα ξεχωριστό αφιέρωμα. Το προσωνύμιο που έμεινε στα παιδιά αυτά ήταν «μαντράδες». Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι η χρήση των προσωνυμίων που είχαν πολλοί από εμάς και με τα οποία είμαστε ευρύτερα γνωστοί χρησιμοποιούνται με πολύ μεγάλο σεβασμό στους φίλους της εποχής και σε καμιά περίπτωση δεν κρύβουν απαξία.

Η πίσω μεριά από την πλατεία η οδός Σαρκουδίνου αποτελούσε το όριο που στην ευθεία μέχρι το πρατήριο του Αμερικάνικου στρατού (το πι εξ) στη λεωφόρο Συγγρού ήταν μια πολύ όμορφη γειτονιά με πολλές και όμορφες μονοκατοικίες που την ομόρφαινε ακόμη πιο πολύ το «εκατοστό» με την κατακόκκινη κεραμοσκεπή και τη στιβαρή λιθοδομή που έδενε πολύ όμορφα με τα παρακείμενα σπίτια, μέχρι που οι μονοκατοικίες έδωσαν τη θέση τους στη σύγχρονη αισθητική συμφορά με τις ακαλαίσθητες πολυκατοικίες παντού και το κακόμοιρο το «εκατοστό» παρότι έμεινε το ίδιο όμορφο μοιάζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα.

Οι επισκέπτες της παρέας μας...

Καλωσορίζουμε τους επισκέπτες της σελίδας μας, καθίστε μαζί μας να προσφέρουμε γαλακτομπούρεκο και βαρύ γλυκό στο Μπαράκι της πλατείας...

ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΙΚΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Το 1970 στην χωμάτινη πλατεία του ΙΚΑ στον Νέο Κόσμο στις νότιες παρυφές του Δήμου της Αθήνας, μιά πολυάριθμη ομάδα νεαρών έκανε τα πρώτα της βήματα στη ζωή αφήνοντας πίσω μιά εφηβεία φτωχή αλλά γεμάτη όνειρα. Τη πορεία της πολυάριθμης αυτής ομάδας θα παρακολουθήσουμε στο ιστολόγιο που δημιουργήσαμε και θα το εμπλουτίσουμε  με τις αναμνήσεις της εποχής εκείνης όπως φαίνονται μέσα από τις φωτογραφίες μας και κείνα που θυμόμαστε όταν συναντιόμαστε τις Πέμπτες στο γνωστό ταβερνάκι.

Καλως ήλθατε λοιπόν