Ανάμεσα στην συντροφιά στο μπαράκι της πλατείας ήταν κι ένας ξεχωριστός θαμώνας ο οποίος είχε γίνει αποδεκτός από όλους μας, και αποτελούσε κομμάτι της απογευματινής συντροφιάς. Ο ξεχωριστός αυτός θαμώνας είχε γεννηθεί με σύνδρομο Down, την Μογγολοειδή λεγόμενη ιδιωτεία. Γεννημένος στη γειτονιά ζούσε στο πατρικό του σπίτι κάπου προς την Αλίντα με τη μητέρα του. Μεγαλωμένος στις χωματένιες αλάνες γύρω απ’ το γήπεδο του Φοίβου, έχοντας προσχωρήσει με το ξεχωριστό του ιδίωμα στις παρέες των πιτσιρικάδων είχε αποκτήσει μια συμπεριφορά ανάλογη των υπολοίπων μόνο που η συμπεριφορά αυτή είχε τα χαρακτηριστικά τα δικά της. Η ηλικία του την εποχή εκείνη γύρω στα τριανταπέντε η συμμετοχή του όμως στα δρώμενα καθημερινή και πλήρης. Έπαιζε μπάλα αν και για λίγο γιατί κουραζόταν, ιδιαίτερα στην πλατεία πριν την σκεπάσουν με άσφαλτο, ερχόταν σινεμά μαζί με όλους μας και το εισιτήριό του ρεφενέ, όχι σε όλους τους κινηματογράφους, γιατί σε πολλούς της γειτονιάς , Αλίντα, Όαση, Ευρώπη, μέχρι και στο Πανελλήνιο και στον Πρωτέα στο Κουκάκι, εκείνοι που έλεγχαν τα εισιτήρια τον ήξεραν και τον άφηναν να μπαίνει έτσι. Τις Κυριακές στο γήπεδο απ’ το πρωί με διάλλειμα το μεσημέρι να πάει σπίτι για φαί, στον Πανιώνιο τα μεσημέρια τα Κυριακάτικα όταν δεν είχε ενδιαφέρον στο Φοίβο, το εισιτήριο ρεφενέ, αν και τις περισσότερες φορές τον άφηναν έτσι χωρίς εισιτήριο να περνάει, μια και τον είχαν μάθει ή του κόβαμε τα περίφημα «φοράκια» εκείνα τα εισιτήρια που πλήρωνες μόνο το φόρο. Η συμμετοχή του ήταν πάντα ισότιμη. Προσπαθούσε με τις περιορισμένες πνευματικές του δυνατότητες να ανακαλύψει που είναι το αστείο στην ταινία και να γελάσει και παρακολουθούσε τους γύρω του πότε γελάνε για να γελάσει κι ο ίδιος, καμιά φορά γελούσε μόνος του σε στιγμές άσχετες προκαλώντας το γέλιο της παρέας. Βγαίνοντας απ’ το σινεμά προσπαθούσε να μετέχει των συζητήσεων για την ταινία δημιουργώντας απίστευτες καταστάσεις. Στο γήπεδο με τους υπόλοιπους έβριζε κανονικά, πανηγύριζε, μόνο με διαφορά φάσης επειδή η βραδυγλωσσία του τον έκανε να συνεχίζει της εκδηλώσεις του αφού οι υπόλοιποι είχαν κάτσει στην εξέδρα κι αυτός μόνος του όρθιος συνέχιζε να βρίζει τον διαιτητή, όταν καθόταν κοίταζε τριγύρω να δει αν τον επιδοκιμάζουμε!!
Ντυμένος με το σκούρο σακάκι του με το τσιγάρο (τράκα) στραβά στο στόμα και τα χέρια στις τσέπες κατέβαινε με το κεφάλι σκυφτό και αν τον χαιρέταγες σε προσπερνούσε λέγοντας ένα «γκγκγκγιιιιά», έχοντας υιοθετήσει μια πολύ σνομπ συμπεριφορά μέχρι όμως να καθίσει. Αφού καθότανε όλοι συνεννοημένοι έλεγαν μεταξύ τους « ρε σεις σήμερα είναι πολύ βαρύς μη του μιλάτε και βρούμε το μπελά μας!!» και δεν του μίλαγαν. Στην αρχή του άρεσε έκανε το κομμάτι του μετά όμως που ήθελε τσιγάρο και καφέ, έσπαγε λίγο τη μαγκιά πλησίαζε στην παρέα και άρχιζε η πλάκα.
Κατά καιρούς έκανε το σερβιτόρο στο μπαράκι όπου αναλάμβανε να κουβαλάει τα πιατάκια με τα γαλακτομπούρεκα. Εκείνο δε που τον ερέθιζε και τον προκαλούσε ήταν το σκύψιμο μπροστά του. Αν έσκυβε κάποιος μπροστά του και αρκετοί το έκαναν για πλάκα τους έπιανε με άκρως σεξουαλική πρόθεση. Βέβαια μόλις σηκωνόντουσαν και τον μάλωναν με ύφος ένοχο έλεγε «ντντντάξξξει ρε ρε ρε»!
Όλοι τον αγαπούσαμε και κάναμε μαζί του πλάκες σαν να ήταν ένας από μας. Άλλωστε τα χρόνια εκείνα ήταν ένας από μας. Πολλές απ’ τις εκφράσεις του έμειναν ανάμεσά μας ακόμα και τώρα που συναντιόμαστε στις τακτικές συναντήσεις της πέμπτης στο γνωστό ταβερνάκι. Η μνήμη του άκακου αυτού ανθρώπου που πάσχιζε με τα όποια φυσικά μειονεκτήματά του να είναι κομμάτι της συντροφιάς, θα συνοδεύει πάντα τα βήματα μας, όσες φορές θα μας φέρνουν εκεί που περάσαμε μερικά απ’ τα καλύτερά μας χρόνια.
