Προσπαθώντας την ηρεμία σε τούτο το απόμακρο νησί των Κυκλάδων, προσπαθώ να στεριώσω τούτες τις λέξεις σ’ένα νόημα ολοκληρωμένο, για να φέρνουν στη θύμηση την αλήθεια μιας ζωής, που διαμορφώθηκε όπως αυτή ήθελε στα 25 χρόνια μου.
Ας είναι..
Προσπαθώ λοιπόν να δαμάσω τούτες τις ώρες και να νιώσω πιο έντονη την αίσθηση κάθε αγαπημένης έννοιας να με πλαισιώνει γοητευτικά, σε τούτη τη γαλήνια ακτή που το περιεχόμενο της θέας της είναι τόσο όμορφο.
Δυό τρία καΐκια ξεψαρίζουν και καθαρίζουν τα δίχτυα τους, υπομονετικοί οι ψαράδες, κάτω από καυτό ήλιο δοσμένοι ολόψυχα στο έργο τους στην κάψα της μέρας.
Κοιτάζω λεύτερα κι αβίαστα τούτη την έκφραση της δικής τους ζωής της ιδιόμορφης δημιουργίας και τολμώ νοερά να μπω στον κόσμο τους και να ζήσω ανέλπιστα την κάθε συγκίνηση. Το ήρεμο παραγάδι, το κουραστικό δίχτυ την παιχνιδιάρα συρτή και όλα τ' άλλα. Δοσμένα σήμερα στο υπαρκτό μέτρο της ανάγκης που πλαισιώνει γοητευτικά κάθε πτυχή μιας ζωής που παραλίγο τρεις μήνες πριν να χαθεί. Ένα ελαφρύ κύμα παίζει απαλά με τα βράχια της σκάλας και νανουρίζει τις μικρές βάρκες. Πόσο απαλά....
Προσπαθώ λοιπόν τούτες τις ώρες να χαλινέψω τη συναισθηματική ένταση να καβαλήσω δυναμικά κάθε αφρό απ’ το κύμα και γλυκά γλυκά να σμίξω την απόσταση που χωρίζει κάθε τι όμορφο και ποθητό από μένα.
Να χαθώ στην γαλήνια ηρεμία κάθε μπουνάτσας και να παίξω με τα αφροκύματα. Πιστός και γω μαζί με το πολύχρωμο λεφούσι κάθε ξένου που αποζητώντας την ηρεμία σε μια γωνιά χαρούμενη και ευπρόσδεκτη για κάθε κούραση άγχος και αγωνία γύρω απ’ το αναθεματισμένο χθες ή το γεμάτο ελπίδα αύριο.
